 |
Yargıtay içtihatları bölümü
Yargıtay Kararı
TC
YARGITAY
2.HUKUK DAİRESİ
SAYI
Esas Karar
90/5145 90/10933
Özet:Tenkis
Ölünceye kadar bakma aktini in'ikadı sırasında özel bakım ihtiyacının
olmaması tek başına mahfus hisseyi ihlal kastını göstermez.
Temyiz eden:Davalı
Mehmet Süleymanağaoğlu ve ark. ile Emine Süleymanağaoğlu arasındaki
tenkis davasının yapılan muhakemesi sonunda davanın kabulüne dair verilen
hüküm davalı tarafından temyiz edilmekle, evrak okunup gereği görüşülüp
düşünüldü:
Medeni Kanunun 507. maddesinde murisin hangi tasarrufları hakkında
tenkis istenebileceği açıklanmıştır. Bu maddenin 4. fıkrasındaki şartlar
kesin bir biçimde ispatlanmadıkça murisin yaptığı ölünceye kadar bakma
akitleri ivazlı tasarruflardan olup tenkisi istenemez. Ölünceye kadar bakma
akit başında ne de devamı sırasında belli olmayıp, bakım alacaklısının hayatı
boyunca oluşacak şartlar teyin eder. Esasen ölünceye kadar bakma aktini
hizmet aktinden ayıran unsur da bu yöndür.
Borçlar Kanunu 511. madesi, bakım alacaklısı yönünden gerçek kişi
olması dışında özel bir nitelik öngörmemiştir. Bakım alacaklısının akit
anında özel bakıma muhtaç durumda olmasını aramak kanunda bulunmaan bir unsur
ilave etmek olur. Aksi kararlaştırılmadıkça aktin, bakım alacaklısına
sağladığı menfaatler sosyal duruma uyğun ikamet, beslenme ve giydirme, görüp
gözetme ihtiyaçlarının karşılanmasıdır. (B.K.514). Bu ihtiyaçların
karşılanmasını sağlıyacak maddi desteğin ne olacağını önceden kestirmek
mümkün olamaz. Hayatın idamesi için gerekli asgari şartları sağlayacak
nafakaya borçlu olabilecek kimse ile ölünceye kadar bakma akti yapmayı
engelleyen kanunda bir hüküm yoktur. Kaldıki bu aktin henefi nafaka veya
ahlaki görevler kadar bir maddi destek elte etmek değil, tarafların bilhassa
bakım alacaklılarının sosyal durumuna uyğun bir bakım elde etmektedir. Bu
sebeplerle mirasçı olabilecek kimselerle yapılmış olan ölünceye kadar bakma
aktinin in'ikadı sırasında özel bakıma muhtaç bulunmamak bu aktin mahfuz
hisse kurallarını bertaraf maksadına matuf olduğunu kabule yeterli değildir.
Sözleşmenin mahfus hisse kurallarını bertarafa yönelik olduğu hakkında bir
delil yokken tenkise karar verilmesi doğru bulunmamıştır.
SONUÇ:Davalının temyiz itirazının bu sebeple kabulü ile hükmün
BOZULMASINA 15.11.1990 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.
Başkan Üye Üye Üye Üye
İ.Yanıkömeroğlu T.ALp M.Ş.İrge A.N.Tuncer H.Dinç
|
