DAVA : Taraflar arasındaki "terk nedeniyle boşanma" davasından dolayı yapılan yargılama sonunda; İzmir Asliye 10 Hukuk Mahkemesi'nce davanın kabulüne dair verilen 16.12.1993 gün ve 1993/489-895 sayılı kararın incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmesi üzerine,

    Yargıtay 2. Hukuk Dairesi'nin 5.7.1994 günve 1994-58336-699 sayılı ilamı (... Davacı, davalının haklı bir nedeni olmadığı halde çağırıldığı konuta gelmediğini belirterek boşanma isteğinde bulunmuştur.

    Davalı, çağrılı olduğu evin limon bahçesi içinde, etrafında ev bulunmayan, ulaşımı çok zor olan biryerde bulunduğunu, kocasının gündüzleri tam gün, geceleri ise saat 00.02'den sonra eve geldiğini, bu evde yalnız yaşamaktan korktuğunu, sinir sisteminin bozulduğunu beyan ederek bu eve dönmemekte haklı nedenlerinin bulunduğunu beyan ederek bu eve dönmemekte haklı nedenlerinin bulunduğunu açıklayarak davanın reddini istemiştir.

    Davacı ihtar isteğine (28.11.1991), davalının Mart 1991 günü evi terk ettiğini belirtmiştir, 21.1.1992 günlü dilekçe ile ihtar kararı gönderilmiş, davalı 21.2.1992 günlü dilekçe ile ihtara cevap vermiştir. Medeni Kanun'un 132. maddesine dayalı boşanma davası 10.2.1992 tarihinde açılmıştır.

    Davacı bu davadan önce 19.3.1991 günlü dava dilekçesiyle Medeni Kanun'un 134/1. maddesine dayalı boşanma davası açmış, geçimsizliğe dayalı bu dava sırasında davacı "aslında aramızda geçimsizlik yoktur, davalı evi terk etmiştir" demek suretiyle aradaki çekişmenin evin konumundan kaynaklandığını doğrulamıştır.

    Davalının isteği üzerine konut üzerinde yapılan bilirkişi incelemesi sonucunda (26.10.1992) evin limon bahçeleri içinde bulunduğu, etrafında yazlık olarak kullanılan biri 50 metre, diğeri 3-4 metre mesafede olmak üzere 2 adet evin bulunduğu, bunlardan yakın olanında kimsenin oturmadığı, etrafta bakkal, manav gibi alışveriş yerlerinin bulunmadığı, ana caddeye 15 km. mesafede olup, tek ulaşım yolunun eve 500 metre mesafeden ve mandalin bahçelerinin içinden geçen toprak yol olduğu, her mevsim oturulabilecek konumda olmadığı belirlenmiş, geçimsizliğe dayalı dava, evin tenha yerde bulunması sonucu ayrılığın gerçekleştiğini gerekçe gösterilerek red edilmiştir.

    Yerinde 22.11.1993 tarihinde dairenin bozma kararı doğrultusunda yapılan bilirkişi incelemesi ile evin elverişli ve güvenli olduğu belirtilmiştir.

    Dinlenen davalı tanıklar, konutun tenha bir yerde olması, güvenliğinin bulunması ve davacının bu konutta oturmada ısrarlı olması sonucu tarafların ayrıldığını doğrulamışlardır. Bozma üzerine yapılan bilirkişi incelemesine ekli krokiden de evin tenhalığı, ulaşım yerlerine uzaklığı bir kadının geceli gündüzlü tek başına kalabilecek güvenlikte olmadığı görülmektedir. Kaldı ki, son bilirkişi incelemesi ile ilk tesbit arasında iki yıla yakın zaman farklılığı vardır.

    Medeni Kanun'un 132. maddesine dayalı davanın dinlenebilmesi, çıkarılacak uyarıya karşı tarafın uymamış olması ve uymamakta haklı bir nedeninin bulunmamasıyla olasıdır. Buna karşılık uyarının samimi bir arzunun ürünü olması da gerekir. Bunun dışında çağırılan evin bağımsız, güvenli, gereksinimleri karşılayacak, sosyal yaşantıya uygun olması gerekir.

    Davacı, evin eşi için güven verici olmadığını bildiği halde, eşini ısrarla bu eve davet etmesi doğruluk kurallarına uygun bir davranış olarak kabul edilemez.

    Önceki boşanma kararında, evin tenhalığı vurgulanmıştır. Bu olgu sonradan toplanan delillerle doğrulanmıştır. Evin tenhalığı ve güvensizliği konusu hükümle açığa çıkarılmıştır. Bu olgunun aksinin tanıkla veya bilirkişi düşüncesiyle değiştirilmesi mümkün değildir. Asıl olan evin uyarı tarihindeki konumudur. Bu konumda sonradan oluşan değişiklikler dikkate alınmaz. Kaldı ki önemli bir değişiklikte gerçekleşmemiştir.

    Ben devamlı korku içindeyim, bu evde oturmam, bu nedenle sağlığımı bozuyor denen ve bu davranışta samimi olduğu kuşkusuz olan eşe başka hiç bir neden yokken, hayır bu evde oturacaksın, aksi halde boşanırsın diyebilen eşin dürüst davranış içinde olduğu söylenemez. Dürüstlük, doğruluk kuralları içinde kullanılmayan hakları yasa korumaz.

    Boşanma hükmünün bu açıklamalar doğrulutusunda bozulması gerekirken, ilk inceleme sırasında bu husus gözden kaçmış, hüküm yanılgı sonucu onanmıştır. Bu itibarla dairenin onama kararının kaldırılması, hükmün bozulması gerekmiştir...) gerekçesiyle bozularak dosya yerine geri çevrilmekle yeniden yapılan yargılama sonunda; mahkeme'ce önceki kararda direnilmiştir.

    Hukuk Genel Kurulu'nca incelenerek direnme kararının süresinde temyiz edildiği anlaşıldıktan ve dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra gereği görüşüldü:

 

    KARAR : Tarafların karşılıklı iddia ve savunmalarına, dosyadaki tutanak ve kanıtlara, bozma kararında açıklanan gerektirici nedenlere göre, Hukuk Genel Kurulu'nca da benimsenen özel daire bozma kararına uyulmak gerekirken önceki kararda direnilmesi usul ve yasaya aykırıdır. Bu nedenle direnme kararı bozulmalıdır.

 

    SONUÇ : Davalı vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile, direnme kararının özel daire bozma kararında gösterilen nedenlerden dolayı (BOZULMASINA) oyçokluğu ile karar verildi.

 

Diğer Bölümlerimiz +
Tüm Hukuki NET forumları + Hukuki Portal + Hukuk Haberleri + Sözleşme ve dilekçe örnekleri + Mevzuat ve bilimsel incelemeler + Hukukçu Blogları + Avukat ilanları + Videolar + Linkler + Ansiklopedi ve Sözlük +

İçtihat Arşivi  Eski içtihat dizini

Yargıtay Kararları 2007 2006 2005 2004 2003 2002 2001 1999 1998 1997 1996 1995 1994 1993 1992 1991 1990 1989 1988 1987 1986 1985 1984 1983 1982 1981 1980 1979 1978 1977 1976 1975 1974 1973 1927-1972