 |
T.C.
YARGITAY
9. Hukuk Dairesi
E: 1989/11239
K: 1990/2109
T: 02.03.1990
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
DAVA : Davacı, kıdem tazminatı farkının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir. Yerel mahkeme, isteği hüküm altına almıştır.
Hüküm, süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla; dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü :
KARAR : Davacı, işyerinde işe 23.9.1968 tarihinde girmiş, 17.7.1973 tarihine kadar çalıştıktan sonra bu tarihte işverene verdiği dilekçe ile küçük çocuğuna bakmak için istifa ettiğini bildirerek ayrılmış, 9.3.1974 tarihinde aynı işyerine tekrar girmiş ve çalışmasını sürdürdükten sonra 1988 yılında emekli olmuştur. İşveren, 9.3.1974 ile 1988 yılı arasında hizmet süresi için kıdem tazminatı ödemiş, istifa ile sona eren önceki çalışması için ödeme yapmamıştır.
Davacı, 1968 ila 1973 yılları arasındaki sürenin de kıdem taziminatı hesabına dahil edilmesi gerektiğini ileri sürerek fark kıdem tazminatı isteğinde bulunmuştur.
Mahkemece, davacının küçük çocuğuna bakması nedeniyle istifası haklı sebep olarak görülmüş ve tekrar işe alınmış olması da gözönünde tutularak fark kıdem tazminatına karar verilmiştir.
Ancak, davacının küçük çocuğuna bakması için istifa etmesi, haklı bir nedenle fesih olarak kabul edilemez. İş Kanununda böyle bir durum haklı fesih nedenleri arasında gösterilmemiştir. Böyle olunca istifa ile sona eren sürenin kıdem tazminatı hesabında değerlendirilmesi mümkün olamaz. Mahkemenin yazılı şekilde isteği kabul etmiş olması yasaya aykırı olup bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ : Temyiz olunan kararın yukarıda gösterilen sebeple BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 2.3.1990 gününde oybirliğiyle karar verildi.