 |
T.C.
YARGITAY
11. Hukuk Dairesi
Esas no: 1999/3469
Karar no: 1999/5518
Tarih: 21.06.1999
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
Taraflar arasındaki davanın Ankara 5.Asliye Hukuk Mahkemesince görülerek verilen 15.12.1998 tarih ve 1995/795-1998/680 sayılı kararın Yargıtay'ca incelenmesi davacı ve davalı O. Sigorta A.Ş. vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla dava dosyası için Tetkik Hakimi Gürkan Gençkaya tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, davalılardan İbrahim'in sürücüsü ve Satılmış'in maliki olduğu aracın müvekkiline çarparak genel kazanma gücünden %14.3 oranında kayba uğrattıklarını, önceki açılan davada 3.000.000.TL.nın hüküm altına alındığını, 1995-96 dönemi için belirlenen ve bilinen en son asgari ücret tutarı dikkate alınarak yapılan hesaba göre zararlarının 736.585.000.TL. olduğunu beyanla 3.000.000.Tl.nın tenzilinden sonra kalan 733.585.000.Tl.nın olay tarihinden itibaren yasal faizi ile davalılardan tahsilini dava ve talep etmiştir.
Davalı Sigorta şirketi vekili, poliçe limitlerinin 50.000.000.TL. olduğunu, zararın 1995-96 dönemi asgari ücret tarifesine göre istenemeyeceğini savunarak davanın reddini istemiştir.
Davalılar vekili, malik olan satılmış hakkındaki davanın zamanaşımı süresinden sonra açıldığını, ilk davada tazminat miktarının belirlenerek kesinleştiğini savunarak davanın reddini istemiştir.
Mahkemece; iddia, savunma ve dosyadaki belgelere göre, ilk açılan davada tazminat miktarının belirlenmiş olduğunu, bu davanın önceki davada saklı tutulan hak nedeniyle açıldığı, davacının önceki davada hesaplanan ve karar altına alınmayan miktarı istemesinin mümkün olduğu, bunun dışında istekte bulunma imkanı bulunmadığı gerekçesiyle davanın kısmen kabulüne 364.516.125.Tl.nın olay tarihinden- itibaren yasal faizi ile davalı sigorta şirketinin poliçe limiti olan 250.000.000.TL. ile sınırlı olarak davalılardan tahsiline karar verilmiştir.
Kararı davacı vekili ile davalı sigorta şirketi vekili temyiz etmiştir.
1-Dava dosyası içerisindeki bilgi ve belgelere, mahkeme kararının gerekçesinde dayanılan delillerin tartışılıp, değerlendirilmesinde usul ve yasaya aykırı bir yön bulunmamasına ve Karayolları Trafik Kanununun 109/3. maddesine göre "Zamanaşımı, tazminat yükümlüsüne karşı kesilirse, sigortacıya karşı da kesilmiş olur." hükmüne göre davalı sigorta şirketi vekilinin tüm temyiz itirazlarının reddi gerekmiştir.
2-Davacı vekilinin temyiz itirazlarına gelince;
Dava, Trafik kazasından kaynaklanan tazminat istemine ilişkindir. Beden tamlığına karşı işlenen haksız fiillerde zararın gerçek miktar ve şümulü zamanla daha iyi anlaşılabileceğinden mümkün olduğu kadar geç bir tarihin esas alınması gerekmektedir. Borçlar Kanununun 46/2. Haddesinde cismani zararın hangi tarih esas alınarak hesaplanacağı hakkında yeterli açıklık bulunmakta, cismani zararın hüküm tarihindeki duruma göre hesaplanması kabul edilmektedir. Taraflar arasında görülen ilk davada tazminat hesabı hüküm tarihindeki asgari ücrete göre yapılmıştır. Açılan bu ek davada da davacı önceki davada saklı tutulan hakkı ile birlikte asgari ücrette meydana gelen değişiklikleri de yansıtarak talepte bulunmuştur. Kesinlesin ilk dava kısmi dava olup taraflar arasında kesin hüküm teşkil etmez ve o dosyada alınan rapor mahkemeyi bağlayıcı değildir. Bu davada yukarıda açıklanan ilkeler doğrultusunda dava tarihi itibariyle en son belirlenen asgari ücret üzerinden hesaplama yapılmasında bir isabetsizlik bulunmayıp taleple bağlı olunarak karar verilmesi gerekirken, bu konudaki istemin reddine karar verilmesi doğru görülmemiştir
SONUÇ:Yukarıda l numaralı bentte açıklanan nedenlerle davalı Sigorta Şirketi vekilinin temyiz itirazlarının reddine, 2 numaralı bentte açıklanan nedenlerle davacı vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile hükmün BOZULMASINA, ödediği temyiz peşin harcın isteği halinde temyiz eden davacıya iadesine, 13.122.551-lira temyiz ilam harcından peşin harcın mahsubu ile temyiz eden davalıdan alınmasına, 21.06.1999 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.