 |
T.C.
YARGITAY
Hukuk Genel Kurulu
E:1995/134
K:1995/1426
T:20.02.1995
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
YARGITAY KARARI
Taraflar arasındaki davadan dolayı Ankara 2.Asliye Hukuk Mahkemesince verilen 16.5.1994 tarih ve 632-270 sayılı hükmün temyizen tetkiki taraflar vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla dosyadaki kağıtlar okundu gereği konuşulup düşünüldü:
Davacı vekili, davalı tarafından yürütülen kazı çalışmaları sırasında müvekkiline ait yeraltı kablolarının hasarlandırıldığını ileriye sürerek (11.522.280}lira hasar bedelinin olay tarihinden yürütülecek reeskont faizi ile davalıdan tahsilini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili, çalışma alanına ait. bilgilerin ve eleman görevlendirilmesinin talep edildiği halde davacının ilgisiz kaldığını, bu nedenle davacının kusurlu olduğunu, talebin fahiş olduğu gibi yasal faiz istenebileceğini savunarak davanın reddini istemiştir.
Mahkemece, toplanan delillere, bilirkişi raporuna nazaran olayda gerekli bilgileri vermeyen davacının %50 kusurlu olup, bilirkişiler kurulunca hesap edilen zarardan bu kusur oranına göre davalının sorumlu olduğu sonucuna varılarak davanın kısmen kabulü ile (4.608.912)liranın olay tarihinden (28.4.1993) yürütülecek %30 faizi ile davalıdan tahsiline karar verilmiştir.
Karar, taraf vekillerince temyiz edilmiştir.
1-Dosyadaki yazılara kararın dayandığı delillerle gerektirici sebeplere ve delillerin takdirinde bir isabetsizlik bulunmamasına göre davalı vekilinin . tüm davacı vekilinin ise aşağıdaki bent dışında kalan diğer temyiz itirazlarının reddi gerekmiştir.
2-Ancak, davacı vekili dava dilekçesinde 3095 sayılı yasanın 2/3 maddesine dayanarak reeskont oranında ticari temerrüt faizi istenildiği halde mahkemece red gerekçesi açıklanmadan %30 oranında ticari temerrüt faizine hükmedilmesi doğru görülmemiş ve kararın bu yönden davacı yararına bozulması gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda (1) nolu bentte açıklanan nedenlerle davalı vekilinin tüm, davacı vekilinin diğer temyiz itirazlarının reddi ile hükmün (2) nolu bentte açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, 166.000 lira temyiz ilam harcından peşin harcın mahsubu ile temyiz eden davalıdan alınmasına, ödediği temyiz peşin harcın isteği halinde temyiz eden davacıya iadesine, 20.2.1995 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.