ÖZET: Orman ve mera gibi devletin hüküm ve tasarrufu altındaki yerlerden geçit hakkı tanınması mümkün olmadığı gibi, genel yol yerine paftada mevcut bulunmayan, ancak orman arazisi içinde fiilen kullanılan yola bağlanacak şekilde geçit hakkı tesisi de olanaksızdır.

Davacı tarafından, davalılar aleyhine 17.4.1998 gününde verilen dilekçe ile geçit hakkı kurulması istenmesi üzerine yapılan duruşma sonunda; davanın kabulüne dair verilen 6.7.1999 günlü hükmün Yargıtayca incelenmesi davalı Cemal vekili tarafından istenilmekle süresinde olduğu anlaşılan temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra dosya ve içerisindeki bütün kağıtlar incelenerek gereği düşünüldü.

Davacı, 138 parsel sayılı taşınmazının genel yola bağlantısının bulunmadığını belirterek, davalılara ait taşınmazdan geçit hakkı verilmesini istemiştir.

Davalılar davanın reddini savunmuşlardır. Mahkemece, davanın kabulüne karar verilmiştir. Hükmü, davalılardan Cemal temyize getirmiştir.

Dava, Medeni Kanunun 671. maddesi gereğince geçit hakkı kurulması istemine ilişkindir. Anılan maddeye göre, "Tariki amme çıkmak için kati yolu bulunmayan gayrimenkul sahibi tam bir ivaz mukabilinde komşularından kendisine geçmek için münasip bir yerin terkini talep edebilir. Bu hak mülklerin ve onlara giden yolların evvelki hallerine göre bu yolun nereden geçmesi lazım geliyorsa oranın malikine ve icabında bu yolun açılmasından en az mutazarrır olan kimseye karşı kullanılır. Bu yolun tayininde iki tarafın menfaati gözetilir, "maddeden de anlaşıldığı gibi, geçit isteyen taşınmaz malikinin genel yola ulaşmak için yeterli yolunun bulunmaması yani zaruret halinde olması ve verilecek yolun da kesintisiz olması, ayrıca en az zarar görecek olan komşu taşınmazlar üzerinden geçidin tesis edilmesi gerekir. Bu tür davalarda esas olan diğer bir ilke de, Dairemizin 1993/4887-699 sayılı ve 29.1.1993 tarihli (Y.K.D. Şubat 1993. C. 19.S.2 Sf. 224) ve 1997/6909-8093 sayılı 17.11.1997 tarihli içtihatlarında da belirtildiği gibi devletin hüküm ve tasarrufu altındaki orman ve mera gibi özel mülkiyete konu olamayacak yerlerden geçit verilemiyeceğidir.

Somut olayda, davacı taşınmazının genel yolla bağlantısı yoktur ve bunu sağlamak için davalılara ait taşınmazdan geçit istemektedir. Ancak, davalılara ait taşınmaz ile yol arasında da orman arazisi vardır. Mahkemece, davalılar taşınmazı üzerinden geçit verilmiş ancak bu yol genel yola değil paftada mevcut olmayan orman arazisi içindeki fiilen kullanılan yola bağlanmış, davacının bu yerden geçerek genel yola bağlantısı sağlanmıştır. Yukarıda da açıklandığı gibi geçit davalarında amaç, zaruret halinde olan kişinin yola kavuşmasıdır. Mahkemece herne kadar Orman arazisine de geçit verilmemiş ise de, davacı bu yolu kullanmak zorunda bırakılmış ve genel yolla kesintisiz ulaşım kurulmamıştır. Zira, davacı orman arazisini kullanırken her an bu yere elatmasının önlenmesi istemiyle karşı karşıya kalabilir. Böylece geçit davasından beklenilen amaca da ulaşılmış olmaz. Bu yönler gözetilmeden davalı taşınmazının genel yola bağlantısı olmadığı halde üzerinden geçit hakkı tesis edilmesi doğru görülmediğinden hükmün bozulması gerekmiştir.

Sonuç: Yukarıda yazılı nedenlerle; temyiz itirazlarının kabulü ile hükmün (BOZULMASINA), peşin alınan harcın istek halinde yatırana geri verilmesine, 15.11.1999 gününde oybirliği ile karar verildi.

Diğer Bölümlerimiz +
Tüm Hukuki NET forumları + Hukuki Portal + Hukuk Haberleri + Sözleşme ve dilekçe örnekleri + Mevzuat ve bilimsel incelemeler + Hukukçu Blogları + Avukat ilanları + Videolar + Linkler + Ansiklopedi ve Sözlük +

İçtihat Arşivi  Eski içtihat dizini

Yargıtay Kararları 2007 2006 2005 2004 2003 2002 2001 1999 1998 1997 1996 1995 1994 1993 1992 1991 1990 1989 1988 1987 1986 1985 1984 1983 1982 1981 1980 1979 1978 1977 1976 1975 1974 1973 1927-1972