| commodore1tr |
Okulun ilk günü, ilk derste profesörümüz, önce kendini tanitti, sonra
"Bu yil, yepyeni bir ögrencimiz var. Çok ilginç biri bakalim bulabilecek misiniz" dedi..
Ayaga kalkip etrafa bakmaya baslamistim ki, yumusak bir el omzuma dokundu..
Döndüm.. Yüzü iyice kirismis bir yasli hanimefendi, bana gülümsüyerek bakiyordu..
"Ben Rose" dedi.. "Benim adim Rose, yakisikli.. 87 yasindayim. Madem tanistik seni kucaklayabilir miyim?."
Güldüm.. "Tabii" dedim..
"Hadi saril bana.."
Öyle simsiki sarildi ki..
"Bu kadar genç ve masum yasta üniversiteye niye geldin" diye saka yaptim..
Minik bir kahkaha ile yanitladi:
"Buraya zengin bir koca bulmaya geldim. Evlenip birkaç çocuk doguracagim.
Sonra emekli olup dünya turuna çikacagim.."
Dersten sonra kantine gidip, birer sütlü çikolata içtik. Hemen arkadas
olmustuk. Ertesi gün ve ertesi üç ay, siniftan hep birlikte çiktik ve hep
kantinde lafladik..Öyle akilli ve öyle deneyimliydi ki, onu dinlemekle,
derslerden daha çok sey ögrendigimi hissediyordum.
Sömestr boyunca Rose kampüsün ilahesi oldu. Nereye gitse etrafi çevriliyor,
çok çabuk arkadas ediniyordu. Iyi giyinmeyi seviyor, diger ögrencilerin
ilgisini çekmeye bayiliyordu. Rose hayatini yasiyordu..
Hepimizden daha canli, daha dolu yasiyordu..
Sömester sonunda, Futbol Balosuna davet ettik, Rose'u.. Konusma yapmasi
için.. Orada bize verdigi dersi unutmama imkan yok..
Konusmasini önceden hazirlamis ve bir yigin karta kocaman kocaman
yazmisti.
Elinde bu deste ile kürsüye yürürken, kartlari elinden düsürdü.
Konusma darmadagin olmustu. Saskin, biraz da utanmis mikrofona dogru
egildi.. "Ne kadar beceriksizim, degil mi?.. Özür dilerim.. Buraya
gelmeden önce heyecanim yatissin diye bir duble viski attirdim. Sonucu görüyorsunuz..
Simdi bu kartlari toplasam bile onlari yeniden siraya koymam mümkün degil..
Onun için en iyisi ben size aklimda kalanlari söyleyeyim, olur mu?.."
Biz kahkahalarla gülerken, o bardaktan bir yudum su aldi ve konusmasina basladi:
"Yaslandigimiz için, eglenmekten, oynamaktan, yasamaktan vazgeçmeyiz..
Eglenmek, oynamak ve yasamaktan vazgeçtigimiz için yaslaniriz. Genç
kalmanin, mutlu olmanin ve basariya ulasmanin sadece dört sirri vardir..
Hergün gülmek ve yasama katacak mizah bulmak.. Bir rüyaniz olmali mutlak..
Rüyalarinizi kaybettiniz mi, ölürsünüz. Etrafimizda dolasan pek çok kisi
aslinda ölü ve bundan kendilerinin bile haberi yok..
Yaslanmakla, büyümek arasinda çok büyük bir fark vardir.. Eger 19
yasindaysaniz ve bir yil hiçbirsey yapmadan, hiçbirsey üretmeden bir yil
sirtüstü yatarsaniz, sadece bir yas yaslanir, 20 olursunuz.. Ben 87
yasindayim ve ben de bir yil hiçbirsey yapmadan, hiçbirsey üretmeden
sirtüstü yatarsam, 88 yasimda olurum. Herkes bir yilda bir yas
yaslanir.Bunun için özel bir yetenek ya da bilgiye ihtiyaç yoktur. Oysa
bir yas daha büyümek için, mutlak birseyler yapmak, üretmek, kendini
gelistirecek firsatlari bulmak ve kullanmak gerekir.Asla pisman olmayin..
Biz yaslilar, genelde yaptiklarimizdan degil, yapmadiklarimizdan pisman
oluruz çünkü.. Ölümden korkan insanlar, pisman olanlardir.. Pisman
olmaktan korktuklari için hiçbirsey yapmayanlardir.."
Ders yili sonunda Rose, yillarca önce baslayip, yasam mücadelesi içinde ara
vermek zorunda kaldigi üniversiteyi derece ile bitirdi..
Mezuniyet töreninden bir hafta sonra, uykusunda, huzur içinde öldü.
Cenaze törenine 2 binden fazla üniversite ögrencisi katildi.
"Yapabilecegimiz herseyi yapmak için asla geç olmayacagini" hepimize hem de
nasil ögreten bu muhtesem kadinin anisina layik bir törendi bu..
Rose'un ögretisi aslinda dünyanin bütün üniversitelerinde zorunlu ders olmaliydi:
"Çok geç diye bir zaman yoktur!.."
Ne ilginç değil mi? Düşünün bakın toplumumuzu güldürürken düşündüren Rahmetli Kemal Sunal da inat edip 56 yaşında okulunu bitirdi.. Demekki o da 57 yıl yaşlanmadı büyüdü büyüdü.....
bilmiyorum dediğim konu hakkında 2 saat eh bence dersem günlerce konuşurum |
