 |
T.C.
YARGITAY
6. Hukuk Dairesi
Esas No : 1997/2033
Karar No : 1997/2189
Tarih : 11.03.1997
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
DAVA : Mahalli Mahkemesinden verilmiş bulunan yukarıda tarih ve numarası yazılı tahliye davasına dair karar, davalılar tarafından süresi içinde temyiz edilmiş olmakla, dosyadaki bütün kağıtlar okunup, gereği görüşülüp düşünüldü. KARAR : Dava işyeri ihtiyacı nedeniyle kiralananın tahliyesi istemine ilişkindir. Mahkemece istem gibi karar verilmiş ve hüküm davalılar vekili tarafından temyiz olunmuştur.
Davacı kiralananı ihtiyacı için satın aldığını, orada inşaat malzemeleri, çeşme malzemeleri satıcılığı yapacağını iddia ederek bu davayı açmıştır.
Davalılar ihtiyaç iddiasının gerçek ve samimi olmadığını, davacının asıl işinin inşaat müteahhitliği olduğunu, esasen aylık 30.000.000 lira ödeme yapılması halinde oturmaya devam edebileceklerini bildirdiğini savunarak davanın reddini istemiştir.
Davacının inşaat müteahhitliği yaptığı, bu işin bürosunun bulunduğu, kiralananda ise inşaat malzemeleri ticareti yapacağı davacı tanıklarınca bildirilmiştir. Davalı tanıkları ise davacının satın almadan sonra davalılarla konuşarak ben burayı ihtiyacım için satın aldım onun için boşalttıracağını, kira parası çok düşük olduğundan 30.000.000 lira aylık kira ödenmesi halinde tahliye istemeyeceğini bildirdiğini ifade etmişledir.
6570 sayılı yasa zorunlu ihtiyacı tahliye nedeni olarak kabul etmiştir. 2. iş için duyulan ihtiyaç zorunlu ihtiyaç olarak kabul edilemez. Davacının inşaat müteahhitliği yaptığı ve o işle meşgul olduğu saptandığına göre, yapacağını bildirdiği işin zorunlu olmadığının kabulü icap eder. Diğer yandan bu hususla birlikte davalı tanıklarının uyuşmazlığın kira parası isteğinden kaynaklandığını bildirmiş olmaları, bir arada değerlendirildiğinde ihtiyaç iddiasının gerçek ve samimi olmadığı da ortaya çıkmaktadır. Bu nedenle davanın reddine karar verilmesi gerekirken yazılı şekilde tahliye kararı verilmesi isabetsizdir. Hüküm bu nedenle bozulmalıdır.
SONUÇ : Yukarıda açıklanan nedenlerle temyiz itirazlarının kabulü ile hükmün HUMK'nun 428. maddesi uyarınca BOZULMASINA, istek halinde peşin alınan temyiz harcının temyiz edene iadesine, 11.3.1997 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.