 |
T.C.
YARGITAY
9. Ceza Dairesi
E: 1992/11327
K: 1993/207
T: 26.01.1993
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
DAVA : 1475 sayılı İş Kanunu'na muhalefet ve bu suça iştirakten sanıklar Ş.G., A.G., E.Ö. ve K.M.O.'nun yapılan yargılamaları sonunda; sanıklardan Ş.G. ve A.G. haklarındaki davanın tefrikine, diğer sanıklar E.Ö. ve K.M.O.'nun mahkumiyetlerine dair karar 1. Asliye Ceza Mahkemesi'nden verilen 15.07.1992 gün ve 1987/218, 1992/398 karar sayılı hükmün Yargıtayca incelenmesi sanıklardan Ş.G. ve A.G. vekili ile sanıklar E.Ö. ve K.M.O. tarafından istenilmiş olduğundan dava evrakı C.Başsavcılığı'ndan tebliğname ile Daire'ye gönderilmekle incelenerek gereği düşünüldü:
KARAR : Sanıklardan Ş.G. ve A.G. haklarında verilen davanının tefrikine ilişkin kararın temyiz yeteneği bulunmadığından, sanıklar vekilinin bu karara yönelen temyiz isteğinin CMUK'nin 317. maddesi uyarınca istem gibi REDDİNE,
Sanıklar E.Ö. ile K.M.O.'nun temyizlerine gelince:
İddianamede, sanıklara isnat olunan eylemin 1475 sayılı İş Kanunu'nun 85 ve 105/2. maddelerindeki suçun dışında ayrıca dolandırıcılık suçunu da oluşturduğu iddia olunmasına göre 29.11.1990 tarihinde yürürlüğe giren 3679 sayılı Kanun'la değişik TCK'nin 504. maddesinin 4. bendi hükmü ile, madde de öngörülen cezanın türü nazara alınarak kamu düzeni düşüncesiyle görevsizlik kararı verilmesi gerekirken, Asliye Ceza Mahkemesi'nce davaya devamla yazılı şekilde karar verilmesi,
SONUÇ : Kanuna aykırı ve sanıklar E.Ö. ve K.M.O.'nun temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan sair yönleri incelenmeksizin hükmün bu sebepten dolayı sonuçta istem gibi BOZULMASINA, 26.1.1993 gününde oybirliğiyle karar verildi.