 |
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
T.C.
Y A R G I T A Y
Ondokuzuncu Hukuk Dairesi
E. 1992/6673
K. 1993/6269
T. 7.10.1993
* NİHAİ KARAR
* GÖNDERME KARARI
* VEKALET ÜCRETİ
ÖZET : Türk Ticaret Kanununun 5. maddesine göre verilen gönderme kararları
kesin olup, temyizi kabil değildir. Ancak, bu kararda vekalet ücretine de
hükmedilmiş ise, bu yönden ve müstakilen temyiz edilebilir.
(2004 s. İİK. m. 72) (6762 s. TTK. m. 5) (1086 s. HUMK. m. 193)
Taraflar arasındaki menfi tesbit davasının yapılan yargılaması sonunda, ilamda
yazılı nedenlerden dolayı davanın açılmamış sayılmasına yönelik olarak
verilen hükmün süresi içinde davacı vekilince temyiz edilmesi üzerine; dosya
incelendi, gereği konuşuldu:
Davacı, İstanbul Altıncı İcra Müdürlüğü'nün 1991/8869 sayılı takip dosyasına
konu olan borç hakkında İİK.nun 72. maddesine dayalı olarak menfi tesbit
davası açmış; davalı Murat, esasa ilişkin olarak davanın reddi gerektiğini
savunup, Ticaret Mahkemesinin iş alanına girdiğini belirterek iş alanı
itirazında bulunmuş; davalı Nejat, esas yönünden davanın reddi gerektiğini
savunmuş; mahkemece 28.11.1991 tarihli kararla, davanın Ticaret Mahkemesinin
iş alanına girmekte olması sebebiyle dosyanın Ticaret Mahkemesine
gönderilmesine, 250.000 TL. vekalet ücretinin davacıdan alınıp,davalı tarafa
ödenmesine karar verilmiş; iş bu karara karşı davacı vekilince 10.2.1992
tarihli dilekçe ile temyiz yoluna başvurulmuş; buna karşı mahkemece 12.2.1992
tarihli ek kararla, önceki kararın TTK.nun 5. maddesine dayalı olarak alınmış
bulunması, nihai karar mahiyetinde olmaması, temyiz kabiliyetini haiz
bulunmaması nedenleri ile HUMK.nun 432. maddesi uyarınca temyiz talebinin
reddine, davacı vekilinin gönderme talebini içeren dilekçesini HUMK.nun 193.
maddesinde yazılı süre içinde vermiş olmaması davalı vekilinin ise verdiği
dilekçe ile davanın açılmamış sayılmasına karar verilmesini istemiş olması
nedenleri ile davanın açılmamış sayılmasına ve 250.000 TL. avukatlık
ücretinin davacıdan alınıp, davalı tarafa verilmesine karar verilmiş; bu
karara karşı davacı vekilince temyiz yoluna başvurulmuştur.
Yargıtay uygulaması ile de kararlılık kazandığı üzere münferiden verilmiş
gönderme kararları mahkemenin dosyadan elini çekmekte olması itibarıyla nihai
karar niteliğinde ise de, diğer nihai kararlardan farklı olarak yalnız başına
kabili temyiz olmayıp, verildiği anda kesindir. Ancak içeriğinde gönderme
kararının niteliğine uygun düşmeyen, örneğin yargılama gideri, avukatlık
ücreti vs. gibi hususlar taşımakta ise gönderme kararındaki bu bölümler
yalnız başına kabili temyizdir (Prof. B. Kuru, H. M. Usulü, 1979, C: 1, Sh.
454-455 vd.). Bu nedenledir ki mahkemenin davacı vekilinin 10.2.1992 tarihli
temyiz isteğinin reddi ve HUMK.nun 193/son maddesi uyarınca davanın açılmamış
sayılması kararı usul ve yasaya uygun olmamakla davacı vekilinin temyiz
itirazları yerindedir.
S o n u ç : Yukarıda yazılı nedenlerle yerel mahkemenin 12.2.1992 tarihli
temyiz isteminin reddine ve davanın açılmamış sayılmasına ilişkin kararının
tümü ile 28.11.1991 tarihli gönderme kararındaki vekalet ücretine ilişkin
bölümünün (BOZULMASINA), peşin harcın istek halinde iadesine, 7.10.1993
gününde oybirliğiyle karar verildi.
|
