Sanık  Muharrem'in  TCY.nın 513/2, 522; 647 sayılı Yasanın 4. maddeleri uyarınca 33.750 lira ağır para cezası ile cezalandırılmasına ilişkin, (Çorum-Ortaköy Sulh  Ceza Mahkemesi)nce  verilen  23.11.1989 gün 209/156 sayılı hükmün C. Savcısı tarafından temyizi üzerine  dosyayı  inceleyen  Yargıtay  8.  Ceza Dairesi, 9.4.1990 gün 2675/3530 sayı ile;

"Muhtar olan sanığın,  köy  tüzel  kişiliğine  ait  taşınmaza,  görevi  ile  ilgili  olmayarak diğer köylüler gibi tecavüz  etmesi  nedeniyle  hakkında  Memurin  Muhakemat  Yasası uygulanmayacağı,  eyleminin  TCY.nın 513/2. maddesine uygun bulunduğu, suçun gerçek kişiye karşı  işlenmemiş olması ve kendi fiiline karşı görevli bulunmaması nedeniyle TCY.nın 251. maddesi  uygulanamayacağından  tebliğnamedeki  düşünceye  iştirak edilmeyerek hükmün onanmasına" karar vermiştir.

Yargıtay C. Başsavcılığı, 15.5.1990 gün 33 sayı ile;

"TCY.nın  251.  maddesinin  uygulanabilmesi  için  "cürmün bir kimse aleyhine işlenmesi gerektiği"  ögesi  dar  yorumlanmamalıdır.  Köy  muhtarları, köye ait taşınmazları korumakla görevlidirler.  Muhtarların,  köy  mallarına  tecavüzleri  halinde,  korumakla  görevli  oldukları yerlere elattıklarının kabulü ile TCY.nın 251.  maddesi  uygulanmalıdır."  gerekçesiyle itiraz  ederek  Özel  Daire  onama  kararının  kaldırılmasını  ve hükmün bozulmasını talep etmiştir.

Dosya, 1. Başkanlığa gönderilmekle; Ceza Genel Kurulu'nca okundu, gereği konuşulup düşünüldü:

Köy  muhtarı  olan  sanığın,  şahsı adına köy merasına tecavüz ettiği olayda TCY.nın 251. maddesinin  uygulanıp  uygulanmayacağı, Özel Daire ile Yargıtay C. Başsavcılığı arasındaki uyuşmazlığın konusunu oluşturmaktadır.

Ayrıntıları Ceza Genel  Kurulu'nun  13.3.1989  gün  535/96  sayılı  kararında  açıklandığı üzere, köy tüzel kişiliğinin malı  olup  köylünün  ortaklaşa  yararlandığı  yerlere  tecavüz eden  ve  köy  orta malını korumakla görevli olan köy muhtarları hakkında, genel bir hüküm olan  TCY.nın  240.  maddesinin  tatbiki  olanaksız  olup,  aynı  Yasanın 513. maddesi ile uygulama yapılması gerekmektedir.

Ceza  Yasasının  251.  maddesinde;  "bir  memur VAZİFE ESNASINDA bir kimse aleyhine bir cürüm  işlerse  kanunda  yazılı  olmayan  hallerde o cürme kanunen terettüp eden ceza üçte birden yarısına kadar artırılır" hükmü yer almaktadır.

Maddenin,  yasaya  konuluş  amacı,  memurluk  durumunun suçun unsurlarından veya açıkca cezayı  arttırıcı  sebeplerden  sayılmadığı  bütün  hallerde,  memurun  göreviyle  ilgili bulunan suçlardan  dolayı  cezasının  arttırılmasıdır.  Sonucu  bakımından  bütün suçlar, suça hedef olan  varlığın  sahibi  bulunan  kişi  aleyhine işlenmiş demektir. Esasen hukuk düzeni, kişiyi korumak üzere kurulmuş bir düzendir.

O  halde,  251.  maddenin  yasaya konuluşu ile güdülen amaç karşısında, kişinin canına, malına, ırz ve namusuna şeref ve haysiyeti aleyhine işlenebilecek bütün cürümlerde anılan hüküm uygulanmalıdır.

Maddede yer alan "bir  kimse"  ladin  ile,  mağdur  açısından  özel-tüzel  kişi  ayırımı yapılmamıştır.  Böyle  bir  ayırıma  da  gerek  yoktur. Çünkü, mülkiyet kime ait olursa olsun, devlet  memuru  yüklenen  suçu  görev  esnasında  işlemiş  ise,  cezası artırılacaktır. Yani maddenin  uygulanabilmesi için, suçun "görev sırasında" işlenmesi gerekir. Suçun memuriyet görevi ile ilgili olması aranmayacak, görev yapılırken işlenip işlenmediği araştırılacaktır.

Köy muhtarının yasa gereğince her zaman görevli olması, tüm eylem ve işlemlerinde memur sayılmasını  gerektirmez.  Örneğin  ırza  geçme  suçunu  işlemesinin,  hırsızlık yapmasının görevi ile ilgisi yoktur. Fakat bu  suçların  muhtarlık  görevinin  ifası;  örneğin  alınan karar  gereği  imece  usulü  çalışılırken  veya  yetkili  makamlarca  verilen  bir  emrin tebliği, yakalanan  bir  suçlunun  görevlilere  teslimi  sırasında  işlenirse  TCY.nın  251. maddesi uygulanacaktır.

Olayımızda  sanık  yasal  bir  görevi  ifa  ederken  meraya  tecavüz etmemiş, kişisel çıkarı için  köy  merasim sürmüştür. Bu nedenle, olayda "görev esnası" koşulu gerçekleşmediğinden TCY.nın  251.  maddesiyle cezanın  arttırılması  olanaksızdır.  İtirazın  değişik  bu  gerekçeyle reddine karar verilmelidir.

Sonuç :  Yukarıda  açıklanan  değişik  gerekçeyle  Yargıtay  C. Başsavcılığı itirazının (REDDİNE), 4.6.1990 gününde oybirliğiyle karar verildi.

Diğer Bölümlerimiz +
Tüm Hukuki NET forumları + Hukuki Portal + Hukuk Haberleri + Sözleşme ve dilekçe örnekleri + Mevzuat ve bilimsel incelemeler + Hukukçu Blogları + Avukat ilanları + Videolar + Linkler + Ansiklopedi ve Sözlük +

İçtihat Arşivi  Eski içtihat dizini

Yargıtay Kararları 2007 2006 2005 2004 2003 2002 2001 1999 1998 1997 1996 1995 1994 1993 1992 1991 1990 1989 1988 1987 1986 1985 1984 1983 1982 1981 1980 1979 1978 1977 1976 1975 1974 1973 1927-1972