 |
T.C.
YARGITAY
11. Hukuk Dairesi
Esas No : 1998/2590
Karar No : 1998/6075
Tarih : 1.10.1998
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
Taraflar arasındaki davadan dolayı Ankara Asliye 7.Ticaret Mahkemesince verilen 18.12.1997 tarih ve 255-647 sayılı hükmün duruşmalı olarak temyizen tetkiki davacı vekili tarafından istenmiş olmakla duruşma için tayin edilen 29,9.1998 gününde davalı avukatı Yakup A... gelip davacı avukatı tebligata rağmen gelmediğinden temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşıldıktan ve hazır bulunan taraf avukatı dinlendikten sonra vaktin darlığından ötürü işin incelenerek karata bağlanması duruşmadan sonraya bırakılmıştı. Bu kerre dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği konuşulup düşünüldü:
Davacı vekili, davalım, müvekkili aleyhine giriştiği icra takibinde dayanılan belgenin müvekkilini borç altına sokan bir belge niteliğinde olmadığını, belgede yetkili kişilerin imzalarının bulunmadığını ileri sürerek davacının borçlu olmadığının tespitine karar verilmesini talep ve dava etmiştim.
Davalı vekili davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece iddia, savunma ve dosyadaki kanıtlara göre, davalının giriştiği icra takibine (1995/634 sayılı)borçlu davacının itirazı üzerine Ankara 5.Asliye Ticaret Mahkemesinin 1995/376 E.sayılı davasında itirazın iptaline karar verildiği, bu kararın sözkonusu belgeye dayalı olarak verildiği, davacının önceki davada ileri sürebileceği defileri ayrı bir davada ileri sürmesinin usulen mümkün olmadığı, aynı konuta ve taraflar arasında kesin hüküm bulunduğu gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiştir.
Kararı davacı vekili temyiz etmiştir.
Dosyadaki yazılara kararın dayandığı delillerle gerektirici sebeplere ve delillerin takdirinde bir isabetsizlik bulunmamasına göre davacı vekilinin bütün temyiz itirazları yerinde değildir.
SONUÇ : Yukarıda açıklanan nedenlerden dolayı davacı vekilinin bütün temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun bulunan hükmün ONANMASINA, 30.000.000 lira duruşma vekillik ücretinin davacıdan alınarak davalıya verilmesine, 773.900 lira temyiz ilam harcından peşin harcın mahsubu ile temyiz edenden alınmasına, 1.10.1998 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.