Maya

[commodore1tr]

''Kazanılmış her ekmeğin içinde babaların alınteri olsaydı,çocuklarda bunu böyle bilseydi...''

Keşke çocuklarımıza onurlu bir yaşam onurlu bir gelecek bırakabilseydik...

Keşke çocuklarımıza kolay yoldan zengin olmanın aslında hiçte erdemli olmadığını asıl önemli olanın helal para alın teriyle kazanılmış hakedilmiş para olduğunu öğretebilseydik...

Keşke çocuklarımıza Namus denilen kavramın bilinen popüler markalardan ve bu markaların temsil ettiği yaşamdan değerli olduğunu anlatabilseydik...

Keşke çocuklarımıza kişileri kıyafetleriyle değil bilgi beceri ve erdemleriyle değerlendirilmesi gerktiğini öğretebilseydik.... Bir filozofun dediği '' Gittiğiniz yerde kıyafetinizle karşılanıp fikirlerinize göre uğurlanırsınız'' sözünün doğru olduğunu gösterebilseydik...

Keşke çocuklarımıza onurlu bir yaşam süren bir öğretmenin bir işçinin para içinde yüzen ama şerefsizliğe bulanmış ve değerlerini yitirmiş kişilerden çok ama çok değerli olduğunu öğretebilseydik...

Keşke çocuklarımıza asıl saygı duyulması gereken gerçeğin parada malda değil erdemde onurda olduğunu öğretebilseydik....

Keşke bu kadar çok keşke demek zorunda kalmasaydık....

Bir maya daha yazmak şart oldu ... yazayım artık

[cognis]

Bazen düşünüyorum...,çocuklarımıza veremediklerimizi...

Acaba birileri bizim hamurumuzu kararken mayamızı mı bozdu? Zira bizim hamurumuzdan çocuklarımız.

[Tangör Evren]

Bu yazıyı bir kez daha okudumda ciddi ciddi düşünmek lazım geliyor mayamızı...

[deniz02]

Maya bozulmaya dursun, bir daha mayalı ekmek yenemez o öykünün ana fikri de... Bana masal gibi geldi, bende o zamanı yaşamak isterdim doğrusu. Hem acıktırdı, hem uykumu getirdi. Eskiden annem her akşam bize bir masal anlatırdı , biter bitmez de yarın hangi masalı anlatacaksın diye sorar, öğrenmeden de uyumazdım.

Teşekkürler. Ellerinize , o güzel yüreğinize sağlık Sevgili commodore1tr.

Saygılarımla,

[gecem1970]

Bu yazıyı bir kez daha okudumda ciddi ciddi düşünmek lazım geliyor mayamızı...

Yedi sekiz yaşlarımdaydım. Bir köy evinin sokağa açılan yüksek kapılarının hemen iç tarafında toplanmıştık. Evsahibesi kapıyı geçer geçmez oracığa çökmüş, günlerden beri içinde biriktirdiği gözyaşalarını birazda gürültülü bir şekilde koyvermişti. Kadının oğlu köyün yakınından geçen yolda duraklayan bir otobüse bindirilmiş, askere yolcu edilmişti. Bir diğer kadın acele getirilen bir bardak suyla ıslattığı eliyle ağlayanın anlını boyunlarını sıvazlıyor, fiziksel olmadığını bildiği bu ateşin verdiği rahatsızlığı azaltmaya çalışıyordu. O ananın yüreğine düşen ateşin bütün köyün bütün çeşmeleri bir araya gelse oğlu dönünceye kadar sönmeyeceğini biliyor, belkide sadece ağlamamak için kendini meşgul ediyordu. Diğerlerinin dudaklarından dökülen belli belirsiz teselli sözcükleri olaya tuhaf bir tören havası katıyordu.

Evle sokağı, bir kale duvarı azametiyle ayıran tahta kapı gürültülü bir şekilde açıldı birden. Gelenin hiddetinin kokusunu almış olacak ki yabancı biri geldiğinde yeri göğü inleten evin köpeği iç avluda kayboldu. Seksen yaşını aştığı halde daha dinç görünen adam, sesi sokağa taşan gelininin karşısına dikildiğinde diğerleri görünmez bir işaret almışçasına birer ikişer adım geri çekilmişti. Ortada öylece kalıveren kadının gözlerinde acı gitmiş yerini, şaşkınlıkla karışık bir korku almıştı. Başındaki çemberi beceriksizce toparlamaya çalışıyordu.

Yedi sekiz yaşlarındaydım. Kalan herşey bir sis bulutunun ardında gömülmüştü. Dünyada bir o adam bir o kadın birde ben kalmıştım.
Adam yaşlı ve çok zayıftı. Bastona tutunan elinin damarları vücudunun ağırlığının basıncıyla şişmişti. Çok önemli bir şey söyleyeceğini, duymam gerektiğini düşünmüş bir kaç adım yaklaşmıştım. Her adımımda yerdeki kadın küçülürken adam büyüyor gibi gelmişti.

Adam birden kükredi. "Utan! oğlu askere giden bir senmisin?" Kadın belli belirsiz bir şeyler mırıldanıyordu. Adam bana son derece duygusuz gelen bir ses tonuyla emretti. "Ağlama" "Her koçtan kurban, her erden asker olmaz" Tam o anda çelik mavisi gözleriyle gözlerimin buluştuğunu, o gözlerdeki derin duygusuz boşluğun kalbimi çok derinden kırdığını hatırlıyorum.

Yedi sekiz yaşındaydım. Adamın gözlerindeki duygusuzluğa inanamamış, ancak ne demek istediğini de hiç anlamamıştım. Anneme sorduğumu defalarca açıklattığımı hatırlıyorum. Açıklama kurbanlık koçlar hakkındaki bilgi hazinemi genişletmenin dışında bir işe yaramamış, kalbimin kırıklığını artırmış, adama karşı derin bir öfke duymama neden olmuştu.

O çelik mavisi gözlerdeki duygusuz boşluğun ardına saklanan gerçek duyguları, yıllar sonra anlayacaktım. Adamın gençken de baston kullandığını, bacağının biri biraz kısa olduğu için askere alınmadığını, birlikte büyüdüğü arkadaşlarının şehitliklerdeki mezarlıklarının başında o kısa bacağını bastonuyla vura vura kırdığını öğrendiğimde gidip özür dilemiştim. Ne yazıkki kendisine gizli gizli duyduğum öfkeyi itiraf ederken, ellerini öpmek yerine mezar taşını okşamakla yetinmek zorunda kalmıştım.

-----------------------------------------------------------------------
İşte bu nedenle ben maya konusunu tartışmam. Tartışılmasınıda hoş karşılamam.

[deniz02]

Emeğinize sağlık Sevgili gecem1970;

Bu da çok güzeldi. Kötü alıştırıyorsunuz bizi, her gün yaşanmış bir gerçek öyküyü hem de bildiğimiz arkadaşların kaleminden nerden , nasıl buacağız ki böyle. Teşekkürler...

[monica]

Gül dikeni gibi battı
Yüreğime batan gün
Ne kasaptan et
Ne pazardan meyve
Uyan kızım
Sıcak ekmek getirdim
Sana yine
Her zerresinde terim var
Her zerresi helal
Doyur karnını...

Yüreğinize sağlık paylasımınız için teşekkürler sayın cognis

[monica]

Hamdoldu
Beyaz Saray'daki görüsme bitmiş.
Recep Tayyip Erdoğan, konakladığı Ritz Cariton Oteli'nde Türk gazetecilerin sorularını yanıtlıyor.
Bir gazateci, Bush ile yaptığı görüsme sonrası Türkiye'ye rahat dönüp dönmediğini soruyor. Erdoğan.''Hamdolsun'' diyor,"iştediğimizi aldık"
Bu sahne,Trapzon'dan Dr. Adnan Çalık'ın dikkatini çekmiş.
Diyor ki:"Benim bildiğim kadarıyla sadece Tanrı'ya hamdedilir. Recep Tayip Erdoğan'ın, Bush ile görüşmesinden sonra hamdü senalar dizmesini anlayabilmiş değilim."

10Kasım 2007 cumhuriyet.

[monica]

BİR ZAMANLARIN BAKANLARI

İkinci Dünya savaşı yıllarında Gazi Lisesi'ni bitiren 2 genç, okulu bitirir bitirmez yurtdışında okumak için gençlerden birinin babası olan, Mili Eğitim Bakanı'na gitmişler. Bakan, çocukları dinlemiş ve oğlunu dışarı çıkartıp, arkadaşına şunu demiş: Ben Milli Eğitim Bakanı'yım eğer oğlumu yollarsam bu yakışık almaz, ama seni yollayacağım.
Bu çocuk savaş yıllarında Alman elçisinin uçağıyla Almanya'ya okumaya uçarken, bakanın oğlu olan arkadaşı da onu uğurlamaya gelmiş ve bütün lise hayatı boyunca yurt dısında okumak hayaliyle biriktirdiği harçlığını da çıkarıp vermiş arkadaşına: BENİM BUNA ARTIK İHTİYACIM OLMAYACAK, SEN KULLAN'' diye ...
Uçaga binen yolcunun adı; Gazi Yasargil.(Prof.Dr.Beyin Cerrahı)
Bakanın oğlu işe; Can Yücel
18/11/2007/ Hürriyet

[monica]

Bir istifanın perde arkasındaki fotoğraf!

Yandaki fotoğrafı hatırlıyorsunuz değil mi? Harf devrimini gerçekleştiren Atatürk, Türk halkına Latin harflerini öğretiyor...

Peki, bu fotoğrafta Atatürk’ün hemen arkasında duran genç adam dikkatinizi çekmiş miydi hiç?

Sanmam...

O genç adamın adı Coşkun Ertepınar... Mili Eğitim Bakanlığı Ortaöğretim Şube Müdürlüğü, Halk Eğitim Genel Müdürlüğü, Milli Eğitim Bakanlığı Müşavirliği yaptı.

9 Ağustos 2005 tarihinde Ankara’da vefat etti.


***

Fotoğraftaki genç adam, YÖK Başkanlığı’na Prof. Dr. Yusuf Ziya Özcan’ın atanması üzerine tereddüt bile etmeden istifayı basan YÖK Başkanvekili Aybar Ertepınar’ın babası...

Dün Aybar Bey’e neden istifa ettiğini sordum.

Bana bu fotoğraftan söz etti ve “O fotoğraftaki adamın oğlu olmanın bir sorumluluğu vardır. Babam da benim durumumda olsa aynı şeyi yapardı” dedi...

Aybar Ertepınar, “Atatürk’ün yanındaki adam”ın oğlu olmayı, “Malezya’daki Atatürk karşıtı bir üniversitede görev yapan adam”ın emrinde çalışmaya tercih etti!

İktidar ve para uğruna değişen adamlar, kadınlar ve eşcinseller; sözüm size:

Bu ülkede sadece siz yoksunuz; ruhlarını satmayan gerçek aydınlar da var!

Siz, kendi çirkinliğinizde boğulun...
Mustafa Mutlu 5/01/2008 Vatan