 |
T.C.
YARGITAY
2. Hukuk Dairesi
E: 1990/11950
K: 1990/3652
T: 05.04.1990
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
DAVA : M.E. ile N.E. arasındaki boşanma davasının yapılan muhakemesi sonunda tarafların boşanmalarına dair verilen hüküm davalı tarafından temyiz edilmekle, evrak okunup gereği düşünüldü:
KARAR : 1 - Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuna uygun sebeplere ve özellikle delillerin takdirinde bir yanlışlık görülmemesine göre aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan diğer temyiz itirazları yersizdir.
2 - Boşanma davası içinde vaki ve boşanmanın fer'i niteliğinde olan Medeni Kanunun 3444 sayılı kanunla değişik 144. maddesinde ifade edilen yoksulluk nafakaları ile aynı kanunun 143. maddesinde yazılı maddi ve manevi tazminat istekleri harca tabii değildir.
İsteğin karar verilinceye kadar davanın her safhasında yazılı veya sözlü olarak yapılması yeterlidir.
Ancak hukuki sonuç doğurabilmesi için sözlü isteklerin mahkeme tutanağına geçirilmesi zorunludur.
Bu ilkenin tabii sonucu olarak da bu isteklerin kabul yada reddinden dolayı ücreti vekalet takdiri mümkün değildir.
Davalı 4.7.1988 tarihli dilekçesi ile manevi tazminat istemiş, mahkemece istek yazılı gerekçe ile reddedilmiştir.
Oysa, dosyadaki delillerden mahkemece boşanmaya esas alınan faili ayrılığın davacı kocanın başka bir kadınla gayri meşru olarak karı koca hayatı yaşamasından kaynaklandığı, bu ayrı yaşamda davalı kadına atfı kabil bir kusur bulunmadığı gerçekleşmiştir.
Bu durum karşısında olayımızda Medeni kanunun 143/2. maddesinde yazılı koşullar oluştuğundan davalı eş yararına uygun miktarda manevi tazminat hükmedilmesi gerekir.
Bu yönün gözlenmemiş olması usul ve kanuna aykırıdır.
SONUÇ : Temyiz edilen kararın gösterilen gerek ücreti vekalet gerekse manevi tazminat yönünden BOZULMASINA, 5.4.1990 tarihinde oyçokluğyula karar verildi.