 |
T.C.
YARGITAY
9. Hukuk Dairesi
Esas No: 1993/16749
Karar No: 1993/19002
Tarih: 17.02.1993
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
DAVA : Davacı, ücret ikramiye ve ilave tediye alacağının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Yerel mahkeme, isteği kısmen hüküm altına almıştır.
Hüküm süresi içinde, davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
1 - Dosyadaki yazılara toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2 - Davacı, dava dilekçesinde açıkça en yüksek mevduat faizi istemiş, daha sonra verdiği dilekçe ile bununla bankalarca uygulanan en yüksek işletme kredi faizini amaçladığını, bildirmiştir. Ancak davalı vekili buna karşı çıkmıştır. Bu durumda; mahkemece gerekli inceleme yapılarak, uygulanacak en yüksek mevduat faizi oranı en yüksek işletme kredi faiz oranının üstünde ise, çoğun içinde azında bulunduğu kuralı dikkate alınarak, şimdiki gibi en yüksek işletme kredisi faizine, aksi halde, bunlardan hangisi az ise, o faiz oranına göre karar vermek gerekir. Bu konuda gerekli inceleme ve araştırma yapılmadan hüküm tesisi isabetsiz olup, bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ : Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebepten BOZULMASINA peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 17.2.1993 tarihinde oyçokluğuyla karar verildi.
KARŞI OY
Davacı, dava dilekçesinde en yüksek mevduat faizi istemiş, daha sonra ise, bu isteğini işletme kredi faizi olarak değiştirmiştir. Ancak, davalının bu ikinci isteği kabul etmediği anlaşılmaktadır.
Bu durumda işletme kredisi faizine hükmedilemeyeceği gibi dava ile istenen işçilik haklarının mahiyeti itibariyle en yüksek mevduat faizinede karar verilemez. Davacının dava dilekçesinde faiz talebi olduğuna göre, % 30 yasal faize hükmedilmesi gerektiği düşüncesinde olduğum için çoğunluk görüşüne mahalifim.
