Dava dilekçesinde Keçiören Bölgesinde inşaat yapımı nedeni ile davalı Belediyeye stabilize yol ücreti olarak 183.425.350 lira fazla ödenen paranın ödeme tarihinden itibaren reeskont faizi ve masraflarla birlikte davalı taraftan tahsili istenilmiştir. Mahkemece davanın kısmen kabulü cihetine gidilmiş, hüküm davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.

 

Temyiz isteminin süresi içinde olduğu anlaşıldıktan sonra dosyadaki bütün kağıtlar okunup gereği düşünüldü:

 

Davacı vekili dava dilekçesinde; müteahhit olan müvekkilinin Keçiören bölgesinde inşaat yaptığını ve bu inşaat nedeni ile Belediyeye stabilize yol ücreti ödediğini, ancak 2464 sayılı Belediye Gelirleri Kanununun 89. maddesinin A fıkrasının 3. bendi gereğince "harcamalara katılma payları, bina ve arsalarda vergi değerinin %2'sini geçemez" hükmüne rağmen davalının müvekkilinden 183.425.350 lira fazla para tahsil ettiğini ileri sürerek bu miktar alacağın reeskont faizi ile davalıdan tahsiline karar verilmesini talep ve dava etmiştir.

 

Davalı vekili cevap dilekçesinde; 2464 sayılı Yasa gereğince harcamalara katılım payları nedeniyle açılacak davaların idari yargıda görülmesi gerekeceğinden, görevsizlik kararı verilmesi gerektiğini beyan etmiştir.

 

Mahkemece, davanın kabulü ile 180.857.950 lira alacağın davalıdan tahsiline karar verilmiş ve hükmü davalı vekili temyiz etmektedir.

 

2464 sayılı Belediye Gelirleri Kanununun 87. maddesinde katılma payı açıklanmış, 89. maddesinde de katılma payının hesaplanması yapılmıştır. Bu maddeye göre "harcamalara katılma payları bina ve arsalarda vergi değerinin %2'sini geçemez" hükmü yer almaktadır.

 

Yine aynı Kanunun 98. maddesinde "Bu kanunda aksine hüküm bulunmayan hallerde, bu Kanuna göre alınacak vergi, harç ve katılma payları hakkında 213 sayılı Vergi Usul Kanunu ile 6183 sayılı amme Alacaklarının Tahsili Usulü Hakkında Kanun ve Bunların ek ve tadilleri hükümleri uygulanır" denilmekte ve buna bağlı olarak 2576 sayılı Bölge İdare Mahkemeleri, İdare Mahkemeleri ve Vergi Mahkemelerinin Kuruluşa ve Görevleri Hakkında Kanunun 6. maddesinde Vergi Mahkemelerinin görevleri belirtilmektedir. Sözü edilen maddede "a) Genel bütçeye, il özel idareleri, belediye ve köylere ait vergi, resim ve harçlar ile benzeri mali yükümler ve bunların zam ve cezaları ile tarifelere ilişkin davaları, b) (a) bendindeki konularda 6183 sayılı Amme Alacaklarının Tahsil Usulü Hakkında Kanunun uygulanmasına ilişkin davaları, c) Diğer kanunlarla verilen işleri çözümler." hükmü yer almaktadır.

 

Bu durumda 2464 sayılı Kanunun 98. maddesi gereğince uyuşmazlığın çözümü 213 sayılı Vergi Usul Kanunu ve 6183 sayılı Kanuna göre yapılması gerekir. 2576 sayılı Kanunun 6. maddesine göre de bu tür ihtilafların halli için görevli mahkemenin Vergi Mahkemesi olduğu anlaşıldığından, mahkemece (açıklanan nedenlerle) görevsizlik kararı verilmesi gerekirken, davanın esası hakkında hüküm kurulması doğru görülmemiştir.

 

Bu itibarla yukarıda açıklanan esaslar gözönünde Tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm tesisi isabetsiz, temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde olduğundan kabulü ile hükmün HUMK.nun 428. maddesi gereğince (BOZULMASINA), peşin alınan temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 25.1.1999 gününde oybirliği ile karar verildi.

 

 

 

 

 

 

Diğer Bölümlerimiz +
Tüm Hukuki NET forumları + Hukuki Portal + Hukuk Haberleri + Sözleşme ve dilekçe örnekleri + Mevzuat ve bilimsel incelemeler + Hukukçu Blogları + Avukat ilanları + Videolar + Linkler + Ansiklopedi ve Sözlük +

İçtihat Arşivi  Eski içtihat dizini

Yargıtay Kararları 2007 2006 2005 2004 2003 2002 2001 1999 1998 1997 1996 1995 1994 1993 1992 1991 1990 1989 1988 1987 1986 1985 1984 1983 1982 1981 1980 1979 1978 1977 1976 1975 1974 1973 1927-1972