 |
T.C.
YARGITAY
6. Hukuk Dairesi
E. 1992/5104
K. 1992/5523
T. 21.4.1992
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
ÖZET: 6570 sayılı Yasanın 9. maddesi, kira mukavelelerinde kiracı aleyhine değişiklik yapılmasını yasaklamıştır. 6570 sayılı Yasanın 11. maddesi gereğince yıldan yıla kendiliğinden yenileme esası bırakılıp taraflarca yeni bir başlangıç tarihi kabul edilerek kira mukavelesinin yenilenmesi mümkündür. Yeni başlangıç tarihi kabul edilmesi, kiracının aleyhine bir şart niteliğinde değildir.
(6570 s. GKK. m. 9,11)
Mahalli mahkemesinden verilmiş bulunan tahliye davasına dair karar, davacı tarafından süresi içinde temyiz edilmiş olmakla; dosyadaki bütün kağıtlar okunup, gereği görüşülüp düşünüldü:
Dava, işyeri ihtiyacı nedeniyle kiralananın tahliyesi istemine ilişkindir. Mahkeme, davayı esastan reddetmiş, hüküm, davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Taraflar arasındaki ilk kira sözleşmesi 1.1.1978 başlangıç tarihli ve 5 yıl süreli iken, yine tarafların karşılıklı anlaşlamaları ile 1.5.1985 başlangıç tarihli, 1 yıl süreli ikinci sözleşmeyi yaptıkları anlaşılmıştır. 6570 sayılı Yasanın 9. maddesi, kira mukavelelerinde kiracı aleyhine değişiklik yapılmasını yasaklamıştır. 6570 sayılı Yasanın 11. maddesi gereğince yıldan yıla kendiliğinden yenileme esası bırakılıp taraflarca yeni bir başlangıç tarihi kabul edilerek kira mukavelesinin yenilenmesi mümkündür. Yeni başlangıç tarihi kabul edilmesi, kiracının aleyhine bir şart niteliğinde değildir. Tarafların ilerideki durumlarını dikkate alarak kararlaştırdıkları yeni başlangıç tarihinin tek başına kiracı aleyhine durum yarattığı kabul edilemez. Olayda ikinci sözleşme ile kabul edilen başlangıç tarihinin kiracı aleyhine durum yarattığı da iddia ve ispat edilmemiştir. Bu itibarla, ikinci sözleşmenin başlangıç ve süresi esas alınmalıdır. Hal böyle olunca, 24.1.1991 tarihinde açılan dava süresinde değildir. Davanın bu yönden reddi gerekirken süresinde açılmış dava varmış gibi işin esası incelenerek esastan reddi doğru değilse de, hükmün bu yönden bozulup yeniden duruşma yapılmasına yarar görülmediğinden yukarıda açıklanan gerekçe ile neticesi doğru olan kararın (ONANMASINA), HUMK.nun 438. maddesi gereğince oybirliğiyle 21.4.1992 tarihinde karar verildi.
|
