 |
T.C.
YARGITAY
15. Hukuk Dairesi
E: 1991/500
K: 1991/1090
T: 07.03.1991
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
DAVA : Taraflar arasındaki davanın, (Bursa 2. İcra Tetkik Mercii hakimliği)nce görülerek kararda belirtilen gerekçelere binaen verilen 15.11.1990 tarih ve 477-873 sayılı hükmün temyizen tetkiki davalı alacaklı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla; dosyadaki kağıtlar okundu, gereği konuşulup düşünüldü:
KARAR : Haciz, takip dayanağı bonoda gösterilen borçlu adresinde yapılmıştır. İİK.nun 97/a maddesince menkul malı elinde bulunduran kimse onun maliki sayılır. Borçlu ile üçüncü şahısların menkul malı birlikte ellerinde bulundurmaları halinde dahi mal borçlu elinde addolunur. Halen asker olan davacının babasıyla birlikte oturduğu kabul edildiğinde de mülkiyet karinesi davalı borçlu ve dolayısıyla alacaklı lehinedir. Bu nedenle mahcuz telefonun kendisine ait olduğunu ispat külfeti bunu ileri süren davacıya düşer. Aynı maddenin son fıkrasınca davacı asker olmadan önce ya da sonra malı ne suretle iktisap ettiğini, malın borçlu elinde bulunmasını gerektiren hukuki ve fiili sebep ve hadiseleri inandırıcı biçimde ispatlayamamıştır. PTT. kaydı tek başına kanuni karinenin aksinin ispat için yeterli değildir. Davacı vekili son oturumda başka delilleri olmadığını beyan etmiştir.
Kanuni karinenin aksi ispat edilemediğinden davanın reddi gerekirken, PTT. kaydına göre beyyine külfetinin alacaklıya aidiyetinden bahisle davanın kabul edilmiş olması bozma sebebidir.
Kabul şekli itibariyle de davalı alacaklının kötüniyeti delillendirilmemiş iken ve dava dilekçesinde saklı tutulmuş olduğu halde HUMK.nun 74. maddesine aykırı biçimde tazminata hükmedilmesi doğru değildir.
SONUÇ : Temyiz edilen hükmün davalı alacaklı yararına BOZULMASINA, ödediği temyiz peşin harcın istek halinde temyiz eden davalı alacaklıya geri verilmesine, 7.3.1991 gününde oybirliğiyle karar verildi.