 |
T.C.
YARGITAY
11. Hukuk Dairesi
E. 1992/5374
K. 1992/10068
T. 19.10.1992
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
BANKA MEVDUATI
KAPİTAL FAİZİ
TEMERRUT FAİZİ
ÖZET Tahakkuk eden kapital faizinin miktarı üzerinden ve dava tarihinden itibaren temerrüt faizi uygulamasına hükmetmek gerekir.
(818 s. BK. m. 104)
Taraflar arasındaki davadan dolayı, (Ankara Asliye 2. Ticaret Mahkemesince verilen 27.5.1992 tarih ve 563-691 sayılı hükmün temyizen tetkiki davacı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla; dosyadaki kağıtlar okundu, gereği konuşulup düşünüldü:
Davacı vekili, müvekkilinin davalı bankanın Cebeci Şubesi'nde açtığı 3 ay vadeli hesabına % 67 faiz uygulanacağını davalı müvekkiline hitaben 2;5.1988 tarihli yazısı ile taahhüt ettiği halde 13.457.031 TL. eksik ödeme yaptığını, istenmesine rağmen cevap alınamadığını öne sürerek (13.457.031) TL.nın dava tarihinden itibaren iskonto faiziyle birlikte davalıdan tahsilini talep etmiştir.
Davalı vekili cevabında, mevzuat gereğince Merkez Bankası'nca tesbit edilen azami faiz oranının üstünde olarak hataen % 67 faiz oranına göre faiz ödeneceği taahhüdünün geçerli olmadığını, esasen böyle bir durumun yasaklanmış bulunduğunu mevzuata göre davacıya ödeme yapıldığını savunarak davanın reddini istemiştir.
Mahkemece, 2.5.1988 günlü taahhütnameye, 2.5.1988 tarihinde 3 ay vadeli hesaba azami % 45 faiz uygulandığına dair Merkez Bankası'nın 13.1.1988 tarihli yazısı ve toplanan delillere dayanılarak, davalının taahhüdünün Bk.nun 19. maddesine göre geçersiz olduğu gerekçesiyle davanın reddine ilişkin karar Dairemizin 22.11.1990 tarih ve 1989/3574 E., 1990/7462 K. sayılı kararla bankaların güven müesseseleri olduğu, davalı bankanın taahhüdü ile önerdiği faiz oranının 37. maddeye aykırı olduğu, vade sonunda öne sürerek taahhüdünden kurtulmaya çalışması MK.nun 2. maddesine göre objektif iyiniyet kurallarına aykırılık, teşkil edeceği gerekçesiyle bozularak, mahalline iadesi üzerine, yerel mahkemece kararda direnilmiştir.
Hukuk Genel Kurulu'nun 20.11.1991 tarih, 1991/11-482 ve 1991/592 sayılı kararında belirtilen nedenlerle yerel mahkemenin direnme kararının bozulmasına karar verilmiş, mahkemece bu karara uyularak Bankalar Kanununun 37. maddesindeki sınırlamanın nisbi, emredici hüküm niteliğinde olduğu, davalı bankanın taahhüdünde önerdiği faiz oranı ile mudinin parayı yatırmasını sağladığı ve üç aylık sürede kullandığı, bilahare bankanın, Bankalar Kanununun 37. maddesini ileri sürerek % 45 oranında faiz ödemesi MK.nun 2. maddesindeki objektif iyiniyet kurallarına aykırı olduğu gerekçesiyle davanın kabulüne, 13.457.031 TL.'nın davalı P T.A.Ş.'den tahsili ile davacıya verilmesine, faizi yürütülmesi talebinin reddine karar verilmiştir.
Kararı, davacı vekili temyiz etmiştir.
Dava, mevduat olarak davalı bankaya yatırılan meblağı anlaşma gereği % 67 oranında faiz uygulamaz talebini içermektedir. Mevduata banka tarafından verilmesi gereken bu faiz temerrüt faizi olmayıp, kapital faizi olmaktadır. Bu sebeple dava dilekçesindeki talepte göz önünde tutularak BK. nun 104/ilk maddesi hükmünce tahakkuk eden kapital faizinin miktar üzerinden ve dava tarihinden itibaren temerrüt faizi, uygulamasına hükmetmek gerekirken, faizin niteliği yanlış değerlendirilerek yazılı şekilde karar tesisi doğru olmamıştır.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davacı vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile hükmün davacı yararına BOZULMASINA, ödediği temyiz peşin harcının isteği halinde temyiz edene iadesine, 19.10.1992 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.
|
