 |
T.C.
YARGITAY
11. Hukuk Dairesi
Esas no : 1995/7034
Karar no : 1995/7610
Tarih : 4.11.1996
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
Taraflar arasındaki davadan dolayı Ankara Asliye 1. Ticaret Mahkemesince verilen 11.7.1996 tarih ve 788-477 sayılı hükmün temyizen tetkiki davacı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla dosyadaki kağıtlar okundu gereği konuşulup düşünüldü:
Davacı vekili; müvekkil ile davalı arasında yapılan sözleşmeye aykırı olarak, davalının işyerinde müvekkile ait kiraları satmadığı gibi, işyerini başkasına devrettiğini, bu konuda mahkeme tesbiti yaptırıldığını ileri sürerek sözleşme uyarınca 50.000.000 lira cezai şartın reeskont faizi, 14.400.000 lira karşılıksız yardım tutarının ise en yüksek banka kredi faizi ile birlikte davalıdan tahsilini talep ve dava etmiştir.
Davalı davaya yanıt vermemiştir.
Mahkemece; toplanan kanıtlar, tesbit dosyası ve sözleşme içeriğine göre, davalının sözleşmeye aykırı davrandığı gerekçesiyle davanın kabulüne toplam 64.400.000 liranın dava tarihinden itibaren %57 reeskont faizi ile birlikte davalıdan tahsiline karar verilmiştir.
Kararı davacı vekili temyiz etmiştir.
1-Taraflar arasındaki bayilik sözleşmesinin 18. maddesinde; Sözleşmenin feshi halinde sabit- yatırım harcamalarının, bankalarca uygulanan en yüksek kredi faizi ile iade edileceği hükmüne yer verilmiş olup, dava dilekçesinde de (14.400.000) liralık bu kalemin yukarda anılan kredi faizi ile tahsili talep edilmiştir. Kanun ve ahlaka aykırı olmayan sözleşmenin bu hükmü" gereğince (14.400.000) liralık alacak bölümüne tespit edilecek en yüksek kredi faizine hükmedilmek gerekirken reeskont faizine hükmedilmesi doğru görülmemiştir.
2-Öte yandan maktu cezai şarta ilişkin bölümün %57 reeskont faizi ile tahsili doğru isede; bu bölümünde icra aşamasında değişecek oranlar, nazara alınarak tahsiline hükmedilmek gerekirken yazılı yıllık %57 sabit reeskont faiz oranına hükmedilmeside doğru olmamıştır.
SONUÇ : Yukarda (1.) ve (2.) bentte açıklanan nedenlerle davacı vekilinin temyiz itirazlarının kabulüyle hükmün davacı yararına BOZULMASINA, ödediği temyiz peşin harcın isteği halinde temyiz edene iadesine, 4.11.1996 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.