 |
T.C.
YARGITAY
2. Hukuk Dairesi
E: 1990/1456
K: 1990/6473
T: 25.06.1990
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
DAVA : M.Ş. ile K.Ş. arasındaki boşanma davasının yapılan muhakemesi sonunda tarafların boşanmalarına dair verilen hüküm davalı tarafından temyiz edilmekle evrak okunup gereği görüşülüp düşünüldü:
KARAR : 1 - Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuna uygun sebeplere ve özellikle delillerin taktirinde bir yanlışlık görülmemesine göre aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yersizdir.
2 - Boşanma davası içinde vaki ve boşanmanın fer'i niteliğinde olan Medeni Kanunun 3444 sayılı Kanunla değişik 144. maddesinde ifade edilen yoksulluk nafakaları ile aynı Kanunun 143. maddesinde yazılı maddi ve manevi tazminat istekleri harca tabi değildir.
İsteğin karar verilinceye kadar davanın her safhasında yazılı veya sözlü olarak yapılması yeterlidir.
Ancak hukuki sonuç doğurabilmesi için sözlü isteklerin mahkeme tutanağına geçirilmesi zorunludur.
Davalı 2.6.1989 tarihli dilekçesi ile yoksulluk nafakası ve manevi tazminat istemiş, mahkemece istek yazılı gerekçe ile reddedilmiştir.
Oysa, dosyadaki delillerde mahkemece boşanmaya esas alınan fiili ayrılığın davacı kocanın başka bir kadınla gayri meşru olarak karı koca hayatı yaşamasından kaynaklandığı, bu ayrı yaşamda davalı kadına atfı kabil bir kusur bulunmadığı, öte yandan davalının bir işte çalışmadığı ve boşanmaya hükmedilmesi halinde yoksulluğa düşeceği gerçekleşmiştir.
Bu durum karşısında olayımızda Medeni Kanunun 143/2 ve 144 maddelerinde yazılı koşullar oluştuğundan davalı eş yararına uygun miktarda manevi tazminata ve yoksulluk nafakasına hükmedilmesi gerekir.
Bu yönün gözetilmemiş olması usul ve kanuna aykırıdır.
SONUÇ : Temyiz edilen kararın gösterilen sebeple BOZULMASINA, 25.6.1990 tarihinde oyçokluğuyla karar verildi.