 |
T.C.
YARGITAY
9. Hukuk Dairesi
E: 1991/13577
K: 1992/1874
T: 10.02.1992
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
DAVA : Davacı, ihbar ve kıdem tazminatı ile iş arama tazminatının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Yerel mahkeme, isteği kısmen hüküm altına almıştır.
Hüküm süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
KARAR : 1- Davacının Mart-1988 ayının işgünü olan 22,23 ve 24'üncü günlerinden izin almaksızın ve haklı bir sebebe dayanmaksızın işe devam etmediği anlaşılmaktadır. İşverenin ödemesi gereken bir borcu için davacıya "git bu parayı bul" demeci, davacının 3 gün süreyle işe devam etmemesi için haklı bir neden olamaz. Ve işverenin bu sözleri, izin verme olarak da kabul edilemez. Bu durum İş Kanunu'nun 17'inci maddesinin II'nci bendinin (g) fıkrasındaki, işverene fesih hakkı veren hali oluşturur. Buna göre işveren fesihte haklı olup davacının ihbar ve kıdem tazminatı isteklerinin reddi gerekir.
2- Kabulü göre de, mevduata uygulanan en yüksek faiz, kıdem tazminatı için söz konusudur. İhbar tazminatı için uygulanacak faiz % 30 yasal faizdir. İhbar tazminatına en yüksek mevduat faizi uygulamasıda yanlıştır.
SONUÇ : Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebepten BOZULMASINA, 10.2.1992 gününde oybirliğiyle karar verildi.