 |
T.C.
YARGITAY
4. Ceza Dairesi
E: 1992/7787
K: 1993/439
T: 27.01.1993
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
DAVA : Yaralama suçundan sanık Mustafa Kemal Layık hakkında Türk Ceza Yasasının 456/2, 458,59,647 sayılı kanunun 4-6. maddeleri uyarınca 1.500.000lira ağır para cezasıyla hükümlülüğüne ve cezasının ertelenmesine ilişkin ADANA 5. Asliye Ceza Mahkemesinden verilen 1991/1177 E, 1991/2090 K. sayılı ve 16.12.1991 tarihli hükmün temyiz yoluyla incelenmesi katılan Cumali Can vekili ile sanık Mustafa Kemal Layık müdafii tarafından istenilmiş ve temyiz edilmiş olduğundan; Yargıtay C. Başsavcılığının 27.11.1992 tarihli bozma isteyen tebliğnamesiyle 9.12.1992 tarihinde daireye gönderilen dava dosyası, başvurunun nitelik ve kapsamına göre görüşüldü:
KARAR : Temyiz isteğinin reddi nedenleri bulunmadığından işin esasına geçildi.
Vicdani kanının oluştuğu duruşma sürecini yansıtan tutanaklar, belgeler ve gerekçe içeriğine göre yapılan incelemede başkaca nedenler yerinde görülmemiştir.
Ancak;
1 - Tanık Enver Demiralp, sanığın mağduru kolundan çekerek, arabadan düşürdüğünü, taş ve yumrukla vurduğunu söylemiş, diğer tanıklar Mehmet Turgut, Mahmut Peynirci ve Saniye Gök ise mağdurun, hareket halindeki arabadan dengesini kaybedip kendiliğinden düşerek yaralandığını belirtmişlerdir.
Bu durum karşısında;
Tanık anlatımları arasındaki çelişkilerin giderilmesi, giderilemediği takdirde yöntemince irdelenip hangisinin hangi nedenle üstün tutulduğunun açıklanması ve tanık Gülcan Bayrak da dinlenilerek tüm kanıtların birlikte değerlendirilmesi ve sonucuna göre hüküm kurulması gerekirken eksik soruşturma ve yetersiz gerekçeyle karar verilmesi,
2 - Mağdurun, sanığa ait meşrubat kasalarını yönetimindeki at arabasıyla çarpıp devirmesinin, tahrik hükümlerinin uygulanmasını gerektirip gerektirmeyeceği tartışılmadan hüküm kurulması,
3 - Kabule göre; öğeleri oluşmayan TCY.nın 458. maddesinin uygulanması,
SONUÇ : Yasaya aykırı ve katılan Cumali Can vekili ile sanık Mustafa Kemal Layık müdafiinin temyiz nedenleri ile tebliğnamedeki düşünce yerinde görüldüğünden, HÜKMÜN BOZULMASINA, 27.1.1993 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.