DAVA : Taraflar arasındaki "tahliye" davasından dolayı yapılan yargılama sonunda; Konya 3. Sulh Hukuk Mahkemesi'nce davanın kabulüne dair verilen 10.12.1996 gün ve 1996/279 XE., 1201 K. sayılı kararın incelenmesi, davalı vekili tarafından istenilmesi üzerine, Yargıtay 6. Hukuk Dairesi'nin 27.1.1997 gün ve 1996/367-420 sayılı ilamı; (.... Dava ihtiyaç nedeniyle kiralananın tahliyesi istemine ilişkin olup, mahkemece istem gibi tahliye kararı verilmiş ve hüküm davalı tarafça temyiz olunmuştur.

    Taraflar arasındaki kira sözleşmesi 1.1.1988 başlangıç tarihli olup, bu yer otal olarak davalıya kiraya verilmiştir. Davacı Konya Büyükşehir Belediyesi vekili, süresinde açtığı bu dava ile kiralananın kamu yararına tahsis edildiğini, bu yeri misafirhane ve barınma evi olarak tahsis sebebine uygun biçimde işleteceğini, bu konuda belediye sağlık ve sosyal hizmetler daire başkanlığının hazırladığı "sosyal hizmetler ihtiyaç raporu" ve (28.11.1995 tarihli "Konya Büyükşehir Belediye Meclisi" kararı mevcut olduğunu) gerçek olan ihtiyaç nedeniyle kiralananın tahliyesini istemiştir. Davalı savunmasında tahsis kararının iptali için İdare Mahkemesi'ne dava açtıklarını, bu davanın sonucunun beklenmesinin gerektiğini, ayrıca ihtiyaç iddiasının samimi olmadığını, otellerinin turistik otel olup, konuklara alkollü içki verilmesi sebebi ile belediye yetkililerince kendilerine muğber olunduğunu, ayrıca misafirhane ve barınma ihtiyacının da doğmadığını, belediyenin bu ihtiyacı yapay olarak yarattığını ve ihtiyaç sebeplerinin de çok çeşitli olarak belirtilmiş olmasının da samimi olmadıklarını gösterdiğini, davanın reddine karar verilmesi gerektiğini savunmuştur.

    Mahkemece bilirkişi raporuna dayanılarak davanın kabulüne ve tahliyeye karar verilmiştir.

    Davacının iddiasına dayanak yaptığı 16.11.1995 günlü sosyal hizmetler ihtiyaç raporunda 1580 sayılı yasanın 15. maddesinde sayılan ve belediyenin görevlerine giren hizmetlerin yapılması için mecurun uygun bir mekan olduğu belirtilmiş, ayrıca 28.11.1995 günlü belediye meclisi kararında da bu rapora dayanılarak mecurun raporda belirtilen hizmetlere tahsisine karar verilmiştir.

    Mahkemenin kararına dayanak yaptığı 25.9.1996 günlü keşif zaptı ve 11.11.1996 günlü raporlardan bilirkişi A.Ö. ve A.T. tarafından düzenlenen raporda, bu yerin yapılacak işe uygun olduğu belirtilmiş ise de, diğer 3. bilirkişi olan H.E.'nin ifadesinde mecurun muhitin özellikleri itibari ile misafirhane ve barınma evinin ihtiyacına uygun olamayacağı açıkça belirtilmiştir.

    İhtiyaç sebebi ile tahliyeye karar verebilmek için ihtiyacın gerçek ve samimi olduğunun kanıtlanması gerekir. Belediyenin kendi lehine düzenlenmiş bulunan rapora dayanarak tahsis kararı almış olması tek başına ihtiyacın varlığını göstermez. Ayrıca bilirkişi raporları da bu konuda kesin kanaat vermekten uzaktır. Davacının ihtiyaç nedenini açık ve seçik olarak belirlememiş, birçok neden göstermiş olması da samimi olmadığı kanaatini uyandırmıştır. Bu nedenlerle dvanın reddine karar vermek gerekirken, kabulü ile tahliyeye karar verilmiş olması hatalı görüldüğünden hükmün bozulması icabetmiştir...) gerekçesiyle bozularak, dosya yerine geri çevrilmekle yeniden yapılan yargılama sonunda; mahkemece önceki kararda direnilmiştir.

    Temyiz Edenler : 1- Davalı vekili.

    2- Davacı vekili.

    Hukuk Genel Kurulu'nca incelenerek direnme kararının süresinde temyiz edildiği anlaşıldıktan ve dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra gereği görüşüldü:

 

    KARAR : 1- Yerel mahkemece davanın kabulüne dair kurulan hüküm, davacı Konya Büyükşehir Belediye Başkanlığı tarafından temyiz edilmemiş, davalı vekilinin temyizi üzerine Özel Daire'ce bozulmuştur.

    Hal böyle olunca, mahkeme kararı, hükmü temyiz etmeyen davacı yönünden kesinleşmiştir. Bu durumda ilk kararı temyiz etmeyen davcının direnme kararını temyize hakkı yoktur.

    O itibarla, davacı Konya Büyükşehir Belediye Başkanlığı'nın temyizi bu nedenle reddedilmelidir.

    2- Davalı vekilinin temyizine gelince:

    Tarafların karşılıklı iddia ve savunmalarına, dosyadaki tutanak ve kanıtlara, bozma kararında açıklanan gerektirici nedenlere göre, Hukuk Genel Kurulu'nca da benimsenen Özel Daire bozma kararına uyulmak gerekirken, önceki kararda direnilmesi usul ve yasaya aykırıdır. Bu nedenle direnme kararı bozulmalıdır.

 

    SONUÇ : Yukarıda açıklandığı üzere;

    1- Bozmadan önceki kararı temyiz etmeyerek, hakkındaki karar kesinleşmiş bulunan davacının direnme kararını temyiz hakkı olmadığından temyiz isteğinin reddine, istek halinde temyiz peşin harcının iadesine oybirliği ile;

    2- Davalı vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile, direnme kararının Özel Daire bozma kararında gösterilen nedenlerden dolayı HUMK'nin 429. maddesi gereğince BOZULMASINA, istek halinde temyiz peşin harcının geri verilmesine, 12.11.1997 tarihinde oyçokluğu ile karar verildi.

Diğer Bölümlerimiz +
Tüm Hukuki NET forumları + Hukuki Portal + Hukuk Haberleri + Sözleşme ve dilekçe örnekleri + Mevzuat ve bilimsel incelemeler + Hukukçu Blogları + Avukat ilanları + Videolar + Linkler + Ansiklopedi ve Sözlük +

İçtihat Arşivi  Eski içtihat dizini

Yargıtay Kararları 2007 2006 2005 2004 2003 2002 2001 1999 1998 1997 1996 1995 1994 1993 1992 1991 1990 1989 1988 1987 1986 1985 1984 1983 1982 1981 1980 1979 1978 1977 1976 1975 1974 1973 1927-1972