* TAHLİYE DAVASI

ÖZETİ : Kat mülkiyeti Kan.18.mad. kiracılar dahi kat malikleri gibi bağımsız bölümü kullanırken doğruluk kaidelerine uymalarını ve birbirlerini rahatsız etmekten kaçınmalarını birbirinin haklarını çiğnememelerini öngörmüş ve bağımsız bölüm malikini bu konuda kiracılar ile birlikte müteselsilen sorunlu tutulmuştur. Aynı yasanın 33.maddesinde ise bu kanunda öngörülen borç ve yükümlülüklerini yerine getirmeyenler hakkında değer kat maliklerince mahkemeye başvurma hakkı tanınmış hakimin iddiayı sabit görmesi halinde ilgililerin yasaya aykırı kullanım ve davranışlarına son verilmesine bunun için belli bir süre verilmesine ve davranışlarına son verilmesine bunun için belli bir süre verilmesine ve bunun tefhim veya tebliğine karar verileceğini hükme bağlamıştır. Hakimce tesbit edilen sürede bu kararın yerine getirilmemesi halinde maddenin son fıkrasında cezai müeyyide getirilmiştir.

 

Dava dilekçesinde tahliye istenilmiştir. Mahkemece davanın kabulü cihetine gidilmiş, hüküm davalılar vekili tararından temyiz edilmiştir.

YARGITAY KARARI

Temyiz isteminin süresi içinde olduğu anlaşıldıktan sonra dosyadaki bütün Kağıtlar okunup gereği düşünüldü:

Dava anagayrimenkulde kat maliki bulunan Erol Çelik ile bağımsız bölümü davalılara kiralayan Yaşar T... tarafından davalıların ahlaka aykırı yaşam sürdürdükleri, gürültü yapıp diğer kat maliklerini rahatsız ettikleri gerekçelerine dayanarak tahliye istemi ile açılmış olup mahkemece kiraya verenin akde aykırılık nedeni ile açtığı davanın aktif husumet koşulunun gerçekleşmediği nedeniyle reddedilmiş, ancak davalıların Kat Mülkiyeti Kanununa aykırı davranışları varit görülerek bağımsız bölümü kullanan "davalı Rengin'in geceyi dışarda geçirip sabahın erken saatlerinde değişik erkeklerle eve geldiğinin sabit olduğu, bu davranışının ise bağımsız bölümün randevu evi olarak kullanıldığı" gerekçesi ile ve taşınmazın kiralama amacı dışında gayri ahlaki maksatla kullanıldığı belirtilerek tahliyeye karar verilmiştir.

Kat Mülkiyeti Kanununun 18. maddesi, kiracılar dahi kat malikleri gibi bağımsız bölümü kullanırken doğruluk kaidelerine uymalarını ve birbirlerini rahatsız etmekten kaçınmalarını, birbirinin haklarını çiğnememelerini öngörmüş ve bağımsız bölüm malikini bu konuda kiracılar ile birlikte müteselsilen sorumlu tutmuştur.Aynı yasanın 33. maddesinde ise bu Kanunda öngörülen borç ve yükümlülüklerini yerine getirmeyenler hakkında diğer kat maliklerince mahkemeye başvurma hakkı tanınmış, hakimin iddiayı sabit görmesi halinde ilgililerin yasaya aykırı kullanım ve davranışlarına son verilmesine, bunun için belli bir sure verilmesine ve bunun tefhim veya tebliğine karar verileceğini hükme bağlanıştır. Hakimce tesbit edilen sürede bu kararın yerine getirilmemesi halinde maddenin son fıkrasında cezai müeyyide getirilmiştir.

Bu suretle 18.madde ile 33.madde birlikçe incelendiğinde rahatsız edici durumlar sebebiyle bağımsız bölümlerin tahliyesinin öngörülmediği, bu hususun ancak 24. madde de öngörülen yasak işlerde geçerli olduğu görülür. Kötü kullanımın devam etmesi halinde ve koşulların gerçekleşmesi durumunda Kat Mülkiyeti Kanunun 25. maddesinde öngörülen devir ancak sözkonusu olabilirki böyle bir dava açılmamış ve koşulları da araştırılmamıştır.

Mesken niteliğindeki bağımsız bölümün randevu evi olarak kullanılması Kat Mülkiyeti Kanununun 24.maddesi kapsamında ancak işyeri olarak tanımlanabilirsede davalı Rengin'in kabule göre sabit olan eylemi geceleri dışarda kalıp sabahın erken saatlerinde muhtelit erkeklerle birlikte eve gelmesidir. Bu husus bağımsız bölüm randevu evi olarak kullanılması anlamına gelmediği gidi dinlenen tanıkların iradeleri böyle bir kabule de yeterli değildir.

Bu durumda mahkemece yasa hükümlerinin doğrudan uygulanması sözkonusu olup hukuki nitelendirmenin mahkemeye ait olduğu ve bağımsız bolumun maliki ile kiracıları arasındaki aktin teshini isteme hakkının bağımsız bölüm malikine ait bulunduğu esasları gözönünde

bulundurularak yukarıda sözü edilen 33. maddenin 2 ve 3. fıkralarının uygulanması sözkonusu iken, yasal dayanağı olmayan biçimde ve ihtar ile süre verilmeksizin doğrudan tahliyeye karar verilmesi . doğru görülmemiştir.

Bu itibarla yukarıda açıklanan esaslar gözönünde tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm tesisi isabetsiz, temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde olduğundan kabulü ile hükmün HUMK'nün 420 nci maddesi gereğince BOZULMASINA, temyiz peşin harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 10.6.1997 gününde oybirliğiyle karar verildi.

 

Diğer Bölümlerimiz +
Tüm Hukuki NET forumları + Hukuki Portal + Hukuk Haberleri + Sözleşme ve dilekçe örnekleri + Mevzuat ve bilimsel incelemeler + Hukukçu Blogları + Avukat ilanları + Videolar + Linkler + Ansiklopedi ve Sözlük +

İçtihat Arşivi  Eski içtihat dizini

Yargıtay Kararları 2007 2006 2005 2004 2003 2002 2001 1999 1998 1997 1996 1995 1994 1993 1992 1991 1990 1989 1988 1987 1986 1985 1984 1983 1982 1981 1980 1979 1978 1977 1976 1975 1974 1973 1927-1972