 |
T.C.
YARGITAY
Hukuk Genel Kurulu
E: 2001/21-293
K: 2001/363
T: 11.4.2001
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
Taraflar arasındaki " tazminat " davasından dolayı yapılan yargılama sonunda; İstanbul 2.İş Mahkemesi'nce davanın kısmen kabulüne dair verilen 6.12.1999 gün ve 1997/170 E. 1999/839 K. sayılı kararın incelenmesi taraflar vekilleri tarafından istenilmesi üzerine, Yargıtay 21.Hukuk Dairesi'nin 29.2.2000 gün ve 2000/106-1664 sayılı İlamiyle; (..1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillere hükmün dayandığı gerektirici sebeplere göre,davacının tüm, davalının sair temyiz itirazlarının reddi gerekir.
2-Maddi tazminata ilişkin zarar hesaplarının olabildiğince ,bilinen ve gerçek ücretlere dayalı yapılması gerekir. Dava konusu olayda, Kazalı işçinin olay tarihinde kazanç tutan ,Sosyal Sigortalar Müfettişi tarafından vizite kağıdına göre ve işyeri kayıtlarından saptanmış ve aylık 300.000 TL. olduğu anlaşılmıştır. Şu duruma göre, zarar hesabının bu olguya dayalı 30.4.1999 tarihli hesap bilirkişi raporunda belirlenmiş iken,daha sonra; gerçeği yansıtmayan hesap raporunun esas alınarak maddi zararın takdiri usul ve yasaya aykırı olup,bozma nedenidir.
O halde davalının bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır....) gerekçesiyle bozularak dosya yerine geri çevrilmekle, yeniden yapılan yargılama sonunda; mahkemece önceki kararda direnilmiştir.
TEMYİZ EDEN : Davalı vekili
HUKUK GENEL KURULU KARARI
Hukuk Genel Kurulu'nca incelenerek direnme kararının süresinde temyiz edildiği anlaşıldıktan ve dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra gereği görüşüldü:
Tarafların karşılıklı iddia ve savunmalarına, dosyadaki tutanak ve kanıtlara, bozma kararında açıklanan gerektirici nedenlere ve özellikle, her ne kadar ücret bordroları ve vizite kağıdında davacı işçinin imzası yoksa da, bir kısım davacı tanıklarının beyanları ile tüm dosya kapsamından, davacının kaza tarihindeki ücretinin 300.000 TL. olduğunun anlaşılmasına;ayrıca, S.S.K. tarafından kaza sonrasında davacıya yapılan ödemede de bu miktarın esas alınmış ve davacının buna yönelik bir itirazda bulunmamış olmasına, böylece, kaza sonrasında S.S.K. müfettişi tarafından düzenlenen ve 506 sayılı Yasanın 130/2. maddesi hükmü uyarınca, aksi sabit oluncaya kadar geçerli olan raporun aksinin kanıtlanamamış bulunmasına;bu durumda,sigorta müfettişi raporunun aksinin kanıtlandığı bir uyuşmazlığa ilişkin,Yargıtay Hukuk Genel Kurulu'nun 28.6.2000 gün ve 2000/21-1060 sayılı kararının somut olay itibariyle emsal niteliği taşımamasına göre,Hukuk Genel Kurulu'nca da benimsenen Özel Daire bozma kararına uyulmak gerekirken, önceki kararda direnilmesi usul ve yasaya aykırıdır. Bu nedenle direnme kararı bozulmalıdır.
SONUÇ :Davalı vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile, direnme kararının Özel Daire bozma kararında ve yukarıda gösterilen nedenlerden dolayı H.U.M.K.nün 429.maddesi gereğince BOZULMASINA,istek halinde temyiz peşin harcının geri verilmesine,11.4.2001 gününde oybirliği ile karar verildi.
