 |
T.C.
YARGITAY
Hukuk Genel Kurulu
Esas No: 1993/18
Karar No: 1993/155
Tarih: 14.04.1993
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
DAVA : Taraflar arasındaki "boşanma" davasından dolayı yapılan yargılama sonunda; Ankara 17. Asliye Hukuk Mahkemesi'nce davanın reddine dair verilen 14.4.1992 gün ve 377-231 sayılı kararın incelenmesi davacı vekili tarafından istenilmesi üzerine;
Yargıtay 2. Hukuk Dairesinin 23.6.1992 gün ve 6878-7095 sayılı ilamı:
(..Aksine ciddi ve inandırıcı delil ve olaylar bulunmadıkca asıl olan tanıkların gerceği söylemiş olmalarıdır. (HUMK. 254). Akrabalık ve arkadaşlık başlı başına tanık beyanını değerden düşürücü bir sebep sayılamaz. Dosyada tanıkların (olmamışı olmuş gibi ifade ettiklerini) kabule yeterli delil ve olgu da yoktur. O halde davalının çeşitli yer ve zamanlarda davacıya karşı ağır hakaret ve onu küçük düşürmeye ilişkin ve olaylara çok yakın olarak tanık sözlerine değer verilerek isteğin kabulü ile boşanmaya karar verilmesi gerekirken bu yön gözönünde tutulmadan yazılı şekilde hüküm kurulması usul ve kanuna aykırıdır..) gerekçesiyle bozularak dosya yerine geri çevrilmekle yeniden yapılan yargılama sonunda; mahkemece önceki kararda direnilmiştir.
Hukuk Genel Kurulu'nca incelenerek direnme kararının süresinde temyiz edildiği anlaşıldıktan ve dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra gereği görüşüldü:
KARAR : Tarafların karşılıklı iddia ve savunmalarına, dosyadaki tutanak ve kanıtlara, bozma kararında açıklanan gerektirici nedenlere göre, Hukuk Genel Kurulu'nca da benimsenen Özel Daire bozma kararına uyulmak gerekirken, önceki kararda direnilmesi usul ve yasaya aykırıdır. Bu nedenle direnme kararı bozulmalıdır.
SONUÇ : Davacı vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile, direnme kararının Özel Daire bozma kararında gösterilen nedenlerden dolayı, (BOZULMASINA) ilk görüşmede çoğunluk sağlanamadığı için, yapılan ikinci görüşmede 14.4.1993 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.