Kadınca fentezi

[milo]

'O çiçeği senin için koparmazdım'


Kocam bir mühendisti. Onunla sâkin tabiatını sevdiğim için evlenmiştim. Bu sâkin adamın göğsüne başımı koymak içimi nasıl da ısıtırdı…

Gel gör ki iki yıl nişanlılık ve beş yıl evlilikten sonra bu sâkinlik beni yormaya başlamıştı. Eşimin -bir zamanlar çok sevdiğim- bu özelliği artık beni huzursuz ediyordu.

İş ilişkiye gelince oldukça içli, hattâ aşırı hassas bir kadınım. Romantik anlara, küçük bir çocuğun şekere düşkünlüğü gibi can atıyorum. Oysa kocamın sakinliği, başka bir deyişle vurdum duymazlığı, evliliğimize romantizm katmaması beni aşktan almış, uzaklaştırmıştı.


Sonunda kararımı ona da açıkladım: boşanmak istiyordum.
Şaşkınlıktan gözleri açılarak 'niye?' diye sordu.
'Gerçekten belli bir sebebi yok' dedim, 'sadece yoruldum.'
Bütün gece ağzını bıçak açmadı. Düşünüyordu. Bu hâli ise hayal kırıklığımı daha da artırmaktan başka bir işe yaramıyordu: işte, sıkıntısını dışarı vurmaktan bile aciz bir adamla evliydim. Ondan ne bekleyebilirdim ki!

Sonunda sordu: 'seni caydırmak için ne yapabilirim?'
Demek ki söyledikleri doğruydu: insanların mizacı asla değiştirilemiyordu. Son inanç kırıntılarım da kaybolmuştu.
'İşte mesele tam da bu' dedim. 'Sorunun cevabını kendin bulup kalbimi ikna edebilirsen kararımdan vazgeçebilirim.'
'Diyelim dağın tepesinde bir uçurum kenarında bir çiçek var. O çiçeği benim için koparmak, düşüp vücudunun bütün kemiklerinin kırılmasına, hattâ ölümüne mâl'olacak. Bunu benim için yapar mısın?'
Yüzümü dikkatle inceledi ve 'Sana bunun cevabını yarın vereceğim' dedi.
Bu cevapla son ümidim de yok olmuştu.


Ertesi sabah uyandığımda evde yoktu. Boş bir süt şişesini mutfak masasının üzerine koymuş, altına da bir not bırakmıştı.
'Sevgilim' diye başlıyordu,
'O çiçeği senin için koparmazdım' Kalbim yine kırılmıştı. Okumaya devam ettim.

'Çünkü her zaman yaptığın gibi bilgisayarın altını üstüne getirip çökerttikten sonra monitörün önünde ağladığında, onu tekrar düzeltebilmem için ellerime ihtiyacım var.'

'Anahtarları her zaman evde unuttuğunu bildiğimden, senden önce eve varabilmem üzere koşmam gerektiğinden bacaklarıma ihtiyacım var.'

'Arabayı kullanmayı çok sevdiğin halde şehirde hep yolu kaybettiğinden, yolu gösterebilmem için gözlerime ihtiyacım var.'

'Sâdık arkadaşın’ın her ayki ziyaretinde sebep olduğu, karnındaki krampları rahatlatabilmem için avuçlarıma ihtiyacım var.'

'Evde oturmayı sevdiğinden, içe kapanıklığını dağıtmak, can sıkıntını hafifletmek üzere sana şakalar yapabilmem, hikâyeler anlatabilmem için ağzıma ihtiyacım var.'

'Sabahtan akşama kadar bilgisayara bakmaktan gözlerinin bozulması kaçınılmaz olduğundan, yaşlandığımızda tırnaklarını kesebilmem, saçlarında -görülmesini istemediğin- beyaz telleri ayıklayabilmem, merdivenlerden aşağı inerken elini tutabilmem, çiçeklerin renginin - gençliğinde senin yüzünün rengi gibi olduğunu söyleyebilmem için gözlerime ihtiyacım var.'

'Ama seni benden daha fazla seven biri varsa, evet o uçuruma gidip, o çiçeği senin için koparırım bir tanem.'


Baktım, mektuptaki yazının mürekkepleri yer yer dağılıyordu.
Göz yaşlarım mektuba düşüyordu.
'Mektubu okuduysan ve kalbin ikna olduysa lüften kapıyı aç canım. Çok sevdiğin susamlı ekmek ve taze sütle kapıda bekliyorum.'
Koşarak kapıyı açtım. Endişeli bir yüzle ve ellerinde sıkıca tuttuğu susamlı ekmek ve sütle kapının önündeydi.
Artık çok iyi biliyordum: beni ondan daha çok kimse sevemezdi. O çiçeği uçurumun kenarında bırakmaya karar verdim.


Bu gerçek aşktı.

İlk yıllardaki heyecanlar içinde görmeye alıştığımız aşkın, seneler sonra o heyecanlar kaybolup gittiğinde, huzur ve durgunluk içinde de hep var olmaya devam ettiğini göremeyebiliyoruz.

Oysa aşk hep vardır. Belki artık heyecansız, belki artık romantik değil... Belki sıkıcı, tekdüze, hatta belki yüzsüz... Ama hep oralarda bir yerdedir.

Çiçekler ve romantik dakikalar ilişkinin başlaması için elbette gereklidir. Bir zaman sonra bunlar gitse de gerçek aşkın sütunu ebedi kalır.

Hayat tam da böyle bir şeydir.

[milo]

Uzun zamandır bu kadar duygusal bir hikaye okumamıştım. Birden 1950’lerin “Bütün Dünya” dergisine gitti aklım. Onda da bu türden ne çok Amerikan hikayesi vardı.
Neyse..

İnternette okuduğum bu yazının sonunda baktım ki ekranımdan aşağı sular süzülüyor, hönkürerek okuduğumu işte o an anladım. Allahım bu ne yüce bir aşktı adam için ve kadın ne kadar da inekti (öküzün dişisi olurlar kendileri) hikaye bitip de düşününce anladım.

Allahım,Yüce Allahım bu nasıl bir FENTEZİ’ dir böyle.” dağın tepesinde bir uçurum kenarında bir çiçek var. O çiçeği benim için koparmak, düşüp vücudunun bütün kemiklerinin kırılmasına, hattâ ölümüne mâl'olacak. Bunu benim için yapar mısın”
Nasıl da akıl ve hayal edebilirler bu fentezileri, acayip çok acayip. Hakketen bunların duyguları ve beyinleri bi farklı çalışıyor. Sanki onlar Neptün biz Mars imalatıyız da birlikte dünyaya düşünce bu genleri saklı kalmış.

Benzer bir soruyu karıma sordum.

“Karıcım… diyelim ki ben ölümcül bir hastayım ve beni iyileştirecek tek çare Kenya’nın ıssız ormanlarında son anlarını yaşamakta olan yaşlı büyücünün yaptığı fil poposu konservesi yememdir. Kenya’ya gidip, aslanlarla, yılanlarla, gorillerle boğuşup benim için alır gelir misin??”

“Aaaa kocacım o konserveden bizde zaten var” deyip mutfağa gitti biraz sonra elinde bir konserve kutusuyla geldi, açtım baktım ki boş.

“Ama bu boooşşş” dedim boş boş bakan gözlerle karıma.

“Şansına küs sana deliği denk gelmiş”


Olsun, ben yine de karımı seviyorum.

[deniz02]

Olsun, ben yine de karımı seviyorum.

Biz de sizin eşinizi sevdiğinizi seviyoruz Sayın milo,

Birlikte nice yıllar geçirmeniz dileğiyle, HEP SEVGİYLE KALIN.

[Av.Ragıp Atay]

Kendisini bu kada seven adamdamdan bıktıysa çiçeği koparıp her yanı kırılan adamı hemen terkederdi bu kadın. Onun için değmez

[cognis]

Bunun bir aşk hikayesi olduğunu nerden çıkarttınız ki???
Hani aşk?? Hani sevgi?? Hani ritüel?? Daha neler neler?? Hani nerde.., yok..

Ne var peki?
Mükemmel bir işbölümü var.
Kişiliksiz ve silik bir erkek var.
İstifade eden bir kadın var.
Kadın 'aşk var mı aşk' sorusunu soruyor, adam 'sen boşver aşkı, beni kaybedersen olacakları görürsün' diyor.
Kadın da aklını kullanıyor...
Böyle bir öykünün sonunu kemalettin tuğcu dramatikliğiyle bitirmek de beni güldürdü hani...

[gecem1970]

Sayın Cognis,
Teşekkür ederim. Dönüp dönüp okuyorum bende öyküyü. Az daha kendimden şüpheye düşüyordum...

[deniz02]

Sanki onlar Neptün biz Mars imalatıyız da birlikte dünyaya düşünce bu genleri saklı kalmış.

Bu cümle bana biraz komik gelmişti ama, şu haber metni de bunu doğrulamıyor değil hani...

Buyrun:

Çeşitli kişilik testlerindeki sonuçlara göre Mars-Venüs arasındaki farklılıklar derinleşerek devam ediyor.

Popüler kültürde ve medyada defalarca yazılıp çizildi, herkes bu konudan haberdar oldu. Ancak kadın ve erkek arasındaki temel kişilik farklılıklarını işleyen yazı ve programlar hala medyada ilgi görüyor.

Genel kabul gören teorilere göre; kadınlar ortalama olarak daha işbirliğine yatkın, duygusal açıdan daha duyarlı ve ihtiyatlı; erkekler ise daha rekabetçi, mücadeleci ve duygusal açıdan daha donuk olarak düşünülüyor. Çocukluğun erken aşamalarında ortaya çıkan bu karakter özellikleri ilerleyen yıllarda hiç kaybolmuyor. http://www.guncel.net/saglik/cinsell...ar-artiyor.htm

Sayın cognis çok farklı bir yorum getirmiş. Belki de doğru olan odur ancak ben gerçek sevgiyi anlatan bir öykü olarak algıladım. Evet, biraz zora koşturmuş gibi görünüyor kadın fakat kadının istediği o çiçek de, gerçek anlamda bir çiçek olmayabilir... Bunun yanıtını da üstte verdiğim haberde bulmak mümkün.

Öyküyünün ana fikri kişiye göre değişiklik arz edebiliyor demek ki. Farklılık da bu olsa gerek...

[milo]

Sayın Cognis,
Teşekkür ederim. Dönüp dönüp okuyorum bende öyküyü. Az daha kendimden şüpheye düşüyordum...

Nasıl yani??:o