 |
T.C.
YARGITAY
5. Hukuk Dairesi
E:1988/16732
K:1989/5330
T:20.03.1989
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
- KAT MÜLKİYETİ
- GENEL GİDERLER (KİRACININ SORUMLULUĞU)
ÖZET : Kiracılar, kira parası ile sınırlı olarak, genel giderlerden malsahibi ile birlikte sorumludurlar.
(634 s. KMK m. 22)
Taraflar arasındaki 634 sayılı Kat Mülkiyeti Yasası uyarınca genel gider borcunu ödemeyen davalının payına düşen miktarın tahsili için yapılan icra takibinede itiraz ettiğinden, itirazın iptali davasından dolayı yapılan yargılama sonunda, davanın reddine dair verilen hükmün Yargıtay'ca incelenmesi davacı vekili yönünden süresinde verilen dilekçe ile istenilmiş olmakla; dosyadaki belgeler okunup iş anlaşıldıktan sonra, gereği görüşülüp düşünüldü:
Dava, kat mülkiyetli bir apartmanın 19 nolu dükkan cinsli bağımsız bölümünde kiracı olan davalıdan, 1981 ile 1985 yılları arasında kalan döneme ait genel giderlere katılma paylarının alınması istemine ilişkindir.
Davalı kiracılık sıfatının 1.1.1988 tarihinde başladığı kira sözleşmesiyle belirlendiğinden bu tarihten önceki dönemlere ait genel giderlerden sorumlu olamıyacağını savunmuş ve bu görüş mahkemece de benimsenerek, davanın bu nedenle reddine karar verilmiştir.
Oysa, 634 sayılı Kat Mülkiyeti Kanununun 22. maddesinde kiracıların, kira parası ile sınırlı olmak kaydı ile, genel giderlerden mal sahibi ile birlikte müştereken ve müteselsilen sorumlu olacağı yazılıdır. Böyle olunca, davalının kiracı sıfatıyla kullandığı bağımsız bölümün, 1981 ve 1985 yılları arasında bir genel gider borcu bulunup bulunmadığının bilirkişi marifetiyle araştırılıp tespit edilmesi ve borç çıkarıldığı takdirde, bu borcun kira parası ile sınırlı olmak kaydıyla davalı tarafından davacı yönetime ödenmesine karar verilmesi gerekirken, yazılı şekilde hüküm kurulması doğru bulunmamıştır.
Ayrıca, davalının dava konusu dönemlerde de burada kiracı sıfa-. tıyla oturduğuna ilişkin davacı iddianın, sadece yazılı kira sözleşmesiyle değil, bunun dışında, her türlü kanıtla da ispatı mümkün olduğundan, Davacının bu konudaki tanık dinletme istemlerinin kabul edilmemesi de yasaya aykırı görülmüştür.
Davacının temyiz itirazları yerinde olduğundan, hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle HUMK.nun 428. maddesi gereğince (BOZULMASINA) ve peşin alınan temyiz harcının istenildiğinde ödeyene geri verilmesine, 20.3.1989 gününde oybirliğiyle karar verildi.