| boşanma ve çocuk ve dahasıı... |
| nuyageva |
merhabalar;
Şuan 30 yaşındayım. 19 yaşında hayatımın aşkı dediğim insanla tanıştım. O üniversitede okuyordu bense meslek lisesi çıkşlı olduğum için bir kamu kuruluşunda çalışıyordum. Babam eski bir hükümlü idi. Ama"dedenin yediği erik torunun dişini çalarmış" misali ailesi beni babam yüzünden istemedi. Bense bu açığı kapatmak ve sevdiğim adamın yakında olabilmek için üniversiteyi kazanıp istanbula geldim. O kişi ile bir şekilde aynı evi paylaşmaya başladık. Ve o bir türlü okulundan mezun olamazken ben fakültemi 1.likle bitirdim ve o sene yüksek lisansı kazanıp, bir üniversitenin kadrosuna girdim. Birgün ailesi istanbula gelince evlerimizi ayırdı. Çok iyi geçiniyorduk. tek problem ailesinin karşı çıkması idi. Daha sonrasında benim başarılarım onun başarısızlığı ve aile korkusu gibi nedenlerle benden ayrılmak istediğini söylüyor yapamayarak geri dönüyordu. ve bu durum böyle 7 yıl sürdü. Nihayetinde birgün babasının bana hakaretleri; kendisininde ayrılma isteği ile ayrılma kararı verim. Bu kararı verirken onu hala seviyordum. Ama yapmalıydım. Bu böyle ne kadar sürerdi......
Akabinde beni sevdiğini ve evlenmek istediğini söyleyen bir insana ailemin (babamın) durumunu anlatark "evet" dedim. Bu kişiyi hiç tanımıyordum sadece efendi diyordum. KAçarken onu kullanıyordum.
Sevdiğim insan ise beni var gücü ile geri kazanmaya çalışırken (bu aşamada çok rezil olaylar yaşandı) ben verdiğim karardan vazgeçmeyerek o insanla evlendim.
MAalesef eşimde hep sevdiğim adamı aradım. Her hareketi bana battı. Belki unuturum diye hemen çocuk yaptım. Ama yine olmadı gittikçe batıyordum. Çünkü unutamıyordum. TAm boşanmayı düşünürken ve bunu beyan ederken sevdiğim insan ise bir şekilde izimi buldu. Onun sesini duyduktan sonra artık evliliğim ve evim bana zindan gibi geliyordu. Onsuz yapamıyordum YAklaşık 6 ay kadar sessiz telefonlarla birbirimizin olduğunu bilerek "alo" dedik. sonunda dayanamadım ve onunla daha önce verdiğimiz bir söz tutmak üzere (her ne olusa olalım; her nerede olursak olalım birgünümüzü birlikte geçirecektik.) onu aradım. ve Bu dünyada olmazsa ahirette birlikte olalım sözünüde birbirimize vererek ayrıldık.
Şuan 2,5 yaşında bir kızım var ve ben duygusal olarak eşimi aldatıyorum.En zaından onu sevmiyorum. Bunu ona defalarca söyledim. O da sanırım ailesinde çekiniyor. Kızımın psikolojisinden anlamadan sürekli ona bağırıyor ve onun bir büyük gibi düşünmesini istiyor. Kızımı çok seviyorum. Onu kaybetmek istemiyorum. Çünkü bu hayata beni o bağlıyor.
İster kaderimin ister kendi irademin cezasını çekiyorum diyeyim ama sonuçta mutsuzum. En azından eşim olan insan daha vakit varken kendini sevecek bir insanla birlikte olabilir. O mutlu olabilir.
En azından kendimin ne istediğini biliyorum boşanmak.... Ama iki kişilik (kızım) düşününce ne yapacağımı bilmiyorum bu zindanda yaşamalımıyım?Lütfen bana psikolojik ve hukuki yönden yardımcı olunuz.
canım kızım |
| milo |
bence sorununuzun psikolojik boyutunu Güzin Abla veya Ayşe Özgün ile, hukuki boyutunu ise bir avukatla yüz yüze görüşerek çözebilirsiniz.
kızmayın ama 30 yaşında, akademisyen bir bayanın bu yazıdaki duygularını paylaşamıyorum. bana biraz türk filmi gibi geldi
|
| Emrah Yavuzcan |
ne diyelim, ilginç... 
en iyiyi bulmak için çalışırken, iyiyi kaybetmeyin... |
