DAVA : Taraflar arasındaki "şahsi ilişki tesisi" davasından dolayı yapılan yargılama sonunda; (Fatih Asliye 1. Hukuk Mahkemesi)nce davanın kabulüne dair verilen 9.3.1990 gün ve 1208-193 sayılı kararın incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmesi üzerine, Yargıtay 2. Hukuk Dairesi'nin 12.11.1990 gün ve 4992-10742 sayılı ilamıyla; (bozularak dosya yerine geri çevrilmekle, yeniden yapılan yargılama sonunda; mahkemece önceki kararda direnilmiştir.

Temyiz eden: Davalı vekili.

Hukuk Genel Kurulu'nca incelenerek direnme kararının süresinde temyiz edildiği anlaşıldıktan ve dosyadaki kağıtlar okunduktan sora gereği görüşüldü:

 

KARAR : Yargıtay 2. Hukuk Dairesi'nin bozma kararının yerel mahkemeye ulaşması üzerine tarafların yeniden duruşmaya çağrıldığı, davacıların eski kararda ısrar edilmesini istedikleri, davalının da bozmaya uygun karar verilmesini talep ettiği, mahkemenin "eski hükümde direnilmesine karar verildi" biçiminde karar oluşturduğu, gerekçeli kararda da yalnızca "mahkememizce verilmiş esas 1988/1208 sayı ve 9.3.1990 günlü kararda direnilmesine" denilmekle yetinildiği, başkaca bir açıklamaya yer verilmediği anlaşılmıştır.

Mahkeme kararlarına nelerin yazılacağı HUMK.nun 388. maddesinde belirlenmiştir. "Hüküm sonucu kısmında, gerekçeye ait herhangi bir söz tekrar edilmeksizin istek sonuçlarından her biri hakkında verilen hükümle taraflara yüklenen borç ve tanınan hakların, mümkünse sıra numarası altında birer birer, açık, şüphe ve tereddüt uyandırmayacak şekilde gösterilmesi gereklidir". Aynı kural HUMK.nun 389. maddesinde de tekrarlanmıştır. Yine Kanunun 381. maddesi uyarınca "kararın tefhimi, enaz 388. maddede belirtilen hüküm sonucunun duruşma tutanağına geçirilerek okunması suretiyle olur". Bu biçim yargıda açıklık ve netlik prensibinin gereğidir. Aksi hal yeni tereddüt ve ihtilaflar yaratır. Hatta giderek denebilir ki, dava içinden davalar doğar. Hükmün hedefine uluşmasını engeller, kamu düzeni ve barışı oluşturulamaz.

Müzakereler sırasında bazı Üyeler ısrar kararı ile eski hükmün hayatiyet kazandığını, ona atıf suretiyle de taraflara tanınan haklarla, yüklenen borçların belli olduğunu ileriye sürmüş iseler de, çoğunluk bozma kararı ile ilk hükmün hayatiyetini yitirdiği, başka bir belgeye atıf suretiyle hüküm tesisinin yukarıda açıklanan kurallara uygun düşmeyeceği gerekçesi ile bu görüşü kabul etmiştir.

Öte yandan, Yargıtay'ın yerleşmiş görüşü de bu yöndedir (YHGK.nun 20.1.1981 günlü, 1357-99 sayılı kararı). Ceza Muhakemeleri Usulü Kanununun, benzer hükümleri taşıyan 261 ve 268. maddelerinin uygulanmasında; Yargıtay Ceza Genel Kurulu'da, bozulan kararın, geçerliliğini ve yerine getirilme yeteneğini yitirdiğinden "evvelki hükümde direnilmesine" biçiminde ve atıf suretiyle hüküm kurulamayacağına işaret etmiştir (YCGK.nun 2.2.1976 günlü, 22-25 sayılı kararı). Bu durumda mahkemece HUMK.nun 388. maddesinin açık hükmü gözetilmeksizin yazılı biçimde karar verilmesi doğru değildir. O halde usul ve yasaya uygun bulunmayan direnme kararı bozulmalıdır.

 

SONUÇ : Davalı vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile, direnme kararının yukarıda gösterilen nedenden dolayı HUMK.nun 429. maddesi gereğince BOZULMASINA, bozma nedenine göre sair temyiz itirazlarının incelenmesine şimdilik yer olmadığına, istek halinde temyiz peşin harcının geri verilmesine, 19.6.1991 gününde oyçokluğuyla karar verildi.

Diğer Bölümlerimiz +
Tüm Hukuki NET forumları + Hukuki Portal + Hukuk Haberleri + Sözleşme ve dilekçe örnekleri + Mevzuat ve bilimsel incelemeler + Hukukçu Blogları + Avukat ilanları + Videolar + Linkler + Ansiklopedi ve Sözlük +

İçtihat Arşivi  Eski içtihat dizini

Yargıtay Kararları 2007 2006 2005 2004 2003 2002 2001 1999 1998 1997 1996 1995 1994 1993 1992 1991 1990 1989 1988 1987 1986 1985 1984 1983 1982 1981 1980 1979 1978 1977 1976 1975 1974 1973 1927-1972