 |
T.C.
YARGITAY
11. Hukuk Dairesi
E: 1990/3557
K: 1991/996
T: 18.02.1991
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
DAVA : Taraflar arasındaki davadan dolayı Ankara Asliye 4. Ticaret Mahkemesince verilen 9.2.1990 tarih ve 70-65 sayılı hükmün temyizen tetkiki davalı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla dosyadaki kağıtlar okundu gereği konuşulup düşünüldü:
KARAR : Davacı vekili, müvekkilinin davalıdan satın aldığı malların karşılığı olarak verilen (39.000.000) liralık ve (40.000.000) liralık senetlerin bedelleri peyderpey ödendiği halde senetlerden birinin iade edildiğini diğerinin ise (40.000.000) liralık senedin iptalini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili cevabında, davacıdan aldığı bonolar karşılığı müvekkilinin mal sevkine başlayıp malların tamamını teslim ettiğini, aralarındaki açık hesaba göre gününde ödenmeyen bonolar için vade farkı tahakkuk ettirildiğini ve davacının halen (35.204.060) lira bakiye borcu bulunduğunu beirterek davanın reddini istemiştir.
Mahkeme; toplanan delillere ve tarafların defterleri üzerinde yapılan bilirkişi tetkikatına göre davacının davalıya (1.002.585) lira borcu kaldığının belirlendiği gerekçesi ile davanın kısmen kabulüne, 10.10.1987 vadeli (40.000.000) liralık senedin (38.997.415) liralık kısmının iptaline fazlaya ilişkin istemin reddine karar vermiştir.
Hüküm; davalı vekilince temyiz edilmiştir.
Dosyadaki yazılara, kararın dayandığı delillerle gerektirici sebeplere ve delillerin takdirinde bir isabetsizlik bulunmamasına, taraf defterlerinde satılan malın bedeli yönünde mutabakat mevcut olup davacının yaptığı ödemeler yönünden bir fark mevcut ise de bilirkişi raporunda bu farkın nedeninin açıklanmış olmasına davalının defterlerinde vade farkına ilişkin bir alacak kaydı bulunmadığı gibi esasen taraflar arasında vade farkı ödeneceğine dair bir anlaşmanın mevcut bulunmamasına göre hükmün onanması gerekmiştir.
SONUÇ : Yukarıda açıklanan nedenlerle davalı vekilinin temyiz itirazlarının reddiyle hükmün ONANMASINA, 1.169.922 lira temyiz ilam harcından peşin harcın mahsubu ile temyiz edenden alınmasına, 18.2.1991 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.