 |
T.C.
YARGITAY
Ceza Genel Kurulu
Esas no: 2000/MD-48
Karar no: 2000/56
Tarih: 28.03.2000
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
Taşıt Yasasına aykırı davranmak suçundan sanık Necati Ö...'in 237 sayılı Taşıt Yasasının 16/1 ve 647 sayılı Yasanın 4. maddeleri uyarınca 150.000 TL. ağır para cezası ile cezalandırılmasına, 136.250.000 TL. hazine zararı ve 4.905.000 TL. nisbi harcın sanıktan tahsiline ilişkin Yargıtay 7. Ceza Dairesince 17.11.1999 gün ve 3/3 sayı ile verilen kararın, sanık tarafından temyiz edilmesi üzerine dosya, Yargıtay C.Başsavcılığının "eleştirili onama" istekli 15.2.2000 günlü tebliğnamesiyle 1. Başkanlığa gönderilmekle Ceza Genel Kurulunca okundu, gereği konuşulup düşünüldü.
CEZA GENEL KURULU KARARI
Olay sırasında Bayrampaşa Ceza ve Tevkifevi yetkili C.Savcısı olan ve 31.12.1995 tarihinde birinci sınıfa ayrıldığı saptanan sanık Necati Ö...'in, 1.8.1996-17.10.1997 tarihleri arasında cezaevine ait 34 JT 973 plakalı resmi aracı, tahsis olunduğu gaye dışında kendisi ve aile bireylerinin Afyon'a, çocuklarının ise diş muayenesi için Ankara Gülhane Askeri Tıp Akademisine gidiş ve dönüşlerinde birden fazla kullandığı ve 136.250.000 TL. hazine zararına neden olduğu, tanıklar Ersun Kayhan, Muharrem Gürbüz ve Nihat Bozkurt'un aşamalarda değişmeyen, yekdiğerine uyan ve tamamlayan andlı anlatımları, sanığın tevil yollu ikrarı, İstanbul Kapalı Cezaevi İşyurdu Mümessilliğinin 16.1.1998 tarihli yazıları ile tüm dosya kapsamından anlaşılmaktadır.
Ancak, sanığın cezaevine ait aracı tahsis gayesi dışında, değişik zamanlarda kullanmak suretiyle bir suç işlemek kararının icrası cümlesinden olarak kanunun aynı hükmünü birkaç defa ihlal ettiğinin anlaşılması karşısında, temel cezasının TCY.sının 80. maddesi uyarınca araştırılmaması temyiz edenin sıfatına göre bozma nedeni sayılmamıştır. Bu itibarla eleştiri dışında yasa ve usule uygun bulunan mahkumiyet hükmünün onanmasına karar verilmelidir.
SONUÇ : Açıklanan nedenlerle, sanığın temyiz itirazları yerinde görülmediğinden reddiyle, eleştiri dışında usul ve yasaya uygun bulunan Yargıtay 7. Ceza Dairesinin 17.11.1999 gün ve 3/3 sayılı hükmünün tebliğnamedeki düşünce gibi ONANMASINA, 28.3.2000 günü oybirliğiyle karar verildi.