 |
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
T.C
Y A R G I T A Y
18.HUKUK DAİRESİ
ESAS KARAR
1992/886 1992/1826
Y A R G I T A Y İ L A M I
Mahkemesi :Ankara 7. Sulh Hukuk Mahkemesi
Tarihi :13.5.1991
Nosu :1990/1440-1991/448
Davacı :Meliha Tümer vs.vekili Av.Fevzi Çoşkun
Davalı :Ünal Sabuncu vs. vekili Av.Selahattin Öztopcu
Dava dilekçesinde yönetim planının iptaline, müşterek otoparkın, genel
merdiven altlarının ve diğer ortak yerlerin bütün kat malikleri tarafından
kullanabilecekleri bir hale ve imar projesine uygun duruma getirilmesi
istenilmiştir. Mahkemece davanın reddi cihetine gidilmiş, hüküm davacılar
vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Y A R G I T A Y K A R A R I
Temyiz isteminin süresi içinde olduğu anlaşıldıktan sonra dosyadaki
bütün kağıtlar okunup gereği düşünüldü:
Davacılar kat malikleri ana gayrimenkulün yönetim planında,
davalıların kullanımına terk edildiği yazılı bulunan genel merdivenlerin alt
boşlukları, kalorifer diresinin sağ tarafındaki 63 m2lik deponun, otopark ve
mescid olarak kullanılması gereken üst teras, 1. ve 2. katlardaki teraslarla
ana yapının iki yanı ve arakasındaki boş alanlarla ilgili hükmün iptali ile
ortak kullanıma yarar hale getirilmesini istemişlerdir.
Mahkemece dava şartının yerine getirilmemesi nedeniyle reddedilen 1.
davanın yargılaması sırasında düzenlenen bilirkişinin beyanına dayanılarak
dava reddedilmiştir.
Hükme esas alınan bilirkişi raporunda davaya konu edilen ortak yerlerin fiilen
davalılar tarafından kullanıldığı saptanmış ve Yargıtay 5. Hukuk Dairesinin
ortak yerlerin kullanım hakkını yönetim planı ile kat maliklerinden birine
veya birkaçına bırakılabileceğine dair kararına değinilmiş, mahkemece de bu
rapora dayanılarak dava reddedilmiştir.
Kat Mülkiyeti Kanununun 4. maddesi herhalde ortak yer sayılan ana
yapının bölümlerini tadat etmiş ve son fıkrasında da bu yerlerin dışında
kalıpta ortaklaşa kullanma, korunma veya faydalanma için zaruri olan yerlerin
de ortak yer konusuna girdiğini vurgulamak suretiyle maddenin 1. fıkrasındaki
ortak yerlerin sözleşme ile belirtilebileceğine dair genel hükme istisna
getirmiştir. Bu istisna kapsamına giren ortak yerler ortak kullanıma
özellikle tahsis edilmiş yerler olup, bunların sözleşme ile bir veya birkaç
kat malikine terk edilemiyeceği sonucuna varılmalıdır. O nedenle hükme
dayanak yapıldığı anlaşılan bilirkişi raporundaki saptama ve yollamada
bulunulan Yargıtay İçtihadı ile yetinilmeyip davaya konu edilen yerlerden her
birinin ayrı ayrı incelemeye konu edilerek, ana binanın onaylı projeside
getirtildikten sonra sözü edilen 4. madde kapsamında olup olmadıklarının bu
konuda ehil bilirkişiler marifetiyle saptanması ve bu incelemelerin Yargıtay
denetiminede olanak verecek biçimde kroki ve şemalarında çizilmesi
zorunluluğu vardır.
Kat Mülkiyeti Kanununun 28. maddesine göre yönetim planı bütün kat
maliklerini bağlayan bir sözleşme hükmünde ise de Borçlar Kanununun 19. ve
20. maddeleri uyarınca kanunun kati surette emreylediği kurallara veya kanuna
aykırılık teşkil eden sözleşme hükümlerinin iptal edilmeleri mümkündür.
Mahkemece yukarıdaki esaslar dairesinde yaptırılacak bilirkişi incelemesi
sonunda, dava konusu yerlerin veya bir bölümün Kat Mülkiyeti Kanununun 4.
maddesi uyarınca mutlak suretle kat maliklerinin tümünün ortak kullanımına
tahsis edilmesi zorunlu yerlerden oldukları saptandığı takdirde Borçlar
Kanununun yukarıda sözü edilen hükmü gereğince yönetim planının, özel
kullanıma olanak sağlayan hükmünün iptali ve bu yerlerin ortak kullanıma açık
olacak şekilde gerekli tedbirlerin alınmasına karar verilmesi gerekir.
Eksik inceleme ve yetersiz bilirkişi raporuna dayanılarak davanın
reddi doğru görülmemiştir.
Bu itibarla yukarıda açıklanan esaslar gözönünde tutulmaksızın yazılı
şekilde hüküm tesisi isabetsiz, temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde
olduğundan kabulü ile hükmün HUMK.nun 428. maddesi gereğince BOZULMASINA,
temyiz peşin harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 24.3.1994 gününde
oybirliğiyle karar verildi.
Başkan Üye Üye Üye Üye
Sait Rezaki M.A.Selçuk V.Canbilen Z.Sağdur T.Demirtaş
|
