 |
T.C.
YARGITAY
Hukuk Genel Kurulu
E: 1989/5234
K: 1990/1123
T: 12.02.1990
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
DAVA : Vehbi ünal ile S.S.İstanbul Hukukçular İdareciler Yapı Kooperatifi arasındaki davadan dolayı İstanbul Asliye 4. Ticaret Mahkemesince verilen 10.11.1989 gün ve 1988/568-1989/1062 sayılı hükmün Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle dosyadaki kağıtlar okundu gereği konuşulup düşünüldü:
KARAR : Temyiz edilen mahkeme kararı dosyaların birleştirilmesine ilişkindir. Hukuk Usulü Mahkemeleri Kanununun 2494 Sayılı Yasa ile değişik 48. maddesi hükmü gereğince aynı mahkemede görülmekte olan davalar için verilen birleştirme ve ayırma kararları ancak esas hükümle birlikte temyize gidilebilir.
26.4.1340 tarihli resmi gazetede nesredilen 8.4.1924 tarih ve 469 numaralı Teşkili Mahakim Kanununun 1. maddesi hükmü gereğince bulundukları kazanın namıyla anılan Asliye Mahkemelerinin kurulacağı öngörülmüş, aynı kanunun 2. maddesinde ise icabeden yerlerde Asliye Mahkemelerinin birden çok daireler halinde taksim edilebileceği belirtilmiştir. Görülüyor ki İstanbul Merkez İlçelerinde yalnız 1 adet Asliye Ticaret Mahkemesi mevcut olup, belli numaralar altında işbölümü esasına göre birden çok daireler şeklinde çılışılmaktadır. Böyle olunca, yukarda sözü edilen H.U.M.K.nun 48. maddesinde yazılı "aynı mahkeme"nin varlığı kabul edileceğinden İstanbul Asliye 4. Ticaret Mahkemesi ile İstanbul Asliye 3. ticaret Mahkemesi arasında verilecek birleştirme ve ayırma kararlarının ancak esas hükümle birlikte temyiz edilebilir.
Somut olayda davalı Koop.vekilinin temyiz dilekçesi tek başına birleştirme kanununa yönelik olduğuna göre bu aşamada incelenemiyeceğinden reddine karar verilmesi gerekmiştir.
SONUÇ : Yukarda açıklanan nedenlerle davalı vekilinin temyiz dilekçesinin REDDİ istek halinde ödediği temyiz peşin harcının temyiz eden davalıya geri verilmesine, 12.2.1990 gününde oyçokluğuyla karar verildi.
KARŞI OY
Birleştirme kararı veren mahkeme ile dosyanın birleştirildiği mahkeme Yargıtay Hukuk Genel Kurulunun 18.11.1989 gün ve 11-357 K. ve 538 sayılı kararına göre ayrı ayrı mahkemeler olarak kabul edildiğinden verilen birleştirme kararının temyizi kahil bulunmaktadır. Toplanan delillere ve davalar arasında irtibat mevcut bulunmasına göre verilen birleştirme kararı yerinde görüldüğünden kararın onanması reyindeyim. Bu nedenle sayın çoğunluk kararına katılmıyorum.