 |
T.C.
YARGITAY
2. Hukuk Dairesi
E: 1989/10680
K: 1990/1999
T: 19.02.1990
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
DAVA : Vehbi ile Ayşe arasındaki karşılıklı boşanma, maddi manevi tazminat ve nafaka davasının yapılan muhakemesi sonunda, Vehbi'nin boşanma davasının kabulü ile tarafların boşanmalarına, Ayşe'nin maddi tazminat talebinin kabulüne, manevi tazminat ve nafaka davalarının da reddine dair verilen hüküm tazminat ve nafaka yönünden davalı Ayşe tarafından temyiz edilmekle; evrak okunup, gereği görüşülüp düşünüldü:
A) Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle kanuna uygun sebeplere ve özellikle delillerin takdirinde bir yanlışlık görülmemesine göre aşağıdaki bendin kapsamı dışında kalan diğer temyiz itirazları yersizdir.
B) 1- Medeni Kanunun 143/1. maddesi uyarınca manevi tazminat isteğinin kabul edilebilmesi için istek sahibinin kusursuz olması ön şarttır. Taraflar arasındaki fiili ayrılığın, davacının başka bir kadınla ilişki kurmasından kaynaklandığı anlaşılmaktadır. Ayrı yaşamada davalıya atfı kabil bir kusur iddia ve ispat edilmediğine göre diğer şartların oluşup oluşmadığı tartışılıp manevi tazminat isteği yönünden bir karar vermek gerektiğinin düşünülmemesi,
2- Medeni Kanunun 144. maddesi uyarınca yokluk nafakası isteği davalının el işleri yaptığından ve kan hısımlarından nafaka alabileceğinden söz edilerek red edilmiştir. Boşanan kadının yokluğa düşmesi halinde kan hısımlarından nafaka isteme hakkının bulunması, boşanma sonucunda düştüğü yokluk sebebiyle eşinden nafaka isteyebilmesine engel değildir. Davalının yaptığı el işi ile kazancının ne olduğu araştırılıp bu kazancın yoksulluğu kaldıracak nitelikte olup olmadığı belirlenerek sonucu uyarınca karar verilmemesi, Doğru görülmemiştir.
SONUÇ : Davalının temyiz itirazının bu sebeple kabulü ile hükmün (BOZULMASANA), 19.2.1990 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.