 |
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
T.C
Y A R G I T A Y
Altıncı Hukuk Dairesi
E. 1994/1673
K. 1994/1973
T. 17.2.1994
* TEMERRÜT NEDENİYLE TAHLİYE İSTEĞİ
ÖZET : Kesinleşmiş kira tesbiti kararı ile belirlenmiş olan kira parası farkı,
taraflar için bağlayıcı niteliktedir. İhtarın tebliğine rağmen otuz günlük
süre içinde herhangi bir ödeme yapılmamış ise temerüt olgusu gerçekleşir.
(818 s. BK. m. 260)
Mahalli mahkemesinden verilmiş bulunan tahliye davasına dair karar, davacı
tarafından süresi içinde temyiz edilmiş olmakla; dosyadaki bütün kağıtlar
okunup, gereği görüşülüp düşünüldü:
Dava, temerrüt nedeniyle kiralananın tahliyesi ve kira alacağı istemine
ilişkindir. Mahkeme, tahliye davasının reddine, kira alacağının tahsiline
karar vermiş; hüküm, tahliye davasının reddine yönelik olarak davacı vekili
tarafından temyiz edilmiştir.
Davacı vekili, 5.5.1993 keşide ve 6.5.1993 tebliğ tarihli ihtarname ile kira
tesbit davası sonucu 1.11.1992 tarihinden itibaren geçerli olarak tesbit
edilen aylık 2.754.000.- TL. kira parası nedeniyle davalının ödemesi gereken
6.324.000.- TL. kira farkını otuz günlük süre içinde ödemeyerek temerrüde
düştüğünü belirterek kiralananın tahliyesini ve 6.324.000.- TL. kira farkının
tahsilini istemiştir. Mahkeme, kira tesbit davası sonucu verilen kararın vaki
temyiz üzerine Yargıtay Üçüncü Hukuk Dairesi'nce onanarak kesinleşmeden ihtar
keşide edildiğini, bu nedenle kira farklarının istenebilir durumda
olamayacağını belirterek tahliye davasını reddetmiş, hüküm sadece davacı
vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Taraflar arasındaki yazılı kira sözleşmesi 1.11.1979 başlangıç tarihli ve iki
yıl sürelidir. Tarafların kira bedeli üzerinde uyuşamamaları nedeniyle
kiralayan tarafından İzmir Sekizinci Sulh Hukuk Mahkemesi'nde açılan dava
sonucu 1993/23 E., 201 K. sayılı ilamıyla aylık kira bedeli 1.11.1992'den
itibaren geçerli olmak üzere 2.754.000.- TL. olarak tesbit edilmiştir. Bu
karara karşı davalı 17.3.1993 günlü temyiz dilekçesinde davaya verdikleri
cevapta ve yargılamanın ilk oturumunda tesbit edilen kira bedelini aynen
kabul ettiklerini, ancak HUMK.nun 94. madesi gereğince mahkeme masrafları ile
yükümlü tutulmaması gerektiğini ileri sürerek sadece masrafı muhakemeye
yönelik olarak temyiz ettiğini belirtmiştir. Yargıtay Üçüncü Hukuk Dairesi
12.10.1993 tarihli ilamıyla davalının davaya cevap dilekçe ve ilk oturumda
1.11.1992 tarihi itibariyle kiranın endekse göre tesbit edilmiş olmasını
belirterek hükmü sadece davacı yararına takdir edilen ücreti vekalet yönünden
düzelterek onamıştır. Bu durumda mahkemenin kira tesbit davası sonucu
belirlediği kira miktarı davalının da açıkca kabul ettiği gibi karar tarihi
itibariyle 1.3.1993 tarihinde uyuşmazlık konusu olmaktan çıkmıştır. Davalının
temyizi sadece mahkeme masrafı ve ücreti vekalete yönelik olduğundan davacı
yönünden kesin hüküm niteliğini kazanan kira tesbit kararı sonucu oluşmuş
kira farkını isteme hakkı doğmuştur. Yargıtay Üçüncü Hukuk Dairesi ilamı
sadece şekli hukuk yönünden hüküm ifade edip davanın esasını ilgilendiren
madde hukuk yönünden davacının davalı aleyhine takip yapmasına engel teşkil
edemez. Davalının yargılama sırasında ve temyiz dilekçesinde açıkca tesbit
edilen kira miktarının doğru olduğunu kabul ettiği halde kira farklarını
zamanında ödemeyerek daha sonra kira tesbiti ile ilgili hükmün
kesinleşmediğini ileri sürmesi MK.nun 2. maddesindeki iyiniyet kuralı ile de
bağdaşmaz. Bu itibarla, 6.324.000.- TL.lık kira farkı için 5.5.1993 tarihinde
keşide edilen ihtar kira farkları yönünden muaccel hale geldiğinden 6.5.1993
tarihinde tebliğ edilen ihtarın hukuki sonuç doğurduğunun kabulü gerekir.
İhtarın tebliğine rağmen otuz günlük süre içinde herhangi bir ödeme
yapılmadığından olayda temerrüt olgusunun gerçekleştiğinin kabulü ile
kiralananın tahliyesine karar vermek gerekirken yazılı şekilde davanın reddi
hatalı görüldüğünden hükmün bozulması icap etmiştir.
S o n u ç : Yukarıda açıklanan nedenlerle temyiz itirazlarının kabulü ile
HUMK.nun 428. maddesi uyarınca hükmün (BOZULMASINA), istek halinde peşin
alınan temyiz harcının temyiz edene iadesine, 17.2.1994 tarihinde
oybirliğiyle karar verildi.
|
