 |
T.C.
YARGITAY
6. Hukuk Dairesi
Esas No : 1997/7822
Karar No : 1997/8120
Tarih : 16.10.1997
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
DAVA : Mahalli Mahkemesinden verilmiş bulunan yukarıda tarih ve numarası yazılı Tahliye davasına dair karar davacı tarafından süresi içinde temyiz edilmiş olmakla dosyadaki bütün kağıtlar okunup gereği görüşülüp düşünüldü:
KARAR : Dava ihtiyaç nedeniyle kiralananın tahliyesi isteğine ilişkindir. Mahkemece dava reddedilmiş karar davacı vekilince temyiz edilmiştir.
Davacı eşi öldükten sonra bir süre kızına ait evde onunla oturduğunu kızının evlendiğini sıkışıklık olunca bazen Milas'ta annesi yanında bazen İstanbul'da eniştesinin evinde kaldığını kiralanana ihtiyacı olduğunu beyanla tahliye istemiştir.
Davalı, davacının samimi olmadığını önceki kiracıyıda bu şekilde çıkardığını davanın kirayı az bulmasından kaynaklandığını ifade edip davanın reddini savunmuştur.
Mahkeme davalı tanıklarının beyanı ile davanın kiranın az olmasından kaynaklandığı ve samimi görülmediği gerekçesi ile davayı reddetmiştir.
Davacının kiralanandan başka evi olduğu kanıtlanamamıştır. Dosyada mevcut nüfus kayıt tblosundan eşinin 1994 yılının 9. ayında öldüğü bunun üzerine kızı Sevtap ile ona ait evde otururken kızının evlendiği davacının rahat edemeyerek değişik akrabaları yanına sığındığı tanıklarca ifade edilmiştir. Kendi evi olan bir kimsenin akrabaları yanında sürekli yaşamasını savunmak doğru değildir. Hernekadar davalı tanıklarının davacının her ay gelip davalıdan kiranın arttırılmasını istediği kirayı az bulduğu şeklinde ifadeleri doğru sayılsa bile 2 taraf tanıklarının ifadeleri ve diğer deliller birlikte değerlendirildiğinde davacı delillerinin baskın durumda olduğu sonucuna varıldığından mahkemece kiralananın tahliyesine karar vermek gerekirken delillerin takdirinde yanılgıya düşülerek yazılı şekilde red kararı verilmesi hatalı olmakla hükmün bozulması gerekmiştir.
SONUÇ : Yukarıda açıklnan nedenlerle temyiz itirazlarının kabulü ile HUMK.nun 428. maddesi uyarınca hükmün BOZULMASINA ve istek halinde peşin alınan temyiz harcının temyiz edene iadesine 16.10.1997 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.