DAVA : Taraflar arasındaki davanın Pendik 2.Asliye Hukuk Mahkemesince görülerek verilen 18.6.1998 tarih ve 109-310 sayılı kararın Yargıtay'ca incelenmesi davacı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla dava dosyası için Tetkik Hakimi Ahmet Susoy tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçe layihalar, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:

KARAR : Davacı vekili, müvekkili şirketin 1970 yılından beri kum-çakıl satışı ve nakliye işi ile iştigal ettiğini, faaliyette bulunduğu yer karşısında 1988 yılında davalıya ait boru hattının geçtiğini, davalının bir çok kez idareye başvurarak faaliyetlerinin durdurulmasını sağladığı, davacının verdiği taahhütname üzerine davalının da depo ve iskele açılmasında bir sakınca olmadığını Enerji ve Tabi Kaynaklar Bakanlığına bildirmesi üzerine P.. Belediyesince yeniden ruhsat verildiğini, ancak davalı şirket yönetim kurulunun aldığı kararla alınan ruhsatın geçersiz olduğundan bahisle valiliğe başvurulduğunu, Valiliğin 10.4.1996 tarihinde müvekkilinin faaliyetini yeniden durdurduğunu, davacı şirketin davalıya vermiş olduğu taahhütname sonucu büyük masraflar altına girdiğini, iskele ve deponun tekrar açılması ihtimaline binaen yüksek oranda işçi ücreti ve tazminat ödediğini, bağlantısı yapılmış işler nediniyle kar mahrumiyetine uğradığını ileri sürerek, fazlaya ilişkin hakları saklı kalmak kaydıyla şimdilik 40 milyar liranın davalıdan tahsilini talep ve dava etmiştir.

Davalı vekili, davaya konu kapatma veya men kararının merkezi ve/veya yerel kamu otoritelerince alınmış bir idari tasarruf olduğunu davanın idare mahkemesinde görülmesi gerektiğini savunmuştur.

Mahkemece iddia, savunma ve dosyadaki kanıtlara nazaran, davacının faaliyetlerinin İstanbul Valiliğinin kararı ile 10.4.1996 tarihinde durdurulduğu, kapatma kararının da 92/3518 sayılı kararnameye istinaden alındığı, buna göre ortada, idarenin idare hukukundan doğan tek yanlı bir "idari tasarrufunun sözkonusu olduğu gerekçesiyle, davanın idari yargı alanına girdiğinden bahisle görev yönünden reddine karar verilmiştir.

Kararı davacı vekili temyiz etmiştir.

Dava, davacıya ait işyerinin davalı şirketçe yapılan haksız başvuruya dayanarak idarece kapatılması iddiasına dayalı tazminat istemine ilişkin bulunmaktadır.

Mahkemece, davaya konu kapatma kararının, idarenin tek yanlı bir idari tasarrufuna dayandığı gerekçesiyle, idari yargının görevli olduğundan bahisle görevsizlik kararı verilmişse de, ortada anılan idari tasarrufta bulunan makama karşı açılmış bir dava bulunmamaktadır. Davalı "B... H.. P...Taşıma AŞ. ( B...Ş )" olup, anılan işletme 233 sayılı Kanun Hükmünde Kararname ile "bağlı ortaklık "olarak düzenlenmiştir. Anılan kararnamenin 23/2.maddesi uyarınca bağlı ortaklıkların, 233 sayılı Kanun Hükmünde Kararnamede saklı tutulan hususlar dışında özel hukuk hükümlerine tabi olduğunun açıklanmış bulunmasına nazaran, uyuşmazlığın çözümünde adli yargının görevli olduğu hususunun gözardı edilerek, yanlış gerekçeyle görevsizlik kararı verilmesi doğru olmamış ve kararın bozulması gerekmiştir.

SONUÇ : Yukarıda açıklanan nedenlerle davacı vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile kararın davacı yararına BOZULMASINA, ödediği temyiz peşin harcın isteği halinde temyiz edene iadesine, 1.3.1999 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.

Diğer Bölümlerimiz +
Tüm Hukuki NET forumları + Hukuki Portal + Hukuk Haberleri + Sözleşme ve dilekçe örnekleri + Mevzuat ve bilimsel incelemeler + Hukukçu Blogları + Avukat ilanları + Videolar + Linkler + Ansiklopedi ve Sözlük +

İçtihat Arşivi  Eski içtihat dizini

Yargıtay Kararları 2007 2006 2005 2004 2003 2002 2001 1999 1998 1997 1996 1995 1994 1993 1992 1991 1990 1989 1988 1987 1986 1985 1984 1983 1982 1981 1980 1979 1978 1977 1976 1975 1974 1973 1927-1972