Davacı K. Ş. vekili Avukat E. A. tarafından, davalı V. D. ve N. D. aleyhine 14.9.2000 gününde verilen dilekçe ile hakaret ve yaralama eylemleri nedeniyle manevi tazminat istenmesi üzerine mahkemece yapılan yargılama sonunda; davanın kısmen kabulüne dair verilen 16.5.2002 günlü kararın Yargıtay'ca incelenmesi davalılar tarafından süresi içinde istenilmekle temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra tetkik hakimi tarafından hazırlanan rapor ile dosya içerisindeki kağıtlar incelenerek gereği görüşüldü.

l -Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı kanıtlarla yasaya uygun gerekti-rici nedenlere, özellikle delillerin değerlendirilmesinde bir isabetsizlik görülmemesine göre davalı V. D. 'in aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları reddedilmelidir.

2-Davalı V. D.'ın diğer temyiz itirazlarına gelince; Borçlar Kanunu' nün 47. maddesi hükmüne göre hakimin özel halleri göz önünde tutarak manevi karar adı ile hak sahibine verilmesine karar vereceği bir para tutarı adalete uygun olmalıdır. Hükmedilecek bu para, zarara uğrayanda manevi huzuru doğurmayı gerçekleştirecek tazminata benzer bir fonksiyonu olan özgün bir nitelik taşır. Bir ceza olmadığı gibi mamelek hukukuna ilişkin zararın karşılanmasını da amaç edinmemiştir. O halde bu tazminatın sınırı onun amacına göre belirlenmelidir. Takdir edilecek miktar, mevcut halde elde edilmek istenilen tatmin duygusunun etkisine ulaşmak için gerekli olan kadar olmalıdır. 22.6.1966 günlü ve 7/7 sayılı Yargıtay İçtihadı Birleştirme Kararının gerekçesinde takdir olunacak manevi tazminatın tutarını etkileyecek özel hal ve şartlar da açıkça gösterilmiştir. Bunlar her olaya göre değişebileceğinden hakim bu konuda takdir hakkını kullanırken ona etkili olan nedenleri de karar yerinde objektif ölçülere göre isabetli bir biçimde göstermelidir.

Dava konusu olayın tarihi, davacının yaralanma derecesi ve yukarıdaki ilkeler gözetildiğinde davacı lehine taktir edilen manevi tazminat miktarı fazladır. Daha alt düzeyde manevi tazminata hükmedilmek üzere kararın bozulması gerekir.

3- Davalı N. D. 'm temyiz itirazlarına gelince; açılan davada MK. 320 (Yeni MK. 369) maddesine dayanılarak ev başkanı sıfatıyla davalı babanın sorumluluğu ileri sürülmüştür. Evin başkanı TCK. 465. maddesinde suçtan /.arar görene karşı malca sorumlu sayılan kişilerden değildir. Ceza davasında mağdur aile başkanından bir istekte bulunamayacağından MK. 320 (369) maddesine göre sorumlu olan babaya karşı açılacak dava BK. 60/1 maddesinde yn/ılı genel zamanaşımı kuralı uyarınca bir yıllık zamanaşımına bağlıdır.

Davalı N. D. davaya karşı süresinde ve usulüne uygun biçimde zamanaşımı definde bulunduğuna ve olay tarihi itibarıyla bir yıllık süreden sonra dava açılmış olmasına göre adı geçen davalı hakkındaki davanın zamanaşımı nedele reddine karar verilmelidir. Mahkemece bu yön üzerinde durulmadan yazılı şekilde karar verilmiş olması bozmayı gerektirmiştir.

SONUÇ : Temyiz olunan kararın (2) sayılı bentte gösterilen nedenle davalı V.D.,  (3)  sayılı bentte   gösterilen   nedenle  davalı   N.D, yararına BOZULMASINA, davalı V. D.'m diğer temyiz itirazlarının ise (1) sayılı bentte gösterilen nedenlerle reddine ve peşin alman harcın istek halinde geri verilmesine 23.12.2002 gününde oybirliğiyle karar verildi.

Diğer Bölümlerimiz +
Tüm Hukuki NET forumları + Hukuki Portal + Hukuk Haberleri + Sözleşme ve dilekçe örnekleri + Mevzuat ve bilimsel incelemeler + Hukukçu Blogları + Avukat ilanları + Videolar + Linkler + Ansiklopedi ve Sözlük +

İçtihat Arşivi  Eski içtihat dizini

Yargıtay Kararları 2007 2006 2005 2004 2003 2002 2001 1999 1998 1997 1996 1995 1994 1993 1992 1991 1990 1989 1988 1987 1986 1985 1984 1983 1982 1981 1980 1979 1978 1977 1976 1975 1974 1973 1927-1972