 |
T.C.
YARGITAY
6. Hukuk Dairesi
E. 1992/359
K. 1992/1137
T. 29.1.1992
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
(Geçici ihtiyaç)
ÖZET : Birden fazla ve özellikle geçici ihtiyaçlar için oturma ihtiyacı duyulan yerler daimi konut olarak kabul edilemez. Ancak, gelişen hayat tarzı ve sosyal durumları nedeniyle yazlık konutların asıl konutun uzantısı niteliğinde olduğu, bir yerin yazlık konut kabul edilebilmesi için konumunun ve mimari durumunun bu tarz kullanmaya uygun bulunduğunun saptanmış olması gerekir. Bu nitelikte olmayan yerler için geçici ihtiyaç sebebiyle tahliye kararı verilemez.
(6570 s. GKK. m. 7/b)
Mahalli mahkemesinden verilmiş bulunan tahliye davasına dair karar davalı tarafından süresi içinde temyiz edilmiş olmakla; dosyadaki bütün kağıtlar okunup, gereği görüşülüp düşünüldü:
Dava, konut ihtiyacı nedeniyle kiralananın tahliyesi istemine ilişkindir.Mahkeme, davayı kabul etmiş; hükmü, davalı temyiz etmiştir.
Davacı vekili, müvekkilinin Hollanda'da işçi olarak çalışmakta olduğunu, yıllık tatilini geçirmek üzere yurda geldiğinde akrabalarının yanında kalmak zorunda bulunduğunu, bu halin huzursuzluk yarattığını ileri sürerek kiralananın bu ihtiyaç sebebiyle tahliyesini istemiştir.
Davalı ilk oturumda, davacının izinli geldiğinde babası ve kardeşi ile oturduğunu ve her gelişinde kendisine uğrayıp kiracılığından memnuniyetini ifade ettiğini bildirerek ihtiyaç iddiasının gerçek ve samimi olmadığını savunarak davanın reddini istemiştir.
Davacının ileri sürdüğü ihtiyaç iddiasının gerçek ve samimi olmadığı savunulduğuna göre uyuşmazlığın çözümlenmesi için taraflardan delillerinin istenmesi, bunların toplanarak değerlendirilmesi ve sonucuna göre bir karar verilmesi icabeder. Hiç bir delil toplanmadan sadece davacının iddiasının doğruluğunun kabulü ile tahliye kararı verilmesi usul ve yasaya aykırıdır.
Kabule göre de, 6570 sayılı Yasa bir kişinin kendisinin, eşinin ve çocuklarının konut ihtiyacını tahliye nedeni saymıştır. Yasanın kabul ettiği konutun tek ve daimi oturulan bir yer olduğu kabul edilmelidir. Birden fazla ve özellikle geçici ihtiyaçları için oturma ihtiyacı duyulan yerler daimi konut olarak kabul edilemez. Ancak, gelişen hayat tarzı ve sosyal durumları nedeniyle yazlık konutların asıl konutun uzantısı niteliğinde olduğu, bir yerin yazlık konut kabul edilebilmesi için konumunun ve mimari durumunun bu tarz kulanmaya uygun bulunduğunun saptanmış olması gerekir. Bu nitelikte olmayan yerler için geçici ihtiyaç sebebiyle tahliye kararı verilemez. Bu itibarla kiralananın niteliği dahi incelenmeden yazılı şekilde tahliye kararı verilmesi isabetli görülmemiştir.
Hüküm, belirtilen nedenlerle bozulmalıdır.
SONUÇ: : Yukarıda açıklanan nedenlerle temyiz itirazlarının kabulü ile HUMK.nun 428. maddesi uyarınca hükmün BOZULMASINA, istek halinde peşin alınan temyiz harcının temyiz edene iadesine, 29.1.1992 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.
|
