Boşanma sürecinde olanlar çocuğunuzun EYS Sendromuna dikkat ediniz!!!

[güzey]

Sayın Duygu Tekay, tüm uyarılarınıza katılıyorum ve teşekkür ediyorum. Ancak ben şu gerçekleri yaşıyorum: Eski eşim mahkemenin biz boşanırken aldığı tüm kararları ihlal etmesine rağmen hiç bir şekilde hakkımı alamıyorum.
24 aylık çocuğumu bana boşanmamızın ardından 14 aydır göstermiyor . İcra memurlarıyla gidip zabıt tutturdum. her hafta sonu oğlumu görme hakkım olduğu saatte yanıma bir şahit alarak gittim, hiç bir zaman evde yoktu. Sonunda dava açtım ve sonuç: Eski eşim ve avukatı duruşmaya gelmediler. Buna rağmen Hakim bana hiç bir söz hakkı tanımadan " eski eşimin cezalandırırlmasına gerek görmedi" 2 dakikada duruşma bitti! Avukatım gerekçeli kararı görmemiz lazım dedi. Şimdi gerekçeli kararı bekliyorum. Aylardır ve özellikle bu karardan sonra moralim ve psikolojim bozuldu. Psikoloğumun tavsiyesi üzerine sakinleştirici kullanmak durumundayım. Ben bu "hukukun" nesine güvenebilirim ? Bu durumda ne yapabilirim? Ve bu geçmiş 14 ay nasıl telafi edilir, oğlum beni günün birinde onunla buluştuğumda nasıl tanıyabilir?
Gelecek duruşmaya kadar gine aylar geçecek ve oğlumu ne zaman görebileceğim tamamen tamamen mechul.

[Av.Duygu Tekay]

Aukatınızla birlikte giriştiğiniz hukuk savaşını zorlayarak devam ettirin. Adalet mutlaka haklının anında yer alır. Gec tecellie edebilir ama mutlaka vicdanen rahatataxcak sonuca ulaşacaktır.

[ECRİN86]

mrb yakın arkadaşım eşinden ayrıldı 7 ay önce.hakimin belirlediği nafakanın 3 katını verdi boşanmak için arada birde çoçuk olduğu için.fakat boşandığı eşi .çocuğunu göstermiyo görmesi gereken günler vermiyo verse bile kendi gelmesi şartı ile kabul ediyo.bunun için nası bir yol ve ne yapmamız gerekiyo.sürekli tel taciz,hakaret,iftira ne ararsanız var bayanda filmlere konu olcak bi karakter yani.

[Av.Ergün Vardar]

boşandığı eşi .çocuğunu göstermiyo görmesi gereken günler vermiyo verse bile kendi gelmesi şartı ile kabul ediyo.bunun için nası bir yol ve ne yapmamız gerekiyo.DD

Çocuk teslimi ile ilgili olarak icra takibi yapılmalıdır.

[akcurali]

Sayın Duygu Tekay, Sayın Necil Beykont ve konu ile ilgili yorum yapan Sayın Arkadaşlar !!!
Hepinize çok teşekkür ediyorum. Kendi sorunlarımızla uğraşırken kimlere ne şekilde zarar verdiğimizin maalesef farkında olamıyoruz. Birde ayrılmayı düşündüğüm eşime bu durumu anlatabilsem. Bizim dünya tatlısı 6 yaşında oğlumuz bir ortak meyvamız var diyorum eşime. Ayrıldığımızda dost kalabilmeliyiz, oğlumuzun iyi veya kötü gününde her zaman yanında birlikte olmak zorundayız. Onun babasına da annesine de ihtiyacı var ve her zamanda olacak. Seninle boşanacak olabiliriz, fakat çocuğumuzla boşanmıyoruz o bizim canımız ve her zaman yanında olmak zorundayız.Ayrılsakta birlikte oğlumuzun yanında olmak zorunda kalabiliriz desemde bu evlilik bittiğinde seninle asla biraraya gelmem bunu unutma diyor bana. Bu sorunumla ilgili bilgi ve tecrübesi olan arkadaşlar benimle paylaşır mısınız?

Haklısınız ancak pratikte işlerin öyle yürümesi zor oluyor. Benim tanıdığım çok insan bunu başarabiliyor, ama işin içinden egoların çıkartılması gerekiyor önce. Bir de tarafların kızgınlıklarını, küskünlüklerini bastırabilmesi. Örneğin kuzenim; 3 yıllık evlilikten sonra boşandı; ikisinin de maddi durumu çok iyiydi, taraflar birbirinden hiçbir şey istemedi; bir yaşında kızları vardı, babası her haftasonu cuma gecesi alıp pazar öğleden sonra alıyordu. Yazın mahkeme kararı olmadan ikisi de kızlarıyla tatile gidiyor, sorun çıkmıyordu. İki tarafta iki üç yıl içinde tekrar evlendi, kuzenimin de eski eşinin de birer çocuğu oldu. Kuzenimin kızı sekiz yaşına geldiğinde hafta içi çarşamba akşamı okul servisi babasına bırakıyordu, perşembe sabahı ise babası okula bırakıyor, cumartesi günü ve pazar öğlene kadar babasında kalıyordu.Hatta iki çift yeni eşleriyle ve çocuklarıyla aynı otelde tatil yapıyorlar şu anda. Ama o durumda ne var; kadının eşinden maddi bir beklentisi yok çünkü ülke şartlarının çok çok üstünde para kazanıyor, eşi yabancı; eşinin eski eşiyle ilgili herhangi bir kompleks vs yaşamıyor, kuzenimin kızına kendi kızına nasıl davranıyorsa öyle davranıyor, kuzenimin eski eşi ise ne eski eşine karışıyor, ne onun eşine ne de kendi kızının üvey babasıyla ilişkisine. İşin içinde karşılıklı ekonomik beklentiler de olmayınca arada sorun kalmıyor.

Ancak tam tersi durumda işler çirkinleşiyor. Engellemek isteseniz bile bir yerden sonra ya yılıyorsunuz ya da sürekli uğraşmak zorunda kalıyorsunuz. Eşinizle ayrılma nedeniniz nedir bilemiyorum ama eşinizin kafasındakini biraz anlamaya çalışın; şöyle düşünün sizinle kötü ayrılacak; mutlu olmayacak ve sizinle sürekli karşılaşmak durumunda kalacak, bu çok da kolay birşey değil,insan evladı için katlanmak zorunda, durumu normalleştirmek zorunda ama hiç kolay değil.
Fazla uzun yazdım ama son olarak; karşı tarafın çekincelerini biraz düşünün, işin pratikte nasıl yürüyeceğini düşünün.
Umarım herşey sizin için iyi olur.

[PsikologBeyhan]

Ortak Velayet

Son yıllarda Amerika’da birçok bölgede, tek başına velayet yerine ortak velayet daha tercih edilir hale gelmiştir.

Bugün, birçok uzman, bazı şartlar altında olması kaydıyla, ortak velayetin çocuklar için en iyi çözüm yolu olduğu düşüncesinde birleşmektedir. Bu velayet şeklinin çocuklar için tahmin edilebilir en büyük yararı, her iki ebeveyn ile yakın ilişkisini sürdürmeye devam etme olanağı tanımasıdır. Dahası, sorunsuz yürüdüğü zaman, çocuklar, evlilikleri başarısız olmuş olsa bile, anne ve baba olarak yeterli iki rol modeli ile yaşama şansına sahip olmaktadırlar. Anne ve babalarının kendilerine bakabilen, birbirleri ile işbirliği yapabilen ve güvenilebilir insanlar olduğunu gördükçe, çocukların ailelerinin dağılmasından kaynaklanan güvensizlik duyguları azalmaktadır.

Bu şekil ayrıca, özellikle tek başına velayet kararının mahkeme tarafından verildiği durumlara kıyasla, yan etkileri açısından, tek başına velayetten daha üstündür. Çocuklarının velayeti kendilerine verilmeyen anne ve babalar kendilerini yetersiz hissedebilirler. Benlik saygıları, dolayısıyla çocuklarının gözündeki değerleri ile ilgili duyguları sarsılabilir. Dahası, çocuklarını düzenli görme imkânı da ellerinden alınmıştır. Haklı olarak hafta sonlarında ya da tatillerle sınırlanan bir görüşme biçiminin, tam anlamıyla çocuğun yanında olmakla bir olmayacağı, yerini tutmayacağı düşünceleri olabilir.

Ortak velayetin yürümesi için her iki ebeveynin de çaba göstermesi gerekir. Eğer anne ve baba çocukların fiziksel velayetini ortak olarak üstlenmişse en ideal çözüm birbirlerine yürüyerek gidip gelecek kadar yakın mesafede yaşamalarıdır. Böylece, çocuklar(eğer yeteri kadar büyüklerse) bir ebeveyninin evinden diğerine istedikleri zaman ve istedikleri kadar süreyle gidip kalabilirler ve arkadaş ortamlarından kopmamış olabilir. Eğer çocuklar okul yaşındalarsa, anne ve babanın okul civarında yaşaması, çocukların okula gidiş gelişlerinde sorun çıkmasını önler. Ortak velayet durumunda, anne ve baba kavga etmeden veya düşmanca tavırlar takınmadan, çocukları ilgilendiren konularda iletişim kurabilmeli ve işbirliği yapabilmelidir. Çocuk yetiştirmeye ilişkin tutumları da benzer olmalıdır.

Çocukların velayetini ortak olarak üstlenmek isteyen anne ve babaların bunu neden istediklerinden iyice emin olmaları gerekir. Bazı ebeveynler tek başına velayet istemediklerini söylemekten utanırlar ve ortak velayeti çözüm olarak görebilirler. Bazıları ise orak velayeti, diğer ebeveyne bırakıp gezebilmek için bir araç olarak görürler. Bazı anne ve babalar ise çocukların sorumluluğunu eşit şekilde taşıyamayacaklarını bilirler ama ortak velayete hayır derlerse çocuklarının kendileri hakkında olumsuz düşüneceklerinden korkarlar.
Ortak velayet, iyi niyet üzerine kurulup başlarda iyi gitse bile zaman içerisinde insanlar ve durumlar değişebileceğinden sorunlar çıkabilir. Anne ya da baba herhangi bir sebeple başka bir şehre taşınmak zorunda kalabilir. Veya bir ebeveyn evlenerek, eski eşinin içindeki düşmanca duyguların yeniden uyanmasına sebep olabilir. Bu durum doğal olarak eşlerin işbirliği yapmasını zorlaştırır. Üvey ebeveynler ve üvey kardeşler de sorun teşkil edebilir. Bazen de ortak velayet, çocukların bir süre sonra anne ve babalarının yeniden bir araya geleceklerini düşünmelerine yol açar.

Açıkçası ortak velayet, her aile için uygun bir çözüm yolu olmayabilir. Ortak velayet, çoğu kez, velayet için mahkemelik olan taraflar için en yanlış çözümdür. Bu tür aileler zaten tarafların kazanma savaşından dolayı bir çıkmaza girmiş durumdadırlar ve anne ve baba, daha sözü edilen türden bir yaklaşım içinde olmadıklarından, yeni duruma geçiş sürecinde çıkacak tatsızlıklardan çocuklar olumsuz yönde etkileneceklerdir.

Esasında kuralları ve kanunları bir kenara bırakıp, çocukların her iki ebeveyn ile ilişkilerinin sürmesinin sağlamak en önemlisidir. Adı ister tek başına velayet isterse ortak velayet olsun amaç bu olmalıdır.

[PsikologBeyhan]

Psikolojik Yönden Ortak Velayet

Son yıllarda birçok ülkede, boşanma sonrasında, velayetin tek bir ebeveyne verilmesi yerine, iki ebeveynin de ortak olduğu bir velayet sistemi tercih edilmektedir. Fakat bizim ülkemizde, hala çocukların velayeti tek bir ebeveyne yani, anne ya da babaya verilmektedir.

Yurtdışındaki birçok uzman, bazı şartlar altında olmak kaydıyla, ortak velayetin çocuklar için en iyi çözüm yolu olduğunda birleşmektedir. Tahmin edileceği üzere, bu sistemin en büyük yararı, çocuğun her iki ebeveynle de aktif olarak bağını sürdürmesidir. Çocukların gelişiminde, anne ve babanın rol-model olması çok önemlidir. Çocukların sağlıklı birer yetişkin olmaları için, bu durum çok önemlidir. Anne ve baba, iki eş olarak evliliklerini devam ettirme konusunda başarısız olmuşsa bile, ortak velayet sisteminde, çocuklar, anne ya da babalarından mahrum kalmayacaktır.

Ayrıca, anne veya babadan ayrı kalmanın çocuk psikolojisinde yarattığı olumsuz etkiler de en alt düzeye inecektir.

Ülkemizde, velayet hakkı, çoğunlukla anneye verilmektedir. Bu durumun kadınlar açısından bazı olumsuz sonuçları olabilir. Bir çocuğun (ya da çocukların) bütün sorumluluklarının anne üzerinde olması, hele ki, bir de ilgisiz bir baba söz konusuysa, anneyi çok zorlayacaktır. Çocuğunun, eğitim, sağlık, beslenme gibi ihtiyaçlarının altından tek başına kalkmaya çalışan anne, bu sorumluluklarının altında ezilecektir. Ayrıca, bir süre sonra, bu durumu yaşayan annelerde “tükenmişlik sendromu” yaşanması da kaçınılmazdır.

Duruma bir de babalar açısından baktığımızda farklı şeyler görebiliriz. Bazı anneler, velayet hakkının kendilerinde olmasını istismar edebilirler. Evlilik içinde, kocalarına karşı birikmiş kırgınlıklarının, öfkelerinin intikamını, çocuklarını babalarından saklayarak, babalarına göstermeyerek almaya çalışabilir.

Ortak Velayetin Artıları

* Çocukların, rol-model olarak anne ve babalarından ayrı kalmaması sonucunda, tek kişilik velayet durumunda yaşanan çocuk gelişimi problemlerinin, bu sistemde yaşanmaması.
* Çocukların, anne ve babasının, boşanmasını yoğun bir şekilde algılamasına ve travmatik yaşantılara sebep olmasını en büyük nedeni, anne ya da babadan ayrı kalmasıdır. Çocuğun boşanma sonrasında, hem annesiyle hem de babasıyla birlikte olması, travmatik yaşantıların en alt düzeye indirecektir.
* Çocukların bütün sorumluluklarının tek bir ebeveynin omuzlarına yüklenmesinin yarattığı tükenmişlik sendromunun, sorumluluk paylaşımı sayesinde, ortaya çıkmaması.
* Çocuğundan ayrı kalan ebeveynin, sadece belirli günlerde ya da tatillerde çocuğuyla görüşmesinden dolayı, sıcak ve samimi iletişim eksikliği, çocuğun her iki ebeveynle de düzenli olarak birlikte olması sebebiyle görülmeyecektir.

Ortak Velayetin Eksileri

* Ortak velayet, iyi niyet üzerine kurulup başlarda iyi gitse bile daha sonra ebeveynlerden birinin durumunun (iş değişikliği, şehir değişikliği gibi) değişmesi sonucunda sekteye uğrayabilir. Bu durum çocuk açısından sıkıntı yaratabilir.
* Eğer boşanan eşler, birbirlerine karşı düşmanca duyguları bir kenara bırakmazlarsa, bu durum ortak velayetin gidişatını tehlikeye sokabilir.
* Ayrıca bazı durumlarda, ortak velayet, çocukların, anne ve babalarının bir süre sonra tekrar birleşecekleri konusunda ümit beslemelerine neden olabilir.

Öneriler

* Anne ve babaların ortak velayeti neden istedikleri konusunda emin olmaları gerekir.
* Çocuğun, birbirine uzak evlerin birinden birine gitmemesi için anne ve babanın evlerinin birbirine yakın olması önemlidir. Ayrıca evlerin birbirine yakın olması, çocuğun okuluna gidip gelmesi açısından da önemlidir.
* Eşler kendi aralarındaki sorunları hala çözememişse, ortak velayet konusunda sıkıntılar yaşayabilirler. Çünkü ortak velayet bazı konularda ortak kararlar vermeyi ve işbirliğini gerektirir.

Psikolog Beyhan BUDAK

[tigerboxer]

merhabalar.10 aylık bir bebeğim var be boşanmak durumunda kalıyorum her nekadar çocuğum için istemesemde.. ilerideki yaşamını nasıl etkiler sizce.. bu durumda ne yapmalıyım önerileriniz olurmu rica etsem?

[erkuterdogan]

ortak velayet davalarının esasını temsil eden bir kavram ülkemizde henüz hukuki düzenlemeler yapılmadığından veya toplum yapısı gereği pek çok cinnet şiddet veyahutta intihar vakalarının temelinde yatan eys sendromu malesef hukuk alanına taşmamış durumdadır bu konuda araştırma yapması gereken çocuk psikyatrları bu konuyla direk alaklaı adli tıp ve hukuk hocaları malesef konudan habersiz ve duyarsızdırlar.benim anlamadığım 1985 yılında richard gardrener tarafından tanımlanan bir çok ülkenin kanunlarına giren bu sendrom neden hala ülkemiz akademisyenleri tarafından incelenmemektedir.pariental alienation syundrome olarak googleda binlerce makale bulunurken göya akademik çalışma yapan insanların bu kopnudan habersiz olmaları ilginçtir.henüz boşanmada kötü niyetli anne sendromunu duymayan binlerce hukukcu vardır medea komplexinden habersiz boşanma avukatları ve malesef psikaytrlar daha önemlisi adli erişkin psikytrları mevcuttur.
medea komplexi eski yunantradgedyalarından epiclosun medea sından köken alır.kısaca aldatıldığını düşünen hüsrana uğramış kadın boşandığı kocasından intikam almak adına çocuklarını öldürür.ölüm elbette fiziki olmayabilir burdaki ebevyne yabancılaştırma sendormuna yakalanmış çocuklarda babayı unutma şeklinde kendini gösterir özellikleri çocuklar annenin ağına düşmüşlerdir ve papagan gibi ne söylenirse tekrar ederler.ağır bir travma stres sendomu şeklinde ortaya çıkmıştır.
amerikada daha fazla babaya yönelik açılan cinsel istismar davalarında ki artışta kendini göstermiş dr richard gardner ın salem cadı davalarına benzettiği bu davalarda ortak özellikler bulmasıyla eys sendomu tanımlanmıştır.bu sendromun boyutu senin baban kötü denilmesinden başlar babaya yönelik cinsel istismar davasına kadar genişleyen bir yelpazede yer bulur bu sürede istenilen amaç gerçekleştirilmiş velayet kontrolu anne tamamıyla babaylaçocukların bağını üstelikte mahkemeler vasıtasyla gerçekleştirmiş olur hukukcu arkadaşlardan bu makalelerin bir an önce türkçeleştirilip adalet sistemimizde yerini almasını temenni ediyorum ülkemizde bu davalar henüz su yüzüne çıkmamakla beraber yaşanan bir çok cinnet vakasının altında bu sendromlar yatmaktadır .fabrikasyon istismar davaları kötü niyetli anne sendromlrı ebevyne yabancılaştırılmış çocuk sendromları medea komplexiyle hareket eden ebevynler aslında hukuk ve adli tıpbın içinde azımsanmıyacak oranda çoktur.
internette sadece ingilizce formatla yapılan bu üç arama sonucunda binlerce makale vardır canada amerika hatta olgunun islami açıdan ele alındığı yayınlar bile mevcuttur .boşanmışbabalar com da başlayan tek makalelik yayın umarımki toplumumuzda gerçekten kanayan bir yara olan sendromların tanmlanmasıyla haziran 2010 da aihmde kabul edilen ortak velayet kavramıyla bir yer bulur ve yeni anayasaya en azından bu ortak velayet ve bu velayeti kontrol eden devlet kurumlarıyla çocuklar analı babalı büyüme haklarına yeniden kavuşur aile faciaları ve dramları yaşanmak zorunda kalmaz onlarca kişi suçsuz yere yıllarını vermek çocuklarının ruhsal ölüğmleriyle yüzleşmezler saygılarımla lütfen ingilizce bilen arkadaşlarım pariental alienation synrome ve medea komplexi salem cadı davlarıyla alakalı çevirileri bu sitede yayınlasınlar ....saygılarımla

[erkuterdogan]

konuyla alakalı bir babanıın yaşadıkları

BEN KAYBETTiM…

SENi SEViYOR(D)UM BABA ! yazısını okuyanlar hatırlar, medenice ayrılmıştık eşimden. İlk altı ay sütliman. Kız henüz iki yaşında. Artık onunla eskisinden daha çok ve daha kaliteli zaman geçirebiliyordum. Kısa sürdü balayı. Geri dönmeyeceğime inanan anne intikam fitilini ateşledi. Kızımı almaya gittiğim bir gün kapı yüzüme kapandı. Kızımı öyle “uluorta” göremeyeceğimi, bu konuda muhatabın artık “avukat” olduğunu söyledi. Bir sonraki ve daha sonraki kapı önü yalvarmalarım ve eş-dost tavsiyeleri fayda etmedi. Böylece yıllarca sürecek olan yüzlerce kez öz kızımı “haczetme” dönemi başladı.

Bu işlem, çek borçlusuna yapılan haciz işlemiyle aynı; önce adliyeye gidilir, ücret yatırılır. Sonra çalışan memurlara Pazar günü sizinle gelsin diye yalvarılır. Her konuda(!) anlaştığınız haciz memuru Pazar günü gidilip evinden alınır, adliyeye getirilir, oradan dava dosyası alınır. Daha sonra karakola gidilir, iki Polis memuru da oradan alınır. Çocuğun evine gidilir. Sağlam aldım-sağlam verdim yani teslim-tesellüm tutanağı düzenlenip memur, polis gözetiminde karşılıklı imzalanır. Sonra sırası ile polis karakola ve memur evine bırakılır. Anca bir alışveriş merkezine adım atılır. Annesinin verdiği sipariş listesi kan-ter içerisinde bitirilir. Paket fast-foodlar arabada yenir. Çünkü; memuru evinden, polisi karakoldan alıp 17:00’da kızımı teslim etmeliyim, aksi takdirde bu „çocuk kaçırma“ya girer ki bu konuda davalarım vardır. Oysa defalarca kızımı evde bulamadım ancak bir kez bile dava açmadım.

Seneler çabuk geçiyor;
5 Yaş; Beraberken son derece mutlu olan kızım annesinin her telefonunda adeta işkence görüyor ses tonunda konuşmaya başladı.

6 Yaş; Her buluşmamızda“18 yaşına gelince soyadımı değiştireceğim.” demeye başladı.

7 Yaş; Eskisine göre daha uzunca bir alışveriş listesi var. Siparişlerin çoğu da bir çocuğun kullanmayacağı objeler. Ör. Tığ, Tuval, ithal boncuklar v.s.

8 yaşından itibaren kızımdan hakaret işitmeye başladım. Şambaba, İskele babası v.s.

9 Yaş; Maziye dönük ilginç hikayeler anlatmaya başladı. Ör. Henüz kundaktan yeni çıkmış kızım yaşamışcasına annesini vahşice nasıl dövdüğümü(!) anlatmaya başladı. Detaylar şöyle; Kızım elinde şeffaf kiraz kasesi ile kırmızı berjer koltukta otururken gece 02:00 de sarhoş olarak eve gelen bendeniz annesini sille tokat dövmüşüm! Dudaklarından kanlar akan annesi şevkatle kızına sarılarak “Sen ağlama kızım, bir gün kurtulacağız bu kötü adamdan.” demiş bizim bir yada birbuçuk yaşındaki “Ayşecik”e. Bizim Ayşecik kundağından kalkarak “sen üzülme anneciğim, ben çalışır sana bakarım.” dedi mi? orası meçhul.

10 yaş; Yeniden evlendim. Kardeşi doğdu. Kadın panikledi. Sanırım “yedek geldi” sandı. Kızım her gün bizde. Mutluluğun resmi bu olsa gerek. Bir yanda oğlum, diğer yanda kızım. Bakarken gözlerim yaşarıyor. Tek üzüntüm, evde otomatik olarak kaydolan telefon konuşmalarından dinlediğim kadının kızıma şimdiki eşim hakkında söyledikleri.

11 Yaş; Kadın bir oğlum oldu diye kızımı boşlamayacağıma inandı. Dişler tekrar meydanda. Yine göstermiyor kızımı. Ben de bu yaşından sonra kızımı polis gücü ile haczetmek istemiyorum. Bir kere denedim; Pişman oldum.

12 yaş; Kadının bir sevgilisi oldu. Evet evet.. Vallahi. O bana kızımı göstermeyen kadın, adeta kızımı bana bıraktı hatta terk etti. Öyle ki Şubat’ta Mısır, Haziran’da 10 gün Yunan adaları ve Ağustos’ta full Avrupa turlarına çıktık ailece. Hacizle bir kaç saat görebildiğim kızımı 6 ay sürekli gördüm, haftalarca bende kaldı. O mutlu, ben mutlu, oğlum mutlu. Biz mutlu olduğumuz için eşim mutlu. Kadın da mutlu, artık sevgilisi var. Yaşasın. 6. ayın sonunda adamdan ayrıldı. Silah (kızım) tekrar fora.

13 yaş; Sponsor olacağım bir adam arıyorum. Neyse parası vereceğim. Düğünlerini yapacağım, balayına yollayacağım, maaşa bağlayacağım, hatta ev alıp (ama Ekvador’da) içini döşeyeceğim. Yok-yok-yok!

14 yaş; Senede bir veya iki kez görüşmeye başladık. Artık kızım tarafından da doldurulan kalınca bir alışveriş ve temel fikir başkasından gelse de daha bilimsel bir hakaret listem var. Mesela şambaba gitti, “biyolojik veya sperm baba” geldi.

15 yaş; Büyümüş. Buluşmamız sadece para, alışveriş veya yurtdışı izni için gereken muvafakatname nedeniyle. Gerçi kardeşini çok sevdiğini söylüyor ama görmek için hiçbir çaba sarf etmiyor. Yılda bir-iki kez görüşsek de, ne yaparsam yapayım kavgasız tek bir buluşmamız geçmiyor. Konuşmaların seyri şöyle;

- Nasılsın kızım?
- Sana ne?
- Kardeşin ilkokula başladı
- Bana ne?
- Bağırma kızım herkes duyuyor
- Kime ne?
- Bir şeye ihtiyacın var mı?
- Seni ilgilendirmez
- Okul nasıl gidiyor?
- Yeni mi aklına geldi? v.s.

16 yaş; Hakaretler daha da felsefi. Alt tarafı “Senden baba olmaz.” diyecek, ancak son okuduğu 4 kitabın özetine bir Sokrates, iki Descartes ekleyerek. Ayrıca “Şunu şöyle yapsan daha iyi olur.” mu dedim? Eyvaaah!… Sen kimsin ki?, Sen bana karışamazsın?, Sana soran mı var), konuşma! v.s.

17 yaş; Son buluşmamız. Görüşmeyeli sadece bir sene geçti. Karşımda uzun boylu, zarif ve çok güzel genç bir kız var. Fönlü saçları, trendy kıyafeti, hafif makyajı ile modern, göz alıcı bir genç kız. Ama ben “o kız” ın sadece adını ve doğum tarihini biliyorum. Onu da bir zamanlar facebook şifremde kullanmıştım.

Bir gün istemeden ağzımdan böyle çıktı laf; ”O kız…”.

Bir baba, hem de kızını canından çok seven, özlemini her an kalbinde, beyninde, hücrelerinde hisseden bir babanın istemsiz çığlığı bu olsa olsa...

Ancak arada o kadar boşluk var ki, “O”nun hakkında hiçbir şey bilmiyorum. Bilmeme, tanımama, koklamama, bağrıma basmama müsaade edilmedi. Bakkalın çırağını, kapıcının kızını, kimse alınmasın ama ablamın köpeğini daha çok tanıyorum. Ama benim kızım ne yer, ne içer, ne sever, neyi sevmez, hobileri, fobileri nelerdir, ayakkabı numarası, boyu kaçtır, alerjisi var mı?… ve binlerce cevabını bilemediğim soru.

Emek veremedim kızıma, hasta iken başında duramadım, ilk yazısını, ilk karnesini göremedim, birlikte ders çalışamadım. Benden tek istedikleri para idi, hem de doğmamış torunlara yetecek kadar. Aldılar, alıyorlar, alacaklar. Ancak para geleceğe değil sıfır arabalara, seyahate, dekorasyonlara gömüldü.

Allah evlat acısı vermesin derler. Evlatlarını kaybedenleri anlamam mümkün değil. Peki benim gibi evladını ölmeden kaybedenleri kim anlar? Kim “var ama yok” olan evladımın yüreğimde hissettiğim acısını tarif edebilir bana? Önce bir insan sonra bir baba olarak yıllardır irdeliyorum, kızıma özlemin yakıcılığını daha az hissetmek için duygularımın adını koymak istiyorum, bulamıyorum bu acının adını, yapamıyorum tarifini. Tek bildiğim, yaşadıklarımdan asla vicdan azabı ve pişmanlık duymadığımdır. Ama ya kızım pişmanlık duyarsa...

Ne olursa olsun ben bir babayım ve kızıma olan duygularım, özlemlerim, aşkım asla bitmedi, bitmeyecek de...

Sonuç;
Artık kızımla görüşmüyoruz. Ben kaybettim. Kızımla bir kez bile dans edemeden, baş başa bir kadeh şarap tokuşturamadan, elinden bir fincan kahve içemeden, bana erkek arkadaşını anlatamadan kaybettim. Başı sıkıştığında kapımı çalmadan, omzuma yaslanmadan, erkeklere, kadınlara, hayata dair konuşmadan, tek bir nasihat veremeden, bir kez dahi babacığım cümlesini duymadan, en kötü anlarında, hata yapsa da, hakaret etse de karşılıksız koşulsuz hep yanında olacağımı, onu çok sevdiğimi ve hep seveceğimi söyleyemeden kaybettim.

Bu yarışı ben kaybettim. Kızımı benden uzaklaştırmak isteyen, göstermeyen, yıllarımı mahkemelerde süründüren annesi ise kazandı.

Peki, benden başka kaybeden oldu mu?

SENi SEViYOR(D)UM BABA yazısı için tıklayınız http://www.cempolatoglu.org/maksatmu...dum%20BABA.htm
Sevgilerimle

Cem Polatoğlu diğer yazıları için tıklayınız