 |
T.C.
YARGITAY
11. Hukuk Dairesi
Esas No: 1993/327
Karar No: 1993/6878
Tarih: 28.10.1993
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
DAVA : Taraflar arasındaki davadan dolayı Ankara 5. Asliye Ticaret Mahkemesince bozmaya uyularak verilen 27.10.1992 tarih ve 670-616 sayılı hükmün temyizen tetkiki davalı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla dosyadaki kağıtlar okundu, gereği konuşulup düşünüldü:
KARAR : Davacı vekili, müvekkilinin imal ettiği tekstil temizleme maddesini (Fildişi) markasıyla tanıttığını ve bu markayı 22.12.1983 tarihinden geçerli olmak üzere tescil ettirdiğini, davalıın da imal ettiği aynı mamulde (Fildişi) markasıı kullaıp 12.7.1989 tarihinde tescil ettirdiğini, bu hususun iltibasa neden olduğunu belirterek, davalının haksız rekabetinin men'ine ve davalı markasının iptal ve terkinine karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili, markayı ilk önce müvekkilinin kulladığını ve 1988 yılında ruhsat aldığını belirterek davanın reddini istemiştir.
Mahkemece, tannık beyanına göre davalıın anılan markayı davacıdan daha önce kullanıp meşhur ettiği gerekçesiyle davanın reddine ilişkin olarak verilen hükmün dairemizin 29.6.1992 tarihli ilamıyla (.. davanın kabulüne karar verilmek gerekirken reddine karar verilmesi bozmayı gerekmiştirmiştir.) şeklinde bozulması üzerine mahkemece bozmaya uyularak davacının (Fildişi) markasını 22.12.1983 tarihide tescil ettirdiği, davalıın 551 sayılı Yasanın 15. maddesinde öngörülen sürelerde (öğrenmeden itibaren 6 ay, tescilin ilanından itibaren 3 yıl) davacı aleyhine dava açmadığı, bu durumda davalıın artık bu hususta davacı aleyhine bir dava açamayacağı gibi, bu hususu bir def'i olarak da ileri süremeyeceği, markayı kullanma hakkının tek başına davacıya ait olduğu gerekçesiyle davanın kabulüne karar verilmiştir.
Kararı, davalı vekili temyiz etmiştir.
Dosyadaki yazılara, mahkemece uyulan bozma kararı gereğince hüküm verilmiş olmasına göre davalı vekilinin bütün temyiz itirazları yerinde değildir.
SONUÇ : Yukarıda açıklanan nedenlerden dolayı davalı vekilinin bütün temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun bulunan hükmü onanmasına, aşağıda yazılı bakiye 7.000 lira temyiz ilam harcının temyiz edenden alınmasına, 28.10.1993 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.