 |
T.C.
YARGITAY
9. Hukuk Dairesi
E: 1990/12221
K: 1990/12704
T: 03.12.1990
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
ÖZET:Seyyar olarak vazife görevlere gündelik ve yol masrafı ödenmez. Ancak; davacı, geçici gören yolluğu değil, seyyar görev yolluğu istemektedir. Harçlar Kanununun 49. maddesindeki şartlar gerçekleştiği takdirde, orada yazık olan seyyar görev tazminatının ödenmesi gerekir. Davacı, seyyar görev tazminatının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
(6245 s. Harcırah K. m. 42, 49)
Yerel mahkeme, sabit olmayan davanın reddine karar vermiştir.
Hüküm, süresi içinde davacı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla; dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
Mahkemenin kararda yer verdiği gerekçe isabetli değildir. Sözünü ettiği Yargıtay 9. Hukuk Dairesi kararı da yanlış yorumlanmıştır. 6245 sayılı Harcırah Kanununun 49. maddesine göre, seyyar olarak vazife görevlere gündelik ve yol masrafı ödenmez. Yani, aynı Kanunun 42. maddesine göre geçici görev gündeliği ödenmez. Ancak; davacı, geçici görev yolluğu değil, seyyar görev yolluğu istemektedir. 49. maddedeki şartlar gerçekleştiği takdirde, orada yazılı olan seyyar görev tazminatının ödenmesi gerekir. O halde, davayı 6245 sayılı Harcırah Kanununun memuriyet mahallini tarif eden 3. maddesinin (g) fıkrası ile 49. maddesi hükümleri çerçevesinde ele alıp incelemek ve bunun sonucuna göre bir karar vermek gerekir. Bu yönde gerekli bir araştırma ve inceleme yapılmadan, yanlış değerlendirme ile hüküm tesisi isabetsiz olup bozmayı gerektirmiştir.
Sonuç: Temyiz olunan kararın yukarıda gösterilen nedenle (BOZULMASINA), peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 3.12.1990 gününde oybirliğiyle karar verildi.
