 |
T.C.
YARGITAY
11. Hukuk Dairesi
Esas No: 1993/4894
Karar No: 1994/4080
Tarih: 10.05.1994
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
DAVA : Taraflar arasındaki davadan dolayı İstanbul 7. Asliye Ticaret Mahkemesince verilen 16.3.1993 tarih ve 265-228 sayılı hükmün duruşmalı olarak temyizen tetkiki davacı vekili tarafından istenmiş olmakla duruşma için tayin edilen 10.5.1994 gününde davacı avukat Yılmaz Başar ile davalı avukatı Ömer Tanınmış gelip temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiğini anlaşıldıktan ve hazır bulunan taraflar avukatları dinlendikten sonra vaktin darlığından ötürü işin incelenerek karara bağlanması duruşmadan sonraya bırakılmıştı. Bu kerre dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği konuşulup düşünüldü:
KARAR : Davacı vekili, davalının, müvekkiline ait Gayrettepe'deki iş hanının 5. katında kiracı bulunduğunu, zamanla turizm açısından değerlenen semtte yine müvekkiline ait bitişikteki otel ile kiracının bulunduğu iş hanının birleştirilerek daha büyük bir otel olarak kullanmak istediklerini, bu nedenle işhanındaki kiracıların tahliyelerini sağladıklarını ancak davalının birkaç defa tahliye taahhüdüne rağmen mecuru boşaltmadığını davalının ricası üzerine 31.10.1989 tarihli tahliye taahhüdünü kabul ettiklerini, yine tahliye gerçekleşmeyince icraya başvurduklarını,davalının tahaahhütnamenin iptali için dava açtığını ve nihayet icra tehdidi, altında sekiz buçuk aylık gecikme ile mecurun boşaltıldığını davalının iş hanına haksız işgali nedeniyle otel inşaatına başlayamadıklarını ileri sürerek bitişikteki otel emsal alınmak suretiyle mahrum kaldıkları kar karşılığı ..........lira tazminatın reeskont faiziyle birlikte davalıdan tahsilini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili cevabında, davacının 31.12.1987 tarihli tahliye taahüdüne rağmen hakkını kullanmayıp kirayı uzattığını daha sonra işyerinin elektrik ve suyunu kesmek gibi taciz edici fiilleri nedeniyle müvekkilinin 31.10.1989 tarihinde tahliye taahhüdünü vermek zorunda kaldıklarını, bu taahhüdün iptali için açılan davada 30.6.1990'da tahliye yapılması hususunda sulh olduklarını ve taşınmazı boşalttıklarını, davacının yapmayı düşündüğü inşaatı geciktirmediklerini, davacının 12.7.1990 tarihindeki tahliyeye rağmen 21.9.1990 tarihinde tadilat ruhsatı aldığını, henüz inşaata da başlanmadığını davacının icra dosyasındaki beyanında da belirtildiği gibi (500.000) lira üzerinden aylık kiranın son tahliye taahhüdünden sonraki kira için peşinen ödendiğini belirterek davanın reddini istemiştir.
Mahkeme, iddia, savunma ve toplanan delillere göre davalının 31.12.1987 tarihli tahliye taahhüdüne rağmen tahliyenin gerçekleşmediği, davacının 31.10.1989 tarihli tahliye taahhüdünden sonraki zaman için tazminat istediği oysa Şişli 2. Asliye Hukuk Mahkemesinin 1989/1184 esas sayılı dosyada 30.6.1990 tarihinde tahliye hususunda tarafların anlaştıkları bu son taahhüde uyulmaması durumunda yaptırımı alarak herhangi bir şey kararlaştırmadıkları bu son taahhütten 12 gün sonra 12.7.1990 tarihinde gerçekleşen tahliyeye kadar geçen süre için davacının herhangi bir zararının bulunmadığı zira davacının davadan sonra dahi inşaata başlamadığı üstelik iş hanının kiraya verileceğine dair duyurular yaptığı, davalının eylemi ile oluştuğu iddia edilen zarar arasında sebep sonuç bağının bulunmadığı gereçesiyle davanın reddine karar vermiştir.
Kararı davacı vekili temyiz etmiştir.
Dosyadaki yazılara kararın dayandığı delillerle gerektirici sebeplere ve delillerin takdirinde bir isabetsizlik bulunmamasına göre davacı vekilinin bütün temyiz itirazları yerinde değildir.
SONUÇ : Yukarıda açıklanan nedenlerden dolayı davacı vekilinin bütün temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun bulunan hükmün ONANMASINA, 750.000 lira vekalet ücretinin davacıdan alınarak davalıya verilmesine, aşağıda yazılı bakiye 41.000 lira temyiz ilam harcının temyiz edenden alınmasına, 10.05.1994 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.