 |
T.C.
YARGITAY
9. Hukuk Dairesi
E:1988/13044
K:1989/2462
T:16.03.1989
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
ÖZET: Görevlinin; görevlendirildiği yer, özellikleri bakımından konutunun [ikametgahının] bulunduğu şehrin devamı niteliğinde değilse, görev yeri dışında bir yere gönderilmiş olacağından gündelik [harcırah] almaya hak kazanır.
(6245 s. Harcırah K m. 3/g, 39)
Davacı, harcırah alacağının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir. Yerel mahkeme, isteği reddetmiştir.
Hüküm, süresi içinde davacı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla; dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:
Davacı, A.Ü. Ziraat Fakültesi'nde su tesisatçısı olarak çalışmaktadır. Asıl görevli olduğu yer bu işyeridir. Ancak, her gün işverenin temin ettiği araçla fakültenin Haymana İlçesi'nde bulunan Araştırma ve Uygulama Çiftliği'ne götürü!üp getirilmektedir. Ve böylece geçici görevle çalıştırılmıştır. 6245 sayılı Harcırah Kanununun 39. maddesinin görevli olarak memuriyet mahalli içinde bir yere gönderilenlere gündelik verilmeyeceği, geçici bir görevle memuriyet mahalli dışındaki bir yere gönderilenlere ise, gündelik verileceği öngörülmüştür. Memuriyet mahalli ise, aynı Kanunun 3/g fıkrasında tanımlanmıştır. Buradaki tanımlamaya göre; görevli, kurumlarınca sağlanan taşıt araçları ile götürülüp getirilse dahi görevli kılındığı yer, yerlerin özellikleri bakımından görevlinin ikametgahının bulunduğu şehir ve kasabaların devamı niteliğinde değilse, memuriyet mahalli dışında bir yere gönderilmiş sayılır. Olayda, Haymana İlçesi'ndeki yer davacının ikametgahının bulunduğu Ankara Şehri'nin devamı niteliğinde bir yer olmayıp, başka bir yer anlamındadır. Bu itibarla davacıya TİS. hükmü ve Harcırah Kanununun 39. maddesi gereğince hakettiği gündeliğin verilmesi gerekir. Davacı, ancak işveren aracı ile götürülüp getirildiği için, yol parası isteyemez. Mahkemenin olaya ve yasa hükmüne değişik anlam vererek isteği tamamen reddetmiş olması isabetsiz olup bozmayı gerektirm iştir.
Sonuç: Temyiz olunan kararın yukarıda gösterilen sebeple (BOZULMASINA), peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine, 16.3.1989 gününde oybirliğiyle karar verildi.