Mevsimler

[commodore1tr]

Yaz, fazla simartilmistir, fazla havali.. Bedenlerin kusurlarini göstermeye zorlayip yorar insani. Bedenlerin mevsimidir yaz ; yani sükseli bir kimse degilsen bitiktir isin. Süklüm püklümsündür bütün mevsim.


Bahar, tehlikelidir. Insan'a olmayacak isler yaptirdigi gibi, çabucak kaçtigi için suçu hiçbir zaman ispatlanamamistir. Tekin degildir yani....

Sonbahar, baslangiç ve sondur. Niye ise hep bir seye karar vermelisinizdir sonbahar'da..Bu yüzden durup denize, denizin olmadığı yerlerde göge bakilmalidir hep.
" Yagmur yaginca deniz çogalir mi ? " diye sormalidir.
Niye ise ?....


Mevsimlerin en merhametlisidir Kis. Evin mevsimi ; Sarilmanin, Sarinmain,

Sarmalanmanin... Sicak çaylarin, Derin sohbetlerin, Efkarlica
içmelerin mevsimi....Karsilasmalarin degil " Bulusmalarin " mevsimi.... Sicak olan
herseye doğru neseyle yönelmenin, böylece hep beraber ilimanin....
Yasamin çamursu halini uzun uzun düşünmenin mevsimi.... Atkilar ve Şapkalar yüzünden dagilmis saçlarimizla bizi güzel bulacak birileri olacak mi bu kis ?
Yatak 36,5 derece olacak mi girdigimizde ? Yoksa boynunu kendine yaslayan kugular
gibi mi olacagiz bu Kis da ?
Öyle iste !... Mevsimlerin en ince fikirlisidir kis....
IYI KISLAR SIZE !!!..


bilmiyorum dediğim konu hakkında 2 saat eh bence dersem günlerce konuşurum

[Av.Ragıp Atay]

Bu Gece Kış

Bu gece kış.
Şehre karlar yağıyor.
Sessiz sessiz
Umut ülkesinden haberler getiriyor her biri.
Yüreğime bir parça sen dokuyor,
Biraz hüzün, bir tutam da aşk
armağan ediyor,
usul usul yağan kar taneleri.
Hepsi anlaşmış gibi,
Aynı anda gelip,
Birer birer giriyorlar yüreğimden içeri.

Bu gece kış.
Yavaş yavaş kar yağıyor,
Şehrin her sokağına.
Kuşlar göçüyor sıcak iklimlere,
Ve içimdeki kardan çocuk,
Gülücükler savuruyor etrafına.

Bu gece kış.
Birer birer yere düşüyor,
Kar taneleri.
Biraz çabuk arkadaşlar, diyor
içlerinden biri.
Bir an önce örterek üzerini her ihanetin,
Çekip gidelim gayri.

[Av.Ragıp Atay]

Bu Gece Kış

Bu gece kış.
Şehre karlar yağıyor.
Sessiz sessiz
Umut ülkesinden haberler getiriyor her biri.
Yüreğime bir parça sen dokuyor,
Biraz hüzün, bir tutam da aşk
armağan ediyor,
usul usul yağan kar taneleri.
Hepsi anlaşmış gibi,
Aynı anda gelip,
Birer birer giriyorlar yüreğimden içeri.

Bu gece kış.
Yavaş yavaş kar yağıyor,
Şehrin her sokağına.
Kuşlar göçüyor sıcak iklimlere,
Ve içimdeki kardan çocuk,
Gülücükler savuruyor etrafına.

Bu gece kış.
Birer birer yere düşüyor,
Kar taneleri.
Biraz çabuk arkadaşlar, diyor
içlerinden biri.
Bir an önce örterek üzerini her ihanetin,
Çekip gidelim gayri.

[commodore1tr]

Bahar



Sen ki en cilvelisisin mevsimlerin,

afrodizyakların en etkilisi,

sevdanın suç ortağısın.

Yapma bunu bana!..

Bahar, yalvarırım çek git işine!..

Salma üstüme çiçeklerini, aklımı çelme!..

Her sabah çimenlerin çiğden ürpererek uyanıyor bahçemde;

sonra güneşle oynaşıp tütsülenmiş gibi buğulanıyor.

Ne zaman sokağa çıksam badem ağaçları salkım saçak çiçek...

Kavaklar kıpır kıpır, ıslık ıslığa meltem...

Kırda dayanılmaz bir kekik kokusu,

toprakta türlü çeşit börtü böcek...

Yapma bunu bana bahar,

Böyle üstüme gelme!..

Zaten damarlarımda zor zaptediyorum kanımı...

Gökten cemreler düşmüş beynime, yüreğime...

Kalbimin buzları erimiş.

Göğüs kafesimde ne idüğü belirsiz bir kıpırtıyla geziyorum nicedir...

bir de sen çıldırtma beni...

Krizdeyim ben... Tembelliğin sırası değil, uyamam sana...

Al git serçelerini sabahlarımdan, çağlalarına, kokularına hakim ol.

Meltemlerine söyle, deli gibi ıslık çalıp sokağa çağırmasınlar beni...

Bulutların üşüşmesin başıma...

Girme kanıma benim... yoldan çıkarma!..

Sen ki en cilvelisisin mevsimlerin, afrodizyakların en etkilisi,

Sevdanın suç ortağısın.

Kıyma bana!..

Biliyorum çünkü, yine kandırıp yeşillendireceksin aşka; gövdemi

azdırıp sonra birden çekip gideceksin.

Tam kanım kaynamışken sana, toplayıp allarını morlarını, beni bir

kuraklığın ortasında terk edeceksin...

O iple çektiğim ışığın, dayanılmaz olacak o zaman...

Ne o delişmen sabahlar kalacak, ne günaha çağıran çapkın eteklerin

uçuştuğu günbatımları...

Tembel kuşların şakımaktan bitap, ebruli çiçeklerin kokmaktan...

Buselerin nemi kuruyacak çöl rüzgarlarında...

Yeşerttiğin çiçekler, yürekler solacak;

damar damar çatlayacak ruhumuz...

Hayat, bir ezik otlar diyarına dönüşecek yeniden...

Yüreğim viraneye...

Her bahar sarhoşluğu gibi, geçecek bu sonuncusu da...

Ebedi bahar, bir başka bahara kalacak.

İyisi mi, hiç azdırma ruhumu bahar...

İş açma başıma...

Git işine!

Yoldan çıkarma beni!...



bilmiyorum dediğim konu hakkında 2 saat eh bence dersem günlerce konuşurum

[deniz02]

DÖRT MEVSİM MASALI

Bir zamanlar Toprak Ana, evinde yalnız yaşıyormuş. Yalnız yaşamak zormuş, bu yüzden canı çok sıkılıyormuş. Bir gün kalkmış, gök kralına misafirliğe gitmiş. Sarayın kapısına varınca, gürültüler, patırtılar duymuş. Kapıdaki nöbetçiye, “bunların ne olduğunu” sormuş.
Nöbetçi:
― Ne olacak, demiş. Mevsim kardeşlerin gürültüsü. İkisi kız, ikisi oğlan dört yaramaz çocuk var. Kavga edip duruyorlar.
Toprak Ana :
― Onları bana gönderin, demiş. Ben yalnızım, biraz da benimle otursunlar.
Nöbetçi Toprak Ananın isteğini krala söylemiş. Kral da “Peki” demiş. Toprak Ana bunun üzerine evine dönmüş, mevsim kardeşleri beklemeye başlamış.
Önce en küçük kardeş gelmiş. Pembe, beyaz saçlı, güzel bir çocukmuş. Toprak Anaya :
― Benim adım İlkbahar, demiş. Size ufak bir armağan getirdim.
İlkbahar, çantasını açmış, çantasından tomurcuklanmış dallar, renk renk çiçek demetleri, cıvıl cıvıl ötüşen kuşlar çıkarmış.
Çok geçmeden ikinci kardeş gelmiş. Tombul, kırmızı yanaklı bir kızmış. Adı da Yaz’mış. Kardeşine :
― Haydi çekil bakalım, bak, ben geldim, demiş. Sonra po da çantasından çilek, kiraz, şeftali, erik gibi meyveler çıkarmış, bunları Toprak Anaya sunmuş.
Derken üçüncü kardeş gelmiş. Sarı sapsarı bir çocukmuş. Toprak Ana’ya :
― Ben sonbaharım demiş. Yalnızlığı, sessizliği çok severim, demiş. Sonra da kuşları kovmuş, her yeri sarıya boyamış. Ortalığa bir sessizlik çökmüş. Tam bu sırada dördüncü kardeş gelmiş. Çiçekleri, meyveleri dağıtmış, cebinden beyaz bir su çıkarmış, bu suyla her yeri beyaza boyamış. Bir yandan da :

― Benim adım kış, benim adım kış diye bağırıyormuş.
Dört kardeş de Toprak Ananın evinden gitmek istememiş. Kavgaya tutuşmuşlar. Ortalık alt üst olmuş. Toprak Ana kızmış :
― Beni dinleyin, demiş. Ya sırayla gelin, evimde üçer ay misafir kalın, ya da çekilip gidin. Hepinizi birlikte istemiyorum.

― Bunun üzerine mevsim kardeşler düşünmüşler. Aralarında anlaşıp Toprak Anaya, “peki” demişler. İşte o günden beri sırayla geliyor, Toprak Anada üçer ay misafir kalıyorlar.

(alıntıdır)