DAVA : Kenan A. ile Anış A. arasındaki boşanma davasının yapılan muhakemesi sonunda tarafların boşanmalarına dair verilen hüküm taraflarca temyiz edilmekle, evrak okunup gereği görüşülüp düşünüldü:

 

KARAR : 1 - Dosyadaki yazılar, kararın dayandığı delilerle kanuna uygun sebeplere ve özellikle delillerin takdirinde bir yanlışlık görülmemesine göre davalının tüm temyiz ve davacının da aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yersizdir.

2 - Davalı Devlet memuru olduğu için olayımızda Medeni Kanunun 144. maddesinin aradığı şartlar gerçekleşmemiştir. O halde yoksulluk nafakasının reddine karar vermek gerekirken yazılı şekilde hüküm kurulması usul ve kanuna aykırıdır.

 

SONUÇ : Temyiz edilen kararın gösterilen sebeple BOZULMASINA 22.1.1990 tarihinde oyçukluğuyla karar verildi.

 

KARŞI OY YAZIZISI

1-Yoksulluk nafakasının boşanma davasının eki (fer'i) niteliğinde olduğu, dava dilekçesinde yer almasının zorunlu bulunmadığı,ya boşanma davası içerisinde her zaman ya da boşanma davası henüz hükme bağlanmadan ayrı ve bağımsız bir dava ile istenebileceği hususunda herhangi bir kuşku ve uyuşmazlık söz konusu değildir.Ne var ki hangi zamanda ve koşulda istenmiş olursa olsun,boşanmanın ekini (fer'ini) oluşturan maddi  ve manevi tazminat istemlerinde olduğu gibi yoksulluk nafakasına da ancak istek halinde karar verebileceğinden isteğin dikkate alınabilmesi;harç ödenmesi,eksik harç ödenmiş ise tamamlatılması koşuluna bağlıdır.Çünkü hakim böyle bir nafakanın  hüküm altına alınmasının gerekliliğini ve zorunluluğunu yargılama içerisinde  belirlese bile kendiliğinden yoksulluk nafakasına karar veremez.Yalnızca boşanma davasının devamı sırasında uygun görülen tedbir nafakası (M.K. 137)   ile boşanma halinde küçük yararına hükmedilen iştirak nafakasında (M.K 148/2) istek olmasa dahi hakim kendiliğinden karar verme zorunda bulunduğundan yalnızca bu iki nafaka türünde harç ödenmesi sınırlı olarak  söz konusu değildir.

   2-Diğer taraftan her türlü yargı işlerinin kural olarak yargı harcına tabi bulunduğunu belirleyen 492 sayılı Harçlar Kanunun 2. maddesindeki temel ilkenin istisnaları (yani harçtan müstesna olan mevzular) ise aynı kanunun 13.maddesinde belirlenmiştir.Gerçekten de 30.12.1980 tarihli ve 2366 sayılı kanunla değiştirilen söz konusu 13. maddenin (c) bendinde ancak ayda beşbin   lirayı  geçmeyen nafakalara ait dava ve takiplerin harçtan müstesna olduğu açıklanmıştır.Hemen söylemek gerekir ki bu beşbin lira hükmedilen miktar (mahkumunbih) değil,dava edilen miktardır.Yani müddeabihdir.Bu nedenle beşbin liradan fazla bir miktar üzerinden açılan bir dava sonunda hükmedilen miktar beşbin liradan az olsa bile dava harca tabidir.Öyle ise 492 sayılı Harçlar Kananunun gerek 13.ve gerek özel kanunlara yollamada bulunan 123. maddesinde  öngörülen istisnalar dışında kaldığı için harcı ödenmeyen yoksulluk nafakası  ve manevi tazminat isteğinin incelenmesi mümkün bulunmadığından çoğunluk kararının birinci maddasine katılamıyoruz.

 

Diğer Bölümlerimiz +
Tüm Hukuki NET forumları + Hukuki Portal + Hukuk Haberleri + Sözleşme ve dilekçe örnekleri + Mevzuat ve bilimsel incelemeler + Hukukçu Blogları + Avukat ilanları + Videolar + Linkler + Ansiklopedi ve Sözlük +

İçtihat Arşivi  Eski içtihat dizini

Yargıtay Kararları 2007 2006 2005 2004 2003 2002 2001 1999 1998 1997 1996 1995 1994 1993 1992 1991 1990 1989 1988 1987 1986 1985 1984 1983 1982 1981 1980 1979 1978 1977 1976 1975 1974 1973 1927-1972