 |
T.C.
YARGITAY
9. Hukuk Dairesi
E: 1989/3075
K: 1989/6034
T: 26.06.1989
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
DAVA : Davacı ihbar, kıdem tazminatı, fazla çalışma ve yıllık ücretli izin parası ile hafta ve genel tatil gündeliklerinin ödetilmesine karar verilmesini istemiştir. Yerel mahkeme, isteği kısmen hüküm altına almıştır.
Hüküm, süresi içinde taraflar avukatlarınca temyiz edilmekle dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
KARAR : 1- Dosyadaki yazılarla tolanan delillere ve kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre, davalının tüm temyiz itirazları ile davacının aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2- Davacı, davalılara ait otobüs terminalinde otobüs biletçisi, katip ve kasa sorumlusu gibi işlerde söz konusu değildir. Böyle bir iddia ve istek de yoktur. Sadece kendisine işveren tarafından belirli miktardaki bir aylık ücret ödemesi dışında otobüs sahipleri tarafından bahşiş verilmektedir. Bu yön davalı tarafından da kabul edilmektedir. Böyle olunca ücretlerin oluşması bakımından garanti ücret uygulamasından söz edilemez. 1475 sayılı İş Kanunu'nun 26. maddesinin 1. fıkrası hükmünce genel anlamda ücret, bir kimseye bir iş karşılığnda işveren veyan üçüncü kişiler tarafından sağlanan ve nakten ödenen meblağı kapsar. Olayda otobüs şoförleri tarafından verilen bahşişler sadece fazla mesaninin yapıldığı sürede değil, aslında günlük normal mesai süresinde çalışma halinde yapılan bir ödeme olduğuna göre, işveren tarfından ödenen para ile otobüs sahipleri tarafından verilen bahşişlerin toplamı adı geçen Kanun'un 26. maddesindekmi genel anlamda (ücret artı bahşiş) toplamını nazara alması gerekir. Nitekim hükme esas alınan bilirkişi hesabında yıllık ücretli izin parası bu şekilde oluşan genel anlamdaki ücrete göre hasaplanmıştır.
O halde gerçekleşecek olan fazla mesai, hafta ve genel tatil çalışma ücretlerininde işveren tarafından ödenen ücret ile bahşişler toplamının oluşturduğu ücret üzerinden hesap edilerek sonuca varılması icabeder.
Bu isteklerin yazılı şekilde reddi doğru değildir.
SONUÇ : Temyiz olunan kararın yukarda gösterilen nedenle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 26.6.1989 gününde oybirliğyle karar verildi.