 |
T.C.
YARGITAY
6. Hukuk Dairesi
E: 1990/5433
K: 1990/5732
T: 16.04.1990
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
DAVA : Mahalli mahkemesinden verilmiş bulunan tahliye davasına dair karar davalı tarafından süresi içinde temyiz edilmiş olmakla gereği görüşülüp düşünüldü:
KARAR : Dava konut ihtiyacı ve davalının aynı belediye hudutlarında evi olduğundan bahisle tahliye isteğine ilişkindir. Mahkemece feragat nedeniyle ihtiyaçtan açılan davanın reddine, 6570 sayılı yasanın 7/son maddesi nedeniyle tahliye talebinin kabulüne karar vermiş, hüküm davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Davacı davalının aynı belediye hudutlarında oturulabilir nitelikte konutu bulunduğunu ileri sürerek dava konusu taşınmazın 6570 sayılı yasanın 7/son maddesine göre tahliyesini istemiştir.
Davalı aynı şehir dahilinde bir bağımsız bölümünün olduğunu ve bu bağımsız bölümün işyeri olarak kullanıldığını ve oturulabilecek durumda olmadığını savunmuştur.
Gerçekten davaya dayanak yapılan 6570 sayılı yasanın 7/son maddesinde de aynı şehir hudutları içinde oturulabilecek konutu bulunan kiracının tahliyesi emredilmiştir. Davalının mevcut olan bağımsız bölümün kendi sosyal durumuna uygun şekilde ve nitelikte oturulabilir olması hükmün uygulanması bakımından önemlidir. Bu hususun, uyuşmazlığın çözümü için araştırılması zorunludur. Mahkemenin böyle bir araştırma yapmadan karar vermiş olması bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ : Yukarıda açıklanan nedenlerle temyiz itirazlarının kabulü ile HUMK.nun 428 inci maddesi uyarınca hükmün BOZULMASINA 16.4.1990 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.